FBI-zaken in Uganda

Goedenavond lief Nederland,

Alweer 3 maanden in Uganda.. en terwijl de meeste van jullie vakantie hebben en dit hard aan het vieren zijn, zijn wij of ben ik, erg druk, met van alles en nog wat. Ik hoop jullie weer een smakelijk stukje blog te schrijven over wat zich de afgelopen 2 weken heeft afgespeeld.

Riet schreef een van de reacties onder mijn vorige blogs dat ze het zo leuk vind hoe ik/wij problemen hier oplossen en dat we vindingrijk zijn. Ik ben er achter gekomen dat ik dit van geen vreemde heb want mijn kinderen zijn erg creatief. Zoals ik jullie vorige blog schreef is het vormen van een echte groep al helemaal gelukt. Samen maken ze gruwelijke ruzie’s, zweren ze samen, plagen ze elkaar en maken ze geweldige plannen. Zo waren we 2 weken geleden met de auto weggeweest om dierenvoer te kopen, ben was die dag afwezig door malaria. Toen ik maandag op de boerderij kwam stonden ze allemaal netjes in een rijtje en Merci deed het woord. Tante, omdat ben vorige week ziek was moeten we maar snel weer met de auto gaan, want anders is het zo zielig voor ben, terwijl de rest al knikkend toestemde. Hihi. Ook vinden Kalisha en Oguto niets leuker dan alle poep en dergelijke die ze hebben opgeveegd te verzamelen in de kruiwagen om vervolgens met de lege kruiwagen met Kalisha erin terug te komen racen.

En toen was het tijd voor CSI in Uganda... Er was een kalkoen verdwenen. Zoals de meeste van jullie wel weten hebben wij momenteel 7 kalkoenen die we vetmesten voor Thanksgiving. Omdat er hier veel Amerikanen zijn is daar rond die tijd een goede markt voor en kun je voor 1 kalkoen wel 200.000 shilling krijgen (wat meer dan een maandsalaris is van een gemiddelde Ugandees). Op maandgavond kwamen we er achter dat er in plaats van 7 nog maar 6 kalkoenen in het hok zaten. Verdorie. Het kan niet zijn dat zo’n beest zomaar verdwijnt dus mijn FBI modus schakelde automatisch aan. De nachtwaker ondervraagd, alle werkers en zelfs op buurtonderzoek geweest. Want als iemand dat ding heeft gestolen op de dag dan moet iemand dat hebben gezien. Maar niemand had wat gezien. En mijn verleden met Steven (verdenking van diefstal) maakte me er al helemaal niet gerust op. Ook Steven voelde zijn billetjes een beetje heet worden en was direct van de leg. Gelukkig vonden we de kalkoen ’s ochtends helemaal beneden in het land tussen het hoge gras. Hier had hij besloten om 10 eitjes neer te leggen en was er heerlijk boven opgeploft. Steven kon weer eten, ik was weer gelukkig. Mistery opgelost.

Iedereen is druk aan het oogsten hier. Het droge seizoen zou officieel moeten beginnen, maar bijna dagelijks worden we gezegd met regen. Dus naast oogsten is ook iedereen een beetje in de war. Moeten we nu wel of niet gaan zaaien? Komt de droogte nog of slaan we het over. Met het oogsten van de bruine bonen en mais zijn wij als dagbesteding erg blij. Het uitzoeken van de bonen of het uit de kolf halen van de mais zijn leuke dingetjes die we echt met z’n alle kunnen doen. De kinderen rommelen allemaal wat aan, kletsen met elkaar, maken grapjes en laten scheetjes. Ik zelf vind het eigenlijk ook wel chill, lekker van dat hersenloze werk waar je niet bij na hoeft te denken.
Ook de rijst van de buurman is geoogst en het gras wat overbleef verkocht hij. Ik besloot om dit te kopen want hiermee kunnen we de grond om onze planten/groente afdekken. Zo schijnt de zon op het gras en blijft de aarde vochtig. Het was aardig wat gras en we besloten dit met een truck te laten brengen. Mensen kinderen, dit was een spektakel. Alle kinderen achter in de truck en samen het gras verzamelen. Een heus schoolreisje. Heerlijk om al die blije bekkies te zien.

Ook hebben de kinderen afgelopen 2 weken allemaal nieuwe laarzen gehad, dit was ook wel nodig want de meeste waren helemaal versleten. In Uganda heb je helaas geen van Haren waar je even makkelijk de maat op meet en dan de juiste laarzen vind. Eerst met z’n alle een wandeling van 2 km maken om bij een winkel aan te komen. Dit is al een klus op zich met 10 kinderen die allemaal een andere kant op lopen, constant zijn afgeleid en een hele hoop autos (zonder rijbewijs) en boda drivers die overal tussen door kruisen. Dan kom je bij de winkel en de beste meneer was niet erg geduldig. Hij propte ben (maat 41) in laarzen van maat 45, zo ja, dat past en op naar de volgende. Ik even ingegrepen en gezegd dat het wel fijn is als we laarzen hebben die echt passen. Maar dit snapte deze beste man niet. Ze passen toch?! Zeker.. zucht. Na een uur had iedereen laarzen en liepen we vol vreugde weer terug naar de boerderij.

Na de zintuigen zijn we nu bezig met de letters leren. Aangekomen bij de B. Heerlijk om dan allemaal woorden met de B op de noemen en dan Kaloli die ineens: car zegt. Ik wordt zo enorm blij van de kinderen en elke dag is een feestje & een verrassing. Al plan ik natuurlijk veel dingen je weet nooit hoe het loopt of wat de dag brengt. Van de week kwam Alicia pas om 13.00 terwijl we om 8 uur beginnen ;) En Ogutu had de hit van de week. Hij had een telefoon gevonden. Het glas van het beeldscherm was ongeveer het enige wat nog heel was. Verder waren alle toetsen eruit en de gehele binnenkant, maar dat mocht de pret niet drukken. Ruim een uur hebben we ons vermaakt door met mijn telefoon omstebeurt alle kinderen te bellen.

Vorig weekend heb ik zelf nog wat leuks gedaan. Ik ben samen met Shepherd naar het dorp van zijn stam gereisd helemaal in het noorden van Uganda om daar de ck ben samen met Shepherd naar het dorp van zijn stam gereisd helemaal in het noorden van Uganda om daar het verlovingsfeest van zijn zus bij te wonen. Hoewel de ceremonie opzich al de moeite waard is was de rest ook een hele belevenis. 8 uur lang in een soort touringsbus in de nacht en echt in de middel of nowhere uitkomen. Mensen die 100 x over mijn tattoeage wrijven om te zien of het eraf gaat. Helemaal niets verstaan en het ‘primitieve’ leven zoals geen stromend water en stroom. Na dat ik mezelf had neergelegd bij de dingen die er niet waren, heb ik er eigenlijk best van genoten. Heerlijk die rust van de omgeving en geen telefoon. Maar soms is het ook best lastig omdat ik in mijn onschuld dingen doe, wat in de cultuur helemaal nier normaal is. De ceremonie, waar bruidsschatten e.d. worden betaald zou om 10 uur beginnen. Eenmaal 3 uur was nog steeds niet iedereen er. Ik was inmiddels op een stoel geploft, een beetje moe van het wachten.. Waarna mij ernstig, doch dringend werd verzocht deze stoel te verlaten, want deze waren voor de dorpsoudste. Sorry. Toen de ceremonie eindelijk begon probeerde ik op mijn paasbest in mijn mooie jurk netjes, zoals een lady te gaan zitten, met zoals we dat in Nederland netjes vinden; mijn benen over elkaar. Na wat gepsst en gekuch van wat tantes kwam ik er achter dat dat ook al niet goed was ;) HELLUP. Maargoed, verder heb ik me prima vermaakt, op het slachten van een kip onder mijn slaapkamer raam na.

En het laatste & gruwelijk leuke nieuws, is dat ik mezelf heb getrakteerd op een boda. HET ugandese vervoersmiddel, een motor. Helemaal gelukkig en zo trots als een pauw heb ik het afgelopen weekend rondjes gereden. Je ziet weinig blanke, en al helemaal geen vrouwen op zo’n ding rijden dus ik ben een heuze bezienswaardigheid. Maar het is heerlijk, zelf de controle hebben en een stuk vrijer doordat ik niet meer afhankelijk ben van chauffeurs. En dan nog nog een mopje... verzonnen door mijn geliefde Piet: Hoe noem je eline op een boda? Eboda.

Oke mensen, genoeg voor nu, allemaal goede 2 weken toegewenst en jullie horen weer van mij!

Lieve groet,
Eline