Konijnen ziekte, stenen gooien en bezoekers

Goedenavond vakantievierend Nederlanders,

Vanuit Uganda weer een blog van mij, Eline. Tijd gaat snel, dit weten we allemaal. Maar soms even te snel. Op het moment van schrijven van deze blog zit is niet zo heel geweldig in mij vel, hoop dat jullie dit niet persee merken in de way van schrijven. Zoja, sorry daarvoor.

We beginnen maar even met het meest vervelende nieuws wat veel geld, verlies en onrust heeft veroorzaakt. Onze boerderij werd getroffen door coccidiosis. Dit is een ziekte die voornamelijk bij vogels voorkomt, maar wij hadden de uitbraak bij de konijnen. Op maandag waren er plotseling 2 konijnen dood. Hierbij sloegen we niet gelijk alarm, want ja, dieren soms gewoon dood. Dinsdag ochtend vonden we er 6 dood.. toen werd het minder grappig. Gelijk op internet gaan zoeken wat dit kon zijn en ga zo maar door. Na een paar uur kwamen we achter de oorzaak en 19 dode konijnen verder, een schoonmaak van hier tot jericho, de hele boerderij preventief behandeld en een chagrijnige Eline was de ziekte weg. Mensen, echt, ik had nooit verwacht dat zo iets je zo kan beinvloeden. Dag in dag uit ben je bezig met de boerderij, wil je het groter maken en dergelijke en dan in 2 dagen raak je zoveel dieren kwijt. Echt niet grappig. De kinderen hadden er gelukkig nog wel plezier van, maar soms vraag ik me ook wel af wat hen chagrijnig kan maken. Vol vertrouwen en plezier schrobte ze met alle liefde het konijnenhok.

Diezelfde dinsdag was kalisha Anna aan het plagen, waar ze allebei erg goed in zijn. Op een gegeven moment was voor Anna de maat vol en die gooide een steen naar kalisha, die hierdoor een gat in zijn hoofd had. Zucht... Gelukkig kwam ook die dinsdag weer tot zijn eind.

Veel van de tuin is momenteel uitgebloeid of moet weer opnieuw gezaaid worden en er is dus veel grond om te ploegen. Voorheen liet ik de kinderen dit niet doen, omdat dit erg zwaar werk is. De laatste week vroeg 1 van de kinderen of ze de uncles mochten helpen met ploegen en voor ik het wist is dit het nieuwe lievelingswerkje van bijna alle kinderen geworden. Zo leuk om te zien ook omdat iedereen toch wel mee kan helpen. De gene die kunnen en willen ploegen, Opio verzameld al het gras wat we aan de konijnen kunnen geven en Richard en Alicia brengen het telkens bij de konijnen. Zulke dingen zijn zo geweldig om met elkaar uit te vinden, maar ook echt voor mij om te aanschouwen. Dat ze ondanks al hun handicaps toch in staat zijn om zoveel met elkaar te doen en zoveel werk te verrichten. Daar wordt ik echt heel blij van.

Waar ik ook heel blij van wordt is van die onverwachte dingen die je totaal niet ziet aankomen, maar gebeuren. Zo kwam ik vorige week sochtends op de boerderij en zat Kalisha bij Richard opschoot, hoofden tegen elkaar. Kalisha was aan het zingen en richard wiegde zijn hoofd heen en weer. Ja, dat zijn echt die momenten dat ik smelt.

Wij nederlanders, of in iedergeval, de meeste van ons zijn goed in creatief nadenken. Met name spullen gebruiken, niet persee omdat ze hiervoor gemaakt zijn maar puur om dingen makkelijker te maken. Dit is iets waar Ugandese iets minder goed in zijn. Zo moesten we 3 ml van een bepaalde vloeistof mixen in 20 liter of water. Hiermee gingen we het gevecht aan tegen de progressierups, die ongeveer onze hele zoete aardappel collectie aan het opvreten was. We hadden een maatbeker die begon vanaf 20ml. Steven was aan het prutsen en natuurlijk kun je nooit 3ML op de gok krijgen. En teveel van dat vergif en de hele planten gaan dood. Dus ik zag een injectie liggen die vanaf 1ml begon. Wat vergif in een bakje gegoten, 3ml opgetrokken en klaar is kees. Dat gezicht van Steven haha. Hij verbaasde zich helemaal dat het zo ook kon.

Ik merk dat de structuur met de kinderen en ons (steven, paul en ik) ook beter gaat. We beginnen nog steeds elke ochtend met elkaar. Maar daarna werken we voor minimaal 2 uur in 3 groepjes. Hierdoor heb je wat meer tijd voor de kinderen en kun je ze beter aanwijzingen geven. Ik probeer steven en paul ook steeds meer tips en tricks te leren over hoe om te gaan met deze bijzondere doelgroep en mag eigenlijk erg tevreden zijn.

Vanaf vorige week zaterdag heb ik 4 bezoekers. Waar ik normaal alleen in een huis ben slapen we nu met z’n 5e. Het zijn 4 jonge nederlandse mensen die bij een project in de buurt vrijwilligers werk doen maar hier niet konden slapen. Via via bij ons terrecht gekomen en nu dus eten en slapen bij ons. Erg leuk om weer wat nederlandse, jonge aanspraak te hebben, maar ook erg wennen. Waar je normaal alles kan doen en laten wat je wil moet ik nu weer rekening houden met andere mensen om mij heen. Mensen die mij kennen en vroeger mij thuis opzochten weten wat voor erge bende ik altijd van mijn kamer kon maken. Maar sinds ik mijn eigen huis heb ben ik erg netjes en geordend. Ja ik weet het, erg ongeloofwaardig, maar echt waar. Met zoveel mensen in huis is er dus heel veel rommel, ik betrap me er steeds op dat ik alles weer aan het opruimen ben, maar het lijkt wel of hier geen einde aan komt. Nu begijp ik ook mijn moeder meer, want die werdt natuurlijk altijd gek van de rommel achter mijn kont aan op te ruimen. Maar de gezelligheid, spelletjesavonden en de lekkere dingetjes die ze uit Nederland mee hadden genomen maken veel goed, dus ik geniet er nog maar even van de komende week, voor dat ik weer helemaal alleen ben.

Deze week hadden we een grote les voor alle kinderen. Er kwam een man op de boerderij met de mededeling dat de waterpijp waar wij water van krijgen gebroken was. Deze man kon niet spreken, had 1 blind oog, wat naar de zijkant toe hing en waarschijnlijk door al dit niet genoeg geld om zichzelf ‘normaal’ te verzorgen, dus zag er een beetje verwaarloosd uit. De man was druk gebarend aan het uitleggen wat er aan de hand was en Merci begon met lachen. Na 2 seconden waren alle kinderen de man aan het uitlachen. Direct had ik ze stil gemaakt en toen de man verdwenen was heb ik ze streng toegesproken. Uitlegd dat deze man net zoals hen allemaal, en ik, niet normaal of perfect is. Dat is niemand. Dat je het bij deze meneer goed ziet, maar dit totaal geen reden is om iemand uit te lachen, te veroordelen of wat dan ook. Ik zei merci, Heb ik ooit om jou gekke benen gelachen? Ogutu heb ik jou ooit uitgelachen omdat je niet de zelfde woorden als ons gebruikt, maar alleen maar oerkreten maakt? Heel stil bleef het voor zeker 10 minuten. Daarna stond merci op en kwam naar me toe, sorry Auntie. Waarnaar iedereen opstond en we in 1 grote groeps knuffel belandde.

Sinds woensdag zit ik zelf niet zo lekker in mijn vel. Ik was denk ik erg moe, waardoor ik me zwak ging voelen. Hoofdpijn, misselijk, buikpijn blabla. Ik had zelfs voor het eerst in al deze tijd op donderdag geen zin om te gaan werken. Wat natuurlijk heel normaal is, maar ik voelde me best schuldig. Hoe kan ik nou geen zin hebben in mijn werk, heb zo ongeveer de meest geweldige baan ever. Altijd buiten, met de dieren en een groep heerlijke kinderen om me heen. Op het moment dat ik mezelf bezig houdt gaat het goed en heb ik weer nergens last van maar zodra ik ga zitten voel ik al die narigheid weer opkomen. Bijkomend is dat je dan ook niet heel positief gaat denken, je mist je familie, vrienden om je heen, mensen die je echt kennen en waar je diepe gesprekken mee kan voeren. Vraagt je af of je wel de juiste persoon bent voor dit, wat je nu precies bereikt hebt en of dit genoeg is. En dan lijkt het juist of iedereen om je heen te druk is om al deze vragen of behoefte te beantwoorden. Ik heb geprobeerd om goed uit te rusten en even echt aan mijzelf te denken, maar merk dat ik echt even een vrolijkheidsbooster nodig heb. Vanochtend hadden we een fijne preek in de kerk over doorzettingsvermogen in je geloof. En dat God je niet beoordeeld op je fouten, maar op de goede dingen die je hebt gedaan voor zijn Koninkrijk. Zo heb ik zojuist besloten om dit vast te houden, de komende dagen eerst ervoor te zorgen dat ik mezelf weer ben met al mijn positieve energy en vrolijkheid, zodat ik me vol in kan zetten voor het Koninkrijk en hoe zich dat vorm geeft in mijn positie waar ik nu ben en met wat ik doe. Geen reden om jullie allemaal zorgen te gaan maken, want dit is gewoon een fase waar ik even doorheen moet, maar wel een reden om mij en het werk mee te nemen in jullie gebed.

Ik ga mijn best doen om er weer 2 goede en productieve weken van te maken, hoop het zelfde voor jullie.

Gods zegen,

Eline