Wat een bevalling!

Goedemorgen nederland! 


Fijne moederdag voor alle geweldige moeders op deze aardbol! & Een klein beetje extra voor mijn lieve moeder ♡.


Deze 2 weken zijn weer voorbij gevlogen.. allereerst wil ik iedereen super erg bedanken voor alle lieve berichtjes, woorden, bemoedingingen en gebed die ik heb ontvangen na mijn laatste blog. Overweldigend... dankjulliewel! 


Vanuit mijn thuisgemeente zijn er veel jeugd en volwassenen die zich dan ook weer even jong kunnen voelen op kamp geweest.. ik hoop dat jullie een mooie en gezellige tijd met z'n alle gehad. Woensdag dacht ik, ooh kon ik ook maar mee op kamp, want dat was altijd echt een feest.. maar ik heb mijn soort van bezinningskamp vrijdag en zaterdag gehad! Daarover straks meer! 


Wij zijn hier nog steeds gezegend met een hoop regen. Alles schiet de grond uit, wat geweldig is. Maar ook het onkruid.. dus we zijn veel bezig met wieden. De scholen in Uganda hebben de hele maand mei vakantie maar mijn kiddos komen gewoon gezellig! (Zij zullen volgende maand vakantie hebben als ik in NL ben)  

Behalve Kaloli was iedereen aanwezig! Kaloli dacht dat wij ook vakantie hadden dus die was lekker z'n vader aan het helpen in hun eigen tuin. Toen ik langskwam en zei dat er nog school was kwam hij maar al te graag weer terug! 


Kaloli is onze oudste, hij is ongeveer 36, al zegt hij zelf dat hij 6 jaar is. De meeste mensen in Uganda weten sowieso niet hoe oud ze zijn. Ik ben er dus ook nog niet over uit of Afrikaanse mensen echt moeilijk in te schatten zijn qua leeftijd of dat de meeste op oudere leeftijd besluiten zichzelf een paar jaar jonger te noemen. Anyway. ik dwaal af. Ik wilde jullie vertellen over Kaloli... de meeste vaders in Uganda lopen weg na het krijgen van een kind met een handicap. Uit schaamte, boosheid naar de vrouw of omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Kaloli is een paar jaar na zijn geboorte door zijn moeder in de steek gelaten en leeft al al die tijd samen met z'n vader. Een erg schattig stel, die het samen prima redden. Kalolis vader maakt mijn hart altijd een beetje warmer. Hij is erg vriendelijk en betrokken. 


Vorige week donderdagmiddag had ik net m'n tas en boodschappenlijstje ingepakt en wachtte ik voor de poort op mijn moter om boodschappen te gaan doen in de stad, toen Steven eraan kwam rennen dat de koe ging bevallen. Snel naar de boerderij en ja hoor een ballonnetje hing eruit. Iedereen was super enthousiast, en ik las op internet nog even alle hoe en watjes over de bevalling van een koe, want uiteraard had ik geen idee. De koe voelde ze duidelijk niet zo op zn gemak en liep wat ongemakkelijk heen en weer, wat ook te verklaren was want op dat moment staken er al 2 poten half uit haar .... gat. Merci was ondertussen erg verbaasd over al het water (urine in haar beleving) wat er ook nog eens uit kwam.. dus om haar een beetje af te leiden heb ik haar de opdracht gegeven om te bidden dat er een meisjes kalfje uitkwam. Dit heeft ze erg serieus genomen en ruim een half uur heeft ze met haar handen gevouwen op de rand van de stal gezeten. Mijn mannen werden er ook een beetje zenuwachtig van en kwamen met de gekste ideeën om haar een beetje te helpen. We zouden de benen maar uit elkaar moeten vastbinden dat zou helpen. Ik zag dat ze het al moeilijk genoeg had en stelde voor om even te wachten om te kijken wat er gebeurt. Want we waren net een uurtje onderweg en ik ken maar weinig vrouwen die binnen 1 uur het kind eruit hebben. Ondertussen hadden Steven en Paul takken van een bepaalde struik geplukt en aaide daarmee over haar rug... ik vond het maar bijzonder, maar na een half uurtje ging ze liggen en kwam er nu toch ook een tongetje en neus uit haar.... gat. Dit was het moment. 2 mannen trekken en binnen 30 seconden lag er een prachtig gezond kalfje op de vloer. De schattigheid factor was hoog er hoog. En als de 3 wijze bij de kribben stonden we daar. En het was een meisje, Merci haar geloof was weer gesterkt, want zij had gebeden! 


Nu hebben we dus een uiterst lief kalfje met de naam Hope rondhuppelen. Haar moeder geeft genoeg melk en vanaf volgende week hopen ook wij de melk te kunnen drinken door de ochtend pap en de rest te verkopen! 


Het weekend ging ik met 2 vriendinnen op stap naar de markt. We hebben hier in jinja een gebouw dat zo groot IS als het winkelcentrum van Alblasserdam, maar dan met 3 verdiepingen. Op de onderste verdieping koop je groente en fruit, de 2e verdieping schoenen, tassen en levende dieren of vlees en op de 3e verdieping...  sorry voor de mensen die ik nu veel pijn ga doen.. 2e hands kleding. Die wij in Nederland in de kledingcontainer gooien. Deze worden gebundeld in grote balen en kunnen de mensen hier voor een prikkie kopen en dan weer doorverkopen. Uren lang snuffelen door de bergen aan kleding en uiteindelijk 10 euro lichter maar 4 mooie jurkjes rijker. Deze snel gewassen thuis en met een waslijn in mijn huis laten drogen. 


Zondag was een dag van reflectie. Die heb je nodig. eerst opgeschreven welke dingen mij het afgelopen jaar hebben gevormd, positieve^negatieve. Welke dingen ik heb geleerd en waarin ik ben veranderd. Daarna doelen opgesteld voor mijn nieuwe levensjaar, wat wil ik bereiken, waar wil ik me op focussen..  En toen om iets voor mijn nieuwe jaar daar samen met Shepherd om gebeden. Super fijn dat we dit samen kunnen doen. 


Toen was ik jarig, Shepherd ging werken, ik dacht dat hij een grapje maakte maar uiteindelijk bleek dit toch echt te zijn. Dus ik zat thuis op de bank in mn verjaardags kleedje te wachten tot iemand me mee zou nemen voor taart/een ontbijt of me dan ook maar ging vertellen wat er zou gaan gebeuren. Maar niets gebeurde. ik trakteerde mijzelf op een reep chocolade voor ontbijt en uiteindelijk om 12 uur belde er 2 vriendinnen al schreeuwend en zingend dat ze me opkwamen halen voor lunch! hehe ;) nee ze namen me mee naar 1 van de mooiste plekken hier in de buurt waar ik zelf nog niet was geweest omdat ik het te duur vond.. maar dat is leuk aan jarig zijn, dan trakteren mensen! We hadden een fijne tijd aan de Nijl, met een heerlijke lunch en PRACHTIG uitzicht! voor de nieuwsgierige mensen (wild water lodge uganda) 


Daarna brachten ze me bij Shepherd die een dinner had geregeld bij mijn favoriete restaurant en hebben we lekker samen genoten van het heerlijke eten, zonsondergang en heel veel liefde! 


Dinsdag kwam Amy de Jong op bezoek. Een super leuke meid uit Hardinxveld-Giessendam... zij woont nu nog in nederland maar hoopt eind dit jaar in Uganda zich te vestigen en zich in te zetten voor begeleiding van gezinnen met kinderen met een handicap in kampala. Erg fijn om met haar te delen, bidden, lachen en samen na te denken over deze doelgroep!  


MERCI had een moeilijke week. Door een wond op haar enkel kon ze haar laarzen niet aan en omdat de wond nog open was wilde we liever niet dat ze in de aarde/modder ging werken. Voor een harde werkgroep als Merci was dit een wereldramp en dus een hoop gehuil. Uiteindelijk vonden we 30 klusjes op en rondom de boerderij die ze wel kon doen en na 2 dagen was ze in haar nieuwe ritme ;) 


Dan vrijdag! IF gathering. Dit is een christelijke vrouwen conferentie wat elk jaar wordt gehouden in America en een groepje vrouwen ook hier in uganda doen. Van mijn goede vriendin Taylor had ik een kaartje gehad..en wat ben ik daar blij om. Wat een feest IS het om met 200 vrouwen uit landen van de hele wereld en allerlei kleuren na te denken over het geloof, te bidden, zingen en elkaar te bemoedigen. 


Het thema was; Fan the Flame. Fan betekend wind erbij doen zodat je vlam groter wordt of aanblijft. Wapperen. Verdeeld over vrijdag en zaterdag hadden we 9 sessies^preken of hoe je het ook wil noemen. Dit waren de video's van de conferentie in America. Het leek wel of alle sessies voor mij waren geschreven... bijzonder om dat zo te mogen ervaren...


Een van de dingen die me erg raakte rn ook echt heeft bemoedigd was dit; god kiest niet de verkeerde persoon om voor hem te werken, maar de duivel kiest de verkeerde persoon om mee te sollen. God wist dat op een of andere manier de dingen die afgelopen weken zijn gebeurd gingen bijdragen aan mijn geloof en kracht. De duivel dacht het even te winnen maar helaas. Mislukt. Het was lastig, en heeft er diep ingehakt maar ik vertrouw en geloof dat in dit alles ik niet alleen ben. 


De volgende x dat ik jullie schrijf zal ik ingepakt zijn voor Nederland. komende 2 weken zullen erg druk worden om alles hier zo goed mogelijk voor te bereiden. Maar wij zien er enorm uit om iedereen weer te zien.


Goede weken en veel liefs, 

Eline