Een week met een zwart randje

Goedemorgen Nederland,

Hier vanuit een regen/zonnig Uganda, jullie favoriete zondagsschrijver (naja eigenlijk schrijf ik op zaterdag, want op de zondag zul je niet werken (uiteraard)) Ineke Bertine, roepnaam, Eline.

Ik wil eerst even zeggen dat ik gruwelijk trots ben op iedereen die elke week zo trouw mijn blog lezen. Zag deze week dat hij al bijna 6000 x bekeken is :o Wauw.

Riet, een broom is een bezem. Het is gemaakt van aan elkaar gebonden takjes. Werkt trouwens echt ideaal! Je kan er heel nauwkeurig mee vegen.. alleen jammer dat je zo moet bukken, maar verder ben ik echt fan van de Afrikaanse Brooms!

Maandag was weer zoals elke maandag! ’s Ochtends homeschool. We hadden het over meten, hoe lang iets is, hoe je meet enzovoort. Best leuk, zon praktisch lesje. Daarna moest ik naar de stad voor mijn SuzanDate Alleen het regende al de hele nacht en ochtend... hmmm. Maarja ach, ik sta toch al bekend als de gekke muzungu, dus ik huphup kaplaarzen aan en gaan! Ik wilde niet met een boda, want dan zou ik toch wel een beetje te nat worden.. Normaal komen de matatus elke 5 minuten, en natuurlijk precies vandaag niets. Dus liep ik daar, nat te worden, 2 dorpjes verderop. Toch maar op een boda gesprongen, want op dit tempo zou ik nooit Jinja bereiken. Aangekomen heerlijk gelunched en daarna naar de market om lekker te shoppen! En het was een goede dag, echt leuke dingetjes gekocht voor spotgoedkoop. Gewoon grappig. Shirtje voor 1000 shilling, is ongeveer 30 cent en een super mooie jurk voor nog geen 5 euro. Vervelend jo! Daarna terug met de Matatu. Maar deze gaan gewoon rijden als ze (prop)vol zitten, soms heb je geluk en vertrekken ze bijna meteen na instappen, maar vandaag wat minder geluk en bijna een half uur gewacht tot we eindelijk gingen rijden. Maarja dat geeft je ook wel weer dat typische, rustige afrikaanse gevoel. Geen stress, maakt geen klap uit als je veelste laat komt. Thuisgekomen was ik in mn opruimbui, en mensen die me goed kennen weten dat dat niet zovaak voorkomt, dus maar even gebruik van gemaakt en mijn hele huisje opgeruimd!

Regenseizoen is best fijn, omdat het dan niet zo bloedheet is, maar wel jammer dat mijn douche op zonneenergie werkt en dus koud is... Maar dat is wel weer goed voor de waterrekening want dan douche je echt snelsnel.

Na het douchen wilde ik lekker vroeg op bed gaan liggen en een filmpje kijken, maar toen kwam ik erachter hoe het is om bij je werk te wonen. Voordat ik uberhaupt aan de film kon beginnen was ik een uur verder omdat er elke x iemand aan mijn deur stond. Is lang niet altijd zo, maar soms is dat best wel lastig. Omdat je eigenlijk nooit alleen bent hier en als je dan echt even tijd voor jezelf wil is dat wel eens lastig.. + dat ik in het begin het terrein woon en iedereen die binnenkomt dus automatisch bij mij naar binnen kijkt.

Dinsdag was weer een farmdag, altijd gezellig! Heerlijk gewerkt, en het is zo tof om te zien dat de kinderen het echt leuk vinden. Kalole en Nicolas hebben bijna 3 uur het varkenshok staan schrobben (en dan is het nog steeds niet schoon), maar genieten ervan en laten je trots elke cm4 zien! Kalisha doet niets liever dan de tafel schoonmaken en spoelt als laatste het sop weg met het water waarmee anna vol passie de varkensvoederbakken mee schoonmaakt. Richard ziet elk vrije moment een kans op weg te rennen en moet je dus bijna met een riem vast zetten. En als je dan weer even niet kijkt drinkt hij gerust van hetzelfde water waar anna mee aan het schoonmaken is, maargoed deze autistische jongen heeft bijna 3 jaar op de straat geleefd alleen, dus is wel wat gewend denken we maar. Ben kan vol overgaven de hele dag bezig zijn bij de koe, hij is echt super precies en maakt de voederbakken schoon zodat wij mensen er weer uit kunnen eten/drinken zonder ziek te worden en ruimt zonder mopperen alle poep op en rijd 100 x heen en weer met de superzware kruiwagen vol mest! Merci had een week huisarrest en dat was best rustig! Ik heb dr best gemist deze week, maar ze heeft zo haar geheel eigen gebruiksaanwijzing en dat kost ook weer heel veel tijd.

Nadat ik geprobeerd had om de typische boerderijlucht, die ik bijna ga waarderen, van me af te wassen hielp ik auntie Irene met koken! Zoals altijd, was haar planning iets uitgelopen. Het is altijd leuk om te helpen met koken, zo heb je toch weer even andere gesprekken dan in de wandelgangen op het terrein.

Woensdag was mijn vrije dag en ik had besloten om even een keer niet te skypen en gewoon lekker van mijn vrije dag te genieten! Sochtends plande Suzan, Zenon & ik de (safari)trip die we met mijn ouders gaan doen en regelde we alle hotels enzovoort. Leuk om te doen en we zijn een goed team, dus het verliep allemaal voorspoedig. Daarna ging met auntie Rita naar Jinja om haar te helpen met het uitzoeken van een jurk voor haar diploma uitreiking. Baby Clara ging ook mee en ik kreeg de eer om haar te dragen in de draagzak... Wat een hele hoop opmerkingen opleverde. Mensen die heel verbaasd vroegen, ik wist niet dat je zwanger was... Hoe kun jij nou een zwarte baby hebben? Mensen zijn wel een stuk aardiger als je een baby hebt Haha, geslaagd voor een mooie jurk en daarna lekker op mijn gemakje alleen gelunched.

We hadden de ouders van Anastasia (meisje van 9 met kanker, waar ik 2 weken geleden over schreef) beloofd om terug te komen. Ik deed wat boodschappen en kocht melk, rijst, suiker enzovoort voor de ouders en daar gingen we op in de matatu naar de village. We hadden een goede tijd, praatte met de ouders, lachte wat met de kinderen en baden met elkaar. Anastasia haar beeld was nog steeds hetzelfde, heel triest om te zien. Maar ze zag er krachtig uit, ondanks dat ze zo zwak was, ze had een soort vrede in haar ogen, wat ook weer heel mooi was om te zien. Daarna nodigde de pastor van het dorpje ons uit om in zijn huis te komen en zijn vrouw en kinderen te ontmoeten. Het was erg gezellig! Ik geniet altijd van zulke dingetjes..

Daarna avondmaal tijdens de bijbelstudie, wat ook wel mooi was! Mijn eerste x in Afrika We behandelde de 11 redenen waarom we geloven, en waarom het waarheid is. Goed om dat allemaal weer op een rijtje te zien en te behandelen met elkaar.

Donderdagochtend kwam ik op de farm en waarrempel was er nog niemand.. Zat ik dan, in mijn eentje, wat ook wel weer genieten was, de lucht, de diertjes, lekker wakker worden. Wel werd ik een beetje verdrietig van de bende. Ik probeer er iets van te maken met mijn crew en oncle steven gooit er een beetje met de pet naar. Hij had al meerdere waarschuwingen gehad, maar dit was de druppel.. Nadat Zenon met hem gesproken had en de nieuwe farm-oncle was gekomen gingen we weer aan de slag. Ik besloot dit maar gelijk te gebruiken als een frisse start! We maakte alles schoon, deden echt alles netjes, zelfs het kippenhok werd opnieuw ingericht! Terwijl de helft van de crew de geiten in de wei aan het zetten waren bleef ik achter met Richard en Kalisha waar ik echt vreselijk om heb gelachen. We gingen met zn 3e het konijnenhok schoonmaken. Terwijl Kalashi en Richard beide in een andere richting aan het schoonmaken waren, en dus de keutels die kalisha wegveegde weer teruggeveegd werden door Richard. Probeerde ik de babykonijntjes allemaal levend te houden, omdat Richard gewoon een beetje lomp is en voor je het weet op 3 konijnen staat.

Kalisha die, als hij werkt (hij zit liever, of knuffelt met mij of met de dieren) best nauwkeurig is werd tegengehouden door een konijn dat in de hoek zat en niet wegwilde. Hij mepte er vol op los met de broom... Het zag er zo grappig op, zon klein mannetje op een konijn aan het inslaan. Na innerlijk gelacht te hebben, hem maar even heel streng toegesproken, waarna hij er gelijk klaar mee was.. Daarna samen met richard alle konijnen weer terug te plaatsen in het hok. Ik probeerde de konijnen wat op te jagen, maar richard pakte ze liever op en gooide dan de konijnen alsof hij aan het kogelstoten was in het hok. Daarna maar even uitgelegd dat je ze beter op de grond kan neerzetten. Daarna gooide hij het konijn alsof het een stuiterbal was op de grond... haha, misschien is dit toch een werkje wat niet echt geschikt is voor Richard. Ondertussen stonden de werkers die aan het werk waren aan het bijna voltooide basketbalveld met tranen in hun ogen van het lachen te kijken naar dit hele gebeuren... Verdere dag hebben we echt gebikkeld. De kinderen werkte echt vreselijk hard en iedereen was verbaasd over het resultaat. Ohja en we zagen tijdens het opruimen een slang... een baby slang wel, maar dat betekend wel dat de moeder ook ergens is... dus nu ben ik gelijk bang. Aaaaah

Savonds hoorde ik dat Anastasia was overleden, ze hoefde niet meer te lijden, kan nu een kind zijn, bij God!

Vrijdag was de begrafenis en ik wilde daar graag heen. Zenon & Suzan gaven me de gelegenheid om te gaan. De pastor van het dorp had naar ons gevraagd en we vertrokken om 09.00 naar de village waar de ouders van Anastasia wonen. Daar praatte wat met wat mensen en wachtte we tot het vervoer kwam om Anastasia’s lichaam naar de geboorteplaats van haar vader te brengen om daar te begraven. Iedereen stelde het op prijs dat we er waren, en dat was fijn om te merken. Ik vroeg de pastor wat het kon doen en hij zei dat een financiele bijdragen voor het eten erg fijn was, dit heb ik natuurlijk gedaan. Een kleine moeite voor mensen met zo’n groot verdriet. De ouders gingen samen met de pastor, naaste familie in een auto met het lichaam en voor de andere mensen uit het dorp was er een bus geregeld. Omdat er veel mensen mee wilde naar de begrafenis besloten John en ik om zelf met het ‘openbaar’ vervoer te gaan omdat de mensen in de village daar geen geld voor hebben en het dus zonde zou zijn als wij hun plaatsen in de bus zouden bezetten. Het was echt een gruwelijk lange rit. Eerst van de village waar de ouders leven naar de verharde weg, 20 minuten met de boda, daarna een half uur in de matatu en dan bijna een uur op de boda. Echt diepdiep in de village. Ik vraag me echt af hoe deze mensen dat doen als ze iets nodig hebben, of ziek zijn, want je ziet er bijna niemand, laat staan een taxi of boda. Iedereen was er al en toen we aankwamen werd ik best aangestaard zegmaar. We groette de ouders en gingen zitten. Daarna vertelde de vader wie ik was, en wat ik heb gedaan en waarom we er waren. Dat was erg fijn en verschillende mensen (opa, enzo) kwamen me bedenken.. dat voelde erg goed, niet dat je schouderklopjes krijgt, maar gewoon dat het gewaardeerd wordt dat je er bent en je erbij hoort. De begrafenis verliep erg plechtig en netjes. Het was allemaal in Luganda, wat eigenlijk wel fijn was, het is al triest genoeg en op zo’n manier krijg je er niet zo veel van mee. John vertelde wel wat er allemaal gebeurde maar je hoort niet de afscheidswoorden van familie enzo. Het begraven zelf was wel even slikken, moeder begon echt hartverscheurend te huilen en dan voel je je zo machteloos. Na jaren van zorgen is haar meisje er nu gewoon niet meer...

Eer dat ik weer in town was, was het al half 7. Snel even wat gegeten en daarna snel gaan slapen. Je wordt moe van zo’n dag met veel reizen en veel indrukken.

Zaterdagochtend weer Aflatoun! Leuk we hadden het over levend en niet levende dingen. Waaraan kun je zien of iets leeft, als het groeit (planten) als het ademd (mensen). En wat is een steen/plastic of glas. Ook deden we veel spelletjes, anne maria Koekoek, tikketje en sprongen touwtje!

Smiddags met de oudste kids (Brian, Michel, Kawa en Gift) de kledingkasten verder geschuurd, heel gezellig en leuk gekletst.

Dat was dus mijn week, met een zwart randje...

Op naar een volgende week, met 2 verjaardagen, Zenon & Richard en vast weer heel veel belevenissen.

Lieve groet, Eline