Een geit met ballen

Goedemorgen lieve lezers in Nederland,

Het was weer tijd voor een blog, hoewel ik soms wel eens zucht, had ik er deze week helemaal zin om te schrijven. Ik voel me ook erg goed, dat scheelt altijd de helft. Direct na het bezoek van Thirza & Marleen kwam Marielle Vlot. Heel cool verhaal vind ik zelf. Marielle en ik kennen elkaar van vroeger. We kwamen vaak op dezelfde plekken maar niet echt veel contact met elkaar. Wel volgden we elkaar op Social Media. In Januari ergens stuurde Marielle mij na het plaatsen van een foto een berichtje; Jo, ik vind het zo leuk wat je daar doet, kan ik niet een keer komen, een beetje meehelpen en zien hoe het echt is. Spontaniteit hou ik wel van, dus uiteraard reageerde ik met; Tuurlijk, iedereen is welkom bij ons op de boerderij.

Met een koffer vol leuke dingen voor de kinderen, zaden en lieve kadootjes voor mij kwam ze aan. Enorm veel zin in haar spontane avontuur. Ik was eerlijk gezegd best uitgeput na het bezoek van mijn vriendinnen, waarin we veel dingen hadden gedaan en wilde gewoon een relaxte week. Maar wat was het fijn. Erg bijzonder hoe toevallig er precies op het juiste moment een heel lief persoon in je leven komt. We hebben keihard gewerkt op de boerderij samen, een nieuw schildpaddenhok gebouwd, tafelkleden aangeschaft, gezellige dingen opgehangen op de boerderij & ga zo maar door. Tussen ons klikte het ook zo goed, allebei verloofd, zelfde style en manier van denken. Mega relaxt. Marielle kwam vooral voor de boerderij en het is altijd heel bemoedigend als er iemand net zo enthousiast is over jouw droom & werk als dat je dat zelf bent. Dit deed me echt enorm goed.

Ook had ze wat geld opgehaald voor de boerderij. Allereerst hebben we daar lekker de kinderen van verwend. Dit doe ik niet zo vaak, omdat ik ze wil beschermen voor het white savior complex. Of te wel, ik vind het niet goed als er (blanke) mensen op de boerderij komen voor 1 dag en de kinderen compleet overladen met kadootjes. Hierdoor gaan ze denken dat dit normaal is en verwachten ze dit de volgende keer dat er iemand komt kijken weer. Dus onder het mom van; als we deze week kei hard werken en geen ruzie maken hebben we op vrijdag een verrassing voor jullie. Michel, een van de jongens die bij HSH in huis woont doet de koksopleiding en maakte een lekkere maaltijd, aardappels met kip en salade. We kochten frisdrank en zodoende hadden we een soort van kerstmaaltijd op vrijdag. Verder deelde Marielle voor iedereen een tasje uit met daarin wat stickers, kleurtjes, een zonnebril. Super leuk om iedereen zo gelukkig te zien.

Met het overgebleven geld zouden we een nieuwe geit gaan kopen. Maandagochtend om 9 uur moest dit gebeuren. De plek waar we normaal geiten kopen had even niet de geiten die ik wilde dus gingen we naar een andere geitenboerderij. Niemand had ons echter ingelicht over de weg… Net uit ons bed om half 9 ‘s ochtends gingen we op de boda (motor). Ergens in een dal sloegen we af naar rechts waar we officieel nog een klein weggetje uit moesten rijden. Dit kleine weggetje was meer een moeras dan weg, halverwege had ik wel genoeg van het geglibber op de motor en gingen we te voet verder. Zonder laarzen liepen we nog ongeveer een kilometer door de blubber, onze voeten zakte soms volledig weg en wel 6x gleed ik bijna uit. Vervolgens komen we aan bij de boerderij om te beseffen dat alle mannetjes geiten de dag ervoor gecastreerd waren. En je raad het al, we moesten een geit hebben MET ballen. Alle ellende voor niets. Nu kan ik er wel om lachen, maar op dat moment was ik toch behoorlijk chagrijnig. Uiteindelijk vonden we een geit met ballen ergens anders & is het allemaal goed gekomen, maar mensen, hoe.

Op maandag vloog Marielle weer naar NL, jammer. Ik had haar nog wel een paar maanden als collega kunnen hebben. Bijzonder ook hoe je in zo’n korte tijd een mooie band met elkaar kan opbouwen. Maarja, dat hoort ook wel weer een beetje bij mijn leven hier, heel veel mooie momenten met mensen maar ook heeeeeeel vaak weer afscheid nemen. En dat STINKT.

Gelukkig had ik de afgelopen week genoeg afleiding. We hebben geld gekregen voor een ezel. Iets waar ik al heel lang van droom. Een ezel op de zorgboerderij. Omdat ik zo enthousiast ben, had ik tegen de kids gezegd dat we heel snel een ezel krijgen. Dit had ik nooit moeten doen, want er gaat geen uur voorbij dat ze niet allemaal vragen wanneer de ezel komt, hoeveel ezels we krijgen, hoe hij gaat heten, waar hij gaat wonen, wie er voor mag zorgen enzovoort. En dit dan elke dag. Maar goed, ik ben blij dat ze delen in mijn enthousiasme !!
Ezels komen hier in de buurt niet voor, hiervoor moet je naar het noorden van Oeganda. Gelukkig heb ik hier een betrouwbaar contact die mij heeft geholpen door te zoeken & de onderhandelingen te doen. En yes, maandag (morgen) komt de ezel dan eindelijk. Wij zijn er helemaal klaar voor!! Ik heb ongeveer de hele week besteed aan alle informatie die er over ezels te vinden is op internet te lezen. Het stalletje is klaar, de borstels en nodige tangen voor de hoeven zijn aangeschaft, juiste voer en een naam is er.

Laat maar komen die ezel en de nieuwe twee weken!

Spreek jullie snel,

xoxo Eline