Heel veel ups & een kleine down

Goedemorgen lief Nederland,

Wauw het is 25 juni en dat betekend dat ik hier al weer 2 maanden zit.. Oef wat vliegt de tijd. Voor ik het weet is het weer Oktober en kom ik jullie weer voor een maand lastigvallen.

Allereerst ben ik echt vreselijk dom geweest. Het is lastig om jullie een volledig verhaal te geven van 2 weken omdat ik sommige dingen alweer vergeten ben, of gewoon op het moment van schrijven niet aan denk. Dus schrijf ik elke dag kort op wat ik heb meegemaakt en gedaan. Nu begin ik uiteraard veel te laat met het schrijven, ja ik begin al aardig Ugandees te worden en ben ik mijn aantekeningen vergeten. Verdorie. Maar de meeste dingen denk ik me nog wel te herinneren haha, Letsgoooo.

Ik weet dat ik een stuk minder interessant ben dan de kinderen en hun heerlijke belevenissen, maar voor de mensen die het wel leuk vinden om te weten, met mij gaat het goed. De afgelopen weken waren normaal, dat wil zeggen 5 dagen werken, 4 met de kinderen en een heerlijke structuur. Merk dat dit me erg goed doet. Wel gaat de tijd dan sneller ofzo lijkt het. Ik begin langzaam weer te wennen aan de avonden alleen. Mijn lieve poezekindjes zijn uitgevlogen naar hun nieuwe families, want ja, ze zijn natuurlijk erg schattig, maar 5 katten in een huis is niet erg praktisch. Ik vond het vreselijk om ze weg te brengen. Voelde me een beetje zoals mijn moeder zich moet hebben gevoeld toen ze me uitzwaaide op het vliegveld naar Uganda. Dus nu ben ik nog samen met mijn 2 poezen in mijn huis, wat al weer lekker Eline wordt. Wat betekend; veel frutsels en af en toe een enorme bende, maar gezellig.

Sinds halverwege mijn vorige blog tot afgelopen week donderdag heeft het niet geregend, bijna 2 weken. Dit wil zeggen dat heel Uganda weer heerlijk orange wordt, stof overal zit. Elke avond ben ik blij omdat ik verkleurd denk te zijn, tot dat ik dan ga douchen en alles er weer af was.. En de zon wordt warmer, wat betekend dat het droogte seizoen eraan komt.. Omdat de regen ver te zoeken was, gooide we het dagschema van de kids om. Waar we normaal in de middag op de tuin werkte beginnen we hier nu ’s ochtends gelijk mee. We hebben op het moment erg veel op de tuin staan wat water nodig heeft, dus dat bestaat vooral uit water geven en onkruid wieden. Maar zoals jullie al weten is water halen voor de kinderen geen probleem. Heerlijk op het fitnessapparaat. Binnen no time waren 2 van de 4 watertanks leeg. Ik schoot gelijk in de stress, maar dat was iets te vroeg. Ik was even vergeten dat we op de boerderij een geweldig groot gat hebben waar ook water in staat, erg vies, maar dat maakt voor de plantjes niet uit. Het is tof om te zien hoe natuurlijk alles met de kinderen op de boerderij gaat, de meesten hebben zich een stuk land toegeëigend wat ze nu elke ochtend water geven en vol trots elke dag laten zien hoe hard de plantjes groeien.

Ook ik maak mijn blunders... mensen die mij kennen weten dat wel, maar goed. Suzan vroeg aan mij, vergeet je de komkommers achter de heg niet.. Maar eerlijk gezegd weet ik soms ook nog niet welke plant nou precies wat is. Heel actief heb ik ongeveer 4 dagen een stuk land achter de heg water gegeven denkend dat het de komkommers waren. Tot dat ik op een gegeven moment de komkommers die naast mijn huis groeien ging oogsten en dacht verrek deze blaadjes zijn heel anders. Wat bleek nou, heb ik de watermeloenen bij de heg water gegeven en de komkommers achter de heg alsnog vergeten.
We hebben 2 enorm grote tonnen in het midden van de tuin staan, die we eerst volledig vullen met water en vanuit daar onze gieters vullen en de rest van de tuin water geven. Als de tonnen bijna leeg zijn is het niet zo handig meer om er water uit te halen. Ik hing ondersteboven in de ton om de gieter te vullen en Kalisha kwam vanaf de andere kant. Hij is erg klein en kan niet over de ton heen kijken, waardoor hij mij niet had gezien. Hij goot de laatste 5 liter uit zijn gieter terug in de kan niet wetend dat ik hier ondersteboven in zat. Ik gilde en alle kinderen moesten lachen, behalve Kalisha die zo geschrokken was van mijn geschrokken gezicht en gil dat hij begon te huilen. Het arme schaap. Gelukkig droogde alles met het heerlijke zonnetje zo op.

Het lezen van een verhaaltje tijdens onze pauze rond 11 uur in de ochtend is echt een must have geworden, Zodra ik aan kom lopen met een boek lichten alle gezichtjes nog meer op als ze al doen. Van de week vroeg Anna mag lezen. Uncle Steven keek mij aan van, huh, ze kan toch helemaal niet lezen? Natuurlijk kan Anna niet lezen, maar goed als ze wil lezen mag ze van mij gerust het boek voorlezen. Zo schattig. Iedereen helemaal om haar en het boek heen gedoken en aandachtig te luisteren naar de taal die niemand verstaat. Af en toe komt er een bekend woordje voorbij maar verder is het abra cadabra. Al wijzend met haar vingers op de woorden ging ze het hele boek af. Na afloop klapte iedereen en Anna straalde de rest van de dag, nou ook weer geregeld.

Na de lunch doen we altijd schooltje; wat echt hillarische momenten en herinneringen opleverd. Anna speelt voordurend de schooljuf, lacht de anderen uit als ze het niet goed doen in haar ogen. Schrijft allerlei Arabische termen in de anderen hun schriften. Kaloli laat ongeveer elk streepje wat hij in zijn schriftje schrijf zien en wacht dan met zijn liefkijkende ogen tot ik hem een complimentje geef. Kalisha & Richard komen nog steeds niet veel verder dan krassen en slingers tekenen. Opio doet het goed. En Ogutu werkt zo uitvoerig dat zijn mond openstaat en hij af en toe wat slijm verliest en zijn hele schift lijkt dus op een blauwe geribbelde zee.

Ben krijgt het altijd voor elkaar om me geweldig aan het lachen te maken. Hij is erg schattig en lief, maar van de wek heb ik hem boos gezien, wat eigenlijk ook wel weer schattig is. Ik had de kinderen een papier gegeven en gevraagd om zichzelf en hun family te tekenen. Ben en Kaloli zaten naast elkaar ijverig te werken. Tot Kaloli op een gegeven moment in Ben zijn schrift wijst en zegt Auntie, kijk een poes. Ben reageerde verontwaardig; nee, dat is mijn oma. Waarop Kaloli weer zei; kijk nou Auntie, het lijkt echt op een poes. Ik moest mijn lach inhouden, maar na dat Ben wat lelijke krassen in Kaloli zijn schrift had gezet was de rust weer wedergekeerd.

Er staat veel op de tuin en steeds meer is klaar, wat super leuk is. Bijna dagelijks lopen we met alle kinderen langs alle gewassen en kijken we wat klaar is. Uien, aubergines, entula, kroppen sla, groene paprika, komkommers, watermeloenen komen met bosjes van het veld af rollen. We verzamelen alles en verdelen het dan in wat we zelf eten of gebruiken voor het eten en wat we kunnen verkopen. De verkoop gaat in erg kleine beetjes, zeg maar 2 euro per dag, want de prijzen zijn hier natuurlijk ook veel lager, maar toch, we gaan vooruit. Na een hele ochtend samen met de kinderen bezig geweest om uien te rooien (toch opa?) hadden steven en ik besloten dat we ze allemaal wel een bosje uien mee konden geven. Zo tof! En sinds die tijd krijg ik hele tijd dingetjes terug. Ben kwam pas geleden met mais. Ogutu nam een hele tas mango’s mee en Anna bananen. Wel leuk, want zo nemen ze eigenlijk hun eigen snoepje mee voor tijdens de break. Ook wel weer bijzonder, want ik geef ze af en toe wat mee qua groente en de dankbaarheid is dan zo groot. Wij kunnen het missen, maar deze mensen hadden deze mango’s en bananen ook kunnen verkopen, maar besluiten dit dan aan ons te geven als dank.

Ik hoef bijna niet meer te vragen wie wat wil schoonmaken. Iedereen heeft zijn roeping en favoriete dier gevonden. Behalve Kalisha die nog steeds niets liever doet dan mij knuffelen en kussen de gehele dag. Steven helpt altijd mee met de varkens en de koe, omdat dit het zwaarste werk is en ik loop meestal rond, help waar nodig, geef complimentjes en soms wat aansturingen. Maar soms zijn ze allemaal zo lekker bezig met elkaar dat ik weinig hoef de doen. Van de week zat ik en genoot ik van hoe heerlijk mijn baan eigenlijk is en toen hoorde ik Ben; die al zingend, fluitend en klappend de koe aan het schoonmaken was. Ik moest gewoon een traantje wegpinken.

En alles wat hier boven staat is wat mij zo gelukkig maakt hier, het genieten van de kleine dingen, het heerlijke weer en werk en de gezelligheid met de kinderen. Maar helaas zat er de afgelopen week ook echt een beetje een bitter smaakje aan mijn werk. We kwamen erachter dat Steven, mijn werker, een hele zak groente had meegenomen (gestolen). En hoorde nog meer vreemde verhalen over hem van mensen, maar hier hadden we geen bewijzen van. Dat was zo’n domper. Ik was juist zo trots op hem en onze samenwerking. Hij doet zijn werk echt goed en met de kinderen wordt hij ook steeds leuker, maarja als ik mijn werkers niet kan vertrouwen schiet het weinig op. Samen met Zenon zijn wij met hem gaan praten (wat 3 uur duurde) In eerste instantie ontkende hij alles, maar je zag aan zijn gehele houding dat hij het lastig had, en loog. Later bekende hij waarvan we bewijzen hadden. Ik had gezegd dat hij met dit gedrag niet kan blijven werken en hem een laatste waarschuwing gegeven. Ik hoop echt dat dit geholpen heeft, want het vinden van een nieuwe werker die engels spreekt, verstand heeft van dieren en tuinieren en leuk is met kinderen is ook niet zo makkelijk gevonden. En ik kwam er achter dan een andere werker mijn beltegoed had gestolen. Ze gaf dit wel toe, maar deze dingen zijn gewoon zo jammer. Je probeert een goede werkgever te zijn, spreekt regelmatig je waardering uit en probeert ze te helpen waar nodig en dan wordt je zo terug behandeld. Dat viel me best zwaar de afgelopen week, je wil mensen gewoon kunnen vertrouwen. Willen jullie bidden voor een eerlijke sfeer binnen de zorgboerderij & heel Home Sweet Home.

De afgelopen 2 weken heb ik met de kinderen geleerd over zintuigen. Ruiken doen we met onze neus, kijken doen we met onze ogen enzovoort. Hier gaan we nog 1 week meer door en dan gaan we over op de kleuren. Het is soms best lastig omdat met leren de niveau’s behoorlijk uit elkaar liggen en ik de enige ‘juf’ ben, maar we doen ons best. Ook gaan we dinsdagavond op de lokale markt onze groente verkopen. Verder gaan we heel veel plezier maken en lachen.

Als laatste wil ik iedereen bedanken die me de afgelopen weken een kaartje of berichtje heeft gestuurd. Erg leuk, dat doet me altijd erg goed. Mijn TFC in NL zit ook niet bepaald stil, wat een kanjers! Afgelopen week vrijdag stonden ze met een kraampje voor de zorgboerderij op de Midzomermarkt in Nieuw-lekkerland en is er ruim 570 euro opgehaald. Ook zijn er weer 4 nieuwe maandelijkse sponsoren bij. Iedereen hartelijk bedankt voor jullie inzet & gulle gaves. Zonder jullie zou dit allemaal niet mogelijk zijn. Aankomende donderdag is er een Benefietconcert voor de zorgboerderij. Gezongen wordt er door Praise Him, het koor waar mijn moeder en opa lid van zijn. Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd. Donderdag 29 juni om 20.00 in de Rehoboth kerk in Nieuw-lekkerland.

Nou dat was hem weer voor deze week, ik wens jullie allemaal het beste en een lieve groet

Eline