Anna
Door: Auntie Eline
Blijf op de hoogte en volg Eline
29 April 2018 | Oeganda, Jinja
Goedemorgen lieve mensen,
Op een babybedje schrijf ik dit keer mijn blog, met een brok in mn keel en tranen die ik al voel opkomen. Ik hoorde ooit terug van iemand die mijn blog vaak leest dat zij het fijn vind dat ik altijd zo eerlijk schrijf. Dit is ook wel mijn doel, maar eerlijk had ik gewild dat ik jullie vandaag niet hoefde te schrijven.
De afgelopen 2 weken waren verschrikkelijk. Niet alleen voor mij. Na Richard een nieuwe zwarte bladzijde in mijn boek, Uganda.
Ik kan me voorstellen dat je na het lezen van dit verhaal heel veel vragen krijgt, misschien wel frustratie of onbegrip. Wat ik begrijp, dit heb ik zelf ook gehad, en heb ik nog steeds. Soms vraag ik me echt, wat doe ik hier, wat heeft het voor nut en wat is het uiterste van wat ik wil en kan hebben. Vergeet alsjeblieft samen met mij NIET, waarom ik hier in Uganda ben. Zoals de dominee dit zei toen ik wegging, je mag opkomen voor de zwakkeren.
Afgelopen week zei mijn dominee hier; Pastor Smooth Via, God neemt je soms mee door de golven om je te brengen naar een nieuwe plek, een betere plek waar je nieuwe ervaringen op kan doen. Zo probeer ik, en geloof me, ik faal gigantisch af en toe, maar deze situatie te zien. Je kent dat wel toch, langs het strand is het rustig, als je dieper de zee in gaat, komen de golven. Deze kunnen behoorlijk hoog zijn, maar als je er door heen gaat is er vaak weer een rustig stuk, waar je heerlijk kan zwemmen.
Maandag een week geleden kwamen we er achter dat Anna, 1 van mijn kinderen op de boerderij. 19 jaar met het sydroom van down, al voor een lange tijd wordt gebruikt door mannen uit het dorp. Dit gebeurd wanneer zij terug loopt van school, of op een onbewaakt moment van thuis halen ze haar op, lokkend met frisdrank, een snoepje of een maaltijd. Toen ik Anna dit zo onschuldig hoorde vertellen brak mn hart, zij ziet het kwaad en de slechtheid hiervan niet. Mensen maken misbruik van haar onwetendheid en belonen haar met wat lekkers, wat een zieke manier... Alles in mij wildr deze 2 mannen opzoeken en ze eens flink de les leren, of nog erger.
Samen met Anna en onze andere manager van homesweethome Elia, ben ik naar annas huis gegaan. Onderweg kneep anna hard in mijn hand en zei ze, Auntie ik ben bang dat ze me straks gaan slaan thuis. Ohja, even vergeten. Slaan is een groot onderdeel van de Ugandese Cultuur, of ik het hier mee eens ben laat ik even in het midden. Maar ik probeer anna te laten zien dat wat deze mannen bij haar hebben gedaan heel fout is, maar dat Anna niet fout is. Aangekomen bij haar ouders hebben we uitgelegd dat het heel belangrijk is dat wij, homesweethome, haar ouders, Anna gaan beschermen. En dat het dan ook erg nadelig zal gaan werken als annas ouders nu heel boos worden op haar, want dit is niet haar schuld. Ik heb haar ouders vertelt dat het erg goed is dat Anna deze dingen heeft gezegd zodat we er iets aan moeten doen. De ouders schrokken erg, en waren het met me eens dat dit naar de politie moest. Wel wilden ze liever dat ik het deed, omdat ze geen problemen wilde met het dorp en omdat ze dachten dat de politie mij eerder serieus zou nemen?!
Anna en ik aangekomen bij de politie voor verhoor. De vrouw die ons ontving vroeg, wat is het probleem. Terwijl er zeker 10 mensen daar zaten te wachten antwoorde ik; hier zou ik graag op een andere plek antwoord op geven. De politie man kwam in een heel klein kamertje en vroeg aan anna; wat is er precies gebeurd. Eerst moest ik maar even aan de man uitleggen dat Anna niet een normaal meisje van 19 is en op zulke vragen geen volledig antwoord kan geven. Halverwege in het gesprek vroeg de man aan Anna; en vond jij die soda en koekjes lekker? Anna krijgt een lach op haar gezicht en zei; jaaa. De politie man draaide zich naar mij en zei toen; Mevrouw, wat is precies uw probleem? Dan zijn beide partijen toch content ?
Na een aantal keren tot 10 te hebben geteld heb ik de kan gevraagd of er misschien iemand op dit politiebureau te vinden was die ons wel serieus nam.. en toen kwam er een vrouw die ruim 38 weken zwanger was. Gelukkig nam zei de zaak wel serieus en leek ze ook wat meer hersenen te hebben. (Inmiddels is ze bevallen van een gezond jongetje, ik ga morgen even op kraamvisite) De vrouw was van mening dat deze man van de straat moest en zou haar best doen. Wel moest anna voor bevestiging naar het ziekenhuis om hier wat testen en onderzoeken te doen. Omdat het al een lange dag was hebben we besloten om dit de volgende dag te doen.
Na lang wachten en veel geld betalen, kon het onderzoek, de volgende dag eindelijk beginnen. Na wat simpele meet en weet vragen verzocht de dokter mij om weg te gaan, ik zei dat ik er graag bij bleef om Anna gerust te stellen. De dokter vond dat niet nodig omdat ze op papier volwassen was. Ik vertelde dat Anna het Downsyndroom heeft, hij keek op en vroeg mij; en wat is dat dan wel? .... diepe zucht.
Helaas verklaarde het onderzoek dat Annas bekentenis waar was en hiermee konden we weer naar de politie.
Deze vonden het tijd om de man in kwestie op te pakken. Samen met Anna en haar moeder bevestigde we het huis en de man. Hij bleek bijna een buurman te zijn van ons. De politie vroeg ons een seintje te geven als hij thuis was, en de volgende ochtend om 5 uur kon ik de agente op gaan halen met de auto, want ja, ze hadden geen vervoer.... man in de auto, ik rijden en iedereen afgezet bij het politiebureau.
Moe van alles besloot ik even een vrije middag te nemen. Op woensdagavond ga ik altijd naar bijbelstudie en sprong op een boda. Onderweg gooide dorpelingen stenen naar mij, en schreeuwde; je hebt onze vriend opgepakt, je bent tegen zwarte mensen, jij bent de volgende die wordt verkracht. SLIK.
Ik had nooit gedacht dat het voor Anna (of iets verkeerds) opkomen, zulke grote gevolgen kon hebben. En de mensen niet willen zien, of zien, dat het VERKEERD is. De volgende dagen bestonden uit; praten met dorpelingen die om verklaringen kwamen vragen, praten met de burgemeester, 100x op en neer naar de politie en iedereen doorverwijzen naar de politie.
Maandag was een enorm lekkere dag, genoot van de kids op de boerderij, eindelijk weer een daagje lekker werken. Anna werd elke dag gebracht door haar vader en door ons thuisgebracht, want ook haar en haar ouders werden lastig gevallen door mensen. Smiddags kocht ik allemaal nieuwe planten voor in mn huis en kletste ik wat bij met vrienden en familie! De politie vertelde me dat ze morgen de zaak zouden afronden en dan het hele dossier bij de rechtbank zouden brengen. Die kijken het dan door en beslissen of er/het genoeg is voor een rechtzaak.
Dinsdag middag rond 6 uur was ik met Thirza aan het bellen toen ik ineens veel herrie hoorde. Suzan is natuurlijk in Nederland. Zenon was in Jinja en mijn werkers gaan altijd om 5 uur weg. Ik liep naar het raam en daar stonden denk ik 50 mensen (dorpelingen) in mijn tuin. Ze schreeuwde en riepen dat ik met hen meemoest naar het politiebureau en de zaak moest staken want dat ze me anders wat aan zouden doen. Ik stond te shaken op mijn benen en had geen flauw idee wat ik moest doen. Probeerde zenon te bellen, zijn telefoon stond op stil. Shepherd was op het vliegveld om een bezoeker voor zijn wrrk op te halen. Ik belde de politiecommissaris en die hadden natuurlijk geen vervoer om te komen. Zonder geintjes, ik werd gillend gek. Schreeuwde naar alle mensen om van het terrein af te gaan, maar die waren niet onder de indruk van dit bange kuikentje. Toen belde ik helemaal in tranen de zwangere agente op en zei; Als jullie willen dat ik getuig in de rechtbank moet je nu hulp sturen om al deze mensen bij mijn huis vandaan te halen. En ze kwamen. Inmiddels, vraag niet hoe, had ik het gefixt om iedereen buiten de poort te krijgen en de poort op slot te doen. De mensen sloegen op de poort, klomen op de muur en bleven maar doorschreeuwen. Gatsie als ik het zo opschrijf ga ik weer trillen.
GELUKKIG kwam de politie en zenon kwam terug. en de mensen gingen weg. Die nacht, bij elk geluidje dat ik hoorde zat ik overeind in bed. Zo overstuur. En ja eerlijkheid duurt het langst, ik heb me zelf flink wat wijn gegeven en ben uiteindelijk in slaap gevallen.
Woensdag kreeg ik bezoek van Jaap en Mirjam Haasnoot (GZB) uiteraard had ik graag gewild dat ik hen een leuke rondleiding kon geven en vol enthousiasme kon vertellen hoe geweldig het leven hier is en hoeveel ik geniet, maar dat was even niet het geval. Wel was het erg fijn om hun even om me heen te hebben, mn hart te kunnen luchten en te bidden samen.
Donderdag en vrijdag waren we in Kampala want er was koningsnacht bij de Nederlandse ambassade. En wat was dat Fijn. heerlijk om er even uit te zijn en haring, bitterballen, frikandellen, kaas, rookworst en sate te eten ;)
Ik voel me wat beterder, maar ben nog erg bang.. durf niet alleen buiten ons terrein te lopen of te reizen en schrik snel. Dit zal hopelijk snel over gaan en alles zal weer rustig worden. De rechtzaak zal deze week zijn en dan hoop ik alles af te sluiten en natuurlijk dat er gerechtigheid zal zijn voor Anna!
Een lieve groet,
ELINE
Op een babybedje schrijf ik dit keer mijn blog, met een brok in mn keel en tranen die ik al voel opkomen. Ik hoorde ooit terug van iemand die mijn blog vaak leest dat zij het fijn vind dat ik altijd zo eerlijk schrijf. Dit is ook wel mijn doel, maar eerlijk had ik gewild dat ik jullie vandaag niet hoefde te schrijven.
De afgelopen 2 weken waren verschrikkelijk. Niet alleen voor mij. Na Richard een nieuwe zwarte bladzijde in mijn boek, Uganda.
Ik kan me voorstellen dat je na het lezen van dit verhaal heel veel vragen krijgt, misschien wel frustratie of onbegrip. Wat ik begrijp, dit heb ik zelf ook gehad, en heb ik nog steeds. Soms vraag ik me echt, wat doe ik hier, wat heeft het voor nut en wat is het uiterste van wat ik wil en kan hebben. Vergeet alsjeblieft samen met mij NIET, waarom ik hier in Uganda ben. Zoals de dominee dit zei toen ik wegging, je mag opkomen voor de zwakkeren.
Afgelopen week zei mijn dominee hier; Pastor Smooth Via, God neemt je soms mee door de golven om je te brengen naar een nieuwe plek, een betere plek waar je nieuwe ervaringen op kan doen. Zo probeer ik, en geloof me, ik faal gigantisch af en toe, maar deze situatie te zien. Je kent dat wel toch, langs het strand is het rustig, als je dieper de zee in gaat, komen de golven. Deze kunnen behoorlijk hoog zijn, maar als je er door heen gaat is er vaak weer een rustig stuk, waar je heerlijk kan zwemmen.
Maandag een week geleden kwamen we er achter dat Anna, 1 van mijn kinderen op de boerderij. 19 jaar met het sydroom van down, al voor een lange tijd wordt gebruikt door mannen uit het dorp. Dit gebeurd wanneer zij terug loopt van school, of op een onbewaakt moment van thuis halen ze haar op, lokkend met frisdrank, een snoepje of een maaltijd. Toen ik Anna dit zo onschuldig hoorde vertellen brak mn hart, zij ziet het kwaad en de slechtheid hiervan niet. Mensen maken misbruik van haar onwetendheid en belonen haar met wat lekkers, wat een zieke manier... Alles in mij wildr deze 2 mannen opzoeken en ze eens flink de les leren, of nog erger.
Samen met Anna en onze andere manager van homesweethome Elia, ben ik naar annas huis gegaan. Onderweg kneep anna hard in mijn hand en zei ze, Auntie ik ben bang dat ze me straks gaan slaan thuis. Ohja, even vergeten. Slaan is een groot onderdeel van de Ugandese Cultuur, of ik het hier mee eens ben laat ik even in het midden. Maar ik probeer anna te laten zien dat wat deze mannen bij haar hebben gedaan heel fout is, maar dat Anna niet fout is. Aangekomen bij haar ouders hebben we uitgelegd dat het heel belangrijk is dat wij, homesweethome, haar ouders, Anna gaan beschermen. En dat het dan ook erg nadelig zal gaan werken als annas ouders nu heel boos worden op haar, want dit is niet haar schuld. Ik heb haar ouders vertelt dat het erg goed is dat Anna deze dingen heeft gezegd zodat we er iets aan moeten doen. De ouders schrokken erg, en waren het met me eens dat dit naar de politie moest. Wel wilden ze liever dat ik het deed, omdat ze geen problemen wilde met het dorp en omdat ze dachten dat de politie mij eerder serieus zou nemen?!
Anna en ik aangekomen bij de politie voor verhoor. De vrouw die ons ontving vroeg, wat is het probleem. Terwijl er zeker 10 mensen daar zaten te wachten antwoorde ik; hier zou ik graag op een andere plek antwoord op geven. De politie man kwam in een heel klein kamertje en vroeg aan anna; wat is er precies gebeurd. Eerst moest ik maar even aan de man uitleggen dat Anna niet een normaal meisje van 19 is en op zulke vragen geen volledig antwoord kan geven. Halverwege in het gesprek vroeg de man aan Anna; en vond jij die soda en koekjes lekker? Anna krijgt een lach op haar gezicht en zei; jaaa. De politie man draaide zich naar mij en zei toen; Mevrouw, wat is precies uw probleem? Dan zijn beide partijen toch content ?
Na een aantal keren tot 10 te hebben geteld heb ik de kan gevraagd of er misschien iemand op dit politiebureau te vinden was die ons wel serieus nam.. en toen kwam er een vrouw die ruim 38 weken zwanger was. Gelukkig nam zei de zaak wel serieus en leek ze ook wat meer hersenen te hebben. (Inmiddels is ze bevallen van een gezond jongetje, ik ga morgen even op kraamvisite) De vrouw was van mening dat deze man van de straat moest en zou haar best doen. Wel moest anna voor bevestiging naar het ziekenhuis om hier wat testen en onderzoeken te doen. Omdat het al een lange dag was hebben we besloten om dit de volgende dag te doen.
Na lang wachten en veel geld betalen, kon het onderzoek, de volgende dag eindelijk beginnen. Na wat simpele meet en weet vragen verzocht de dokter mij om weg te gaan, ik zei dat ik er graag bij bleef om Anna gerust te stellen. De dokter vond dat niet nodig omdat ze op papier volwassen was. Ik vertelde dat Anna het Downsyndroom heeft, hij keek op en vroeg mij; en wat is dat dan wel? .... diepe zucht.
Helaas verklaarde het onderzoek dat Annas bekentenis waar was en hiermee konden we weer naar de politie.
Deze vonden het tijd om de man in kwestie op te pakken. Samen met Anna en haar moeder bevestigde we het huis en de man. Hij bleek bijna een buurman te zijn van ons. De politie vroeg ons een seintje te geven als hij thuis was, en de volgende ochtend om 5 uur kon ik de agente op gaan halen met de auto, want ja, ze hadden geen vervoer.... man in de auto, ik rijden en iedereen afgezet bij het politiebureau.
Moe van alles besloot ik even een vrije middag te nemen. Op woensdagavond ga ik altijd naar bijbelstudie en sprong op een boda. Onderweg gooide dorpelingen stenen naar mij, en schreeuwde; je hebt onze vriend opgepakt, je bent tegen zwarte mensen, jij bent de volgende die wordt verkracht. SLIK.
Ik had nooit gedacht dat het voor Anna (of iets verkeerds) opkomen, zulke grote gevolgen kon hebben. En de mensen niet willen zien, of zien, dat het VERKEERD is. De volgende dagen bestonden uit; praten met dorpelingen die om verklaringen kwamen vragen, praten met de burgemeester, 100x op en neer naar de politie en iedereen doorverwijzen naar de politie.
Maandag was een enorm lekkere dag, genoot van de kids op de boerderij, eindelijk weer een daagje lekker werken. Anna werd elke dag gebracht door haar vader en door ons thuisgebracht, want ook haar en haar ouders werden lastig gevallen door mensen. Smiddags kocht ik allemaal nieuwe planten voor in mn huis en kletste ik wat bij met vrienden en familie! De politie vertelde me dat ze morgen de zaak zouden afronden en dan het hele dossier bij de rechtbank zouden brengen. Die kijken het dan door en beslissen of er/het genoeg is voor een rechtzaak.
Dinsdag middag rond 6 uur was ik met Thirza aan het bellen toen ik ineens veel herrie hoorde. Suzan is natuurlijk in Nederland. Zenon was in Jinja en mijn werkers gaan altijd om 5 uur weg. Ik liep naar het raam en daar stonden denk ik 50 mensen (dorpelingen) in mijn tuin. Ze schreeuwde en riepen dat ik met hen meemoest naar het politiebureau en de zaak moest staken want dat ze me anders wat aan zouden doen. Ik stond te shaken op mijn benen en had geen flauw idee wat ik moest doen. Probeerde zenon te bellen, zijn telefoon stond op stil. Shepherd was op het vliegveld om een bezoeker voor zijn wrrk op te halen. Ik belde de politiecommissaris en die hadden natuurlijk geen vervoer om te komen. Zonder geintjes, ik werd gillend gek. Schreeuwde naar alle mensen om van het terrein af te gaan, maar die waren niet onder de indruk van dit bange kuikentje. Toen belde ik helemaal in tranen de zwangere agente op en zei; Als jullie willen dat ik getuig in de rechtbank moet je nu hulp sturen om al deze mensen bij mijn huis vandaan te halen. En ze kwamen. Inmiddels, vraag niet hoe, had ik het gefixt om iedereen buiten de poort te krijgen en de poort op slot te doen. De mensen sloegen op de poort, klomen op de muur en bleven maar doorschreeuwen. Gatsie als ik het zo opschrijf ga ik weer trillen.
GELUKKIG kwam de politie en zenon kwam terug. en de mensen gingen weg. Die nacht, bij elk geluidje dat ik hoorde zat ik overeind in bed. Zo overstuur. En ja eerlijkheid duurt het langst, ik heb me zelf flink wat wijn gegeven en ben uiteindelijk in slaap gevallen.
Woensdag kreeg ik bezoek van Jaap en Mirjam Haasnoot (GZB) uiteraard had ik graag gewild dat ik hen een leuke rondleiding kon geven en vol enthousiasme kon vertellen hoe geweldig het leven hier is en hoeveel ik geniet, maar dat was even niet het geval. Wel was het erg fijn om hun even om me heen te hebben, mn hart te kunnen luchten en te bidden samen.
Donderdag en vrijdag waren we in Kampala want er was koningsnacht bij de Nederlandse ambassade. En wat was dat Fijn. heerlijk om er even uit te zijn en haring, bitterballen, frikandellen, kaas, rookworst en sate te eten ;)
Ik voel me wat beterder, maar ben nog erg bang.. durf niet alleen buiten ons terrein te lopen of te reizen en schrik snel. Dit zal hopelijk snel over gaan en alles zal weer rustig worden. De rechtzaak zal deze week zijn en dan hoop ik alles af te sluiten en natuurlijk dat er gerechtigheid zal zijn voor Anna!
Een lieve groet,
ELINE
-
29 April 2018 - 12:05
Anita Van Zoelen:
Wat moet jij je nu alleen voelen, ondanks dat je weet dat Jezus leeft.
We bidden om Zijn nabijheid en bescherming voor je! -
29 April 2018 - 13:36
Coriet:
Sterkte Eline! Houd vol!! We bidden voor jou en deze situatie!! -
29 April 2018 - 15:33
Nico:
Eline wat een nachtmerrie , sterkte
-
29 April 2018 - 15:44
Jose Berger:
Wat een heftig verhaal Eline! Op aandringen van Corine heb ik je blog gelezen omdat we een concert gaan geven voor je a.s 30 juni. Wat moet jij vreselijk bang zijn geweest! Moedig dat je opkomt voor de zwakkere! God zal je belonen! Veel sterkte en hoop dat je dit kan verwerken en bid dat het proces door kan gaan en dat mannen die dit doen vervolgd worden. En dat er ook in het dorp een ander inzicht komt en dat ze vergeving zullen vragen. -
29 April 2018 - 16:50
Suzanne:
Heftig! Heel veel sterkte! -
29 April 2018 - 18:23
Jacqueline :
Lieve Eline
Wat vreselijk voor je waar je doorheen gaat.
Wat zal je bang zijn.
Pas alsjeblieft goed op jezelf en omring je steeds met mensen .
Je bent een kanjer!!
Zooo moedig.
Ik bid voor bescherming voor je.
❤️ -
29 April 2018 - 21:30
Michelle:
Meid wat verschrikkelijk voor je! Maar wat ben je een moedig mens. Heel.veel.sterkte!!! Liefs michelle -
30 April 2018 - 12:33
Hanneke:
❤️❤️ -
30 April 2018 - 12:34
Henriëtte :
Pff! heftig hoor! Veel sterkte en vertrouwen gewenst! -
30 April 2018 - 18:45
Jeanine:
Denk aan je , bid voor je , heel veel sterkte!!!!! -
30 April 2018 - 20:09
Riet:
Ha,
Wat een narigheid zeg! Maar wat een dappere meid ben je dat je zo opkomt voor Anna en opstaat tegen onrecht!
We hopen en bidden dat God je Zijn nabijheid en steun zal laten voelen. Pas goed op jezelf in alles wat je doet en laat. Laat je weg steeds biddend om kracht en wijsheid zijn. Wij bidden ook voor jou.
Tot ziens,
Riet -
30 April 2018 - 20:58
Folkert Visser:
Eline, wees sterk en moedig! Tof wat je allemaal hebt gedaan! De Here is bij je, vast en zeker, we denken aan je in onze gebeden. lieve groet, Folkert -
30 April 2018 - 21:02
Heleen:
Hoi Eline,
Wat naar en verschrikkelijk om het te lezen, laat staan me te maken. Wat ben je dapper! Om op te komen voor de zwakkere, terwijl ze zo behandeld en misbruikt worden...
Veel kracht en steun toegewenst! Vergeet niet dat Jezus je ziet en hoort, ook in juist moeilijke momenten in je leven! Liefs Fam vd Dool
-
30 April 2018 - 21:34
Gerduen:
Lieve Eline,
Wat een vreselijk nieuws! We wensen je heel veel sterkte!groetjes vsnnGerdien -
01 Mei 2018 - 09:47
Ellen:
Hoi Eline,
Wat heftig zeg! Heel veel sterkte! Zal ook voor jou en Anna bidden.... Soms lijkt gerechtigheid hier in Uganda upside down te zijn... -
01 Mei 2018 - 11:54
Dorethe:
-
02 Mei 2018 - 22:33
Joke:
Sjonge wat heftig. Ik kan me er niks bij voorstellen natuurlijk. Ik begrijp niet dat die dorpsbewoners er niks van begrijpen. Geen kennis van goed en kwaad. Wat moet het moeilijk zijn om daarmee te leven. Daar heb je heel veel moed voor nodig maar vooral Gods leiding. Ik bid of Hij je die wil geven en jou wil omringen met Zíjn kracht en liefde. Houdt goede moed! -
03 Mei 2018 - 11:14
Kimberly:
Hoi Eline,
Jeetje wat heftig allemaal. Het is net of ik je verhaal in een film voor me zie!
Bizar dat als je opkomt voor Anna dat de mensen van het dorp zich tegen jou keren. Ik vind het echt knap van je dat je je zo staande weet te houden! Je hebt echt het goede gedaan voor Anna! Niemand mag misbruikt worden. Hopelijk wordt het snel rustiger!
Houd je taai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
