School is leuk Auntie.

Goedemorgen geliefd Nederland,

10 kilo lichter, wat levenslessen en lachrimpels wijzer, daar ben ik al. Zoals ik van de berichtgeving begrijp mis ik aan het weer in Nederland niets. Warm en koud en regen. Een beetje zoals hier. Ik ben in sommige opzichten erg blij dat ik in Uganda woon, maar de afgelopen 2 weken heb ik Nederland en al zijn goede dingen ook wel erg gemist. Vooral het eten..

Je kent het wel, die momenten die vrouwen hebben. Ineens heb je enorm veel trek in HEEL VEEL zoetigheid en vet eten, het liefst fastfood. Nou dan ben je in mijn dorpje niet op het juiste adres. Zo erg dat je gewoon van pure onwetendheid een ei voor jezelf kookt. En als je dan eindelijk chocolade vind, smaakt het naar plastic. De nootjes zijn ongezout en de Mac Donalds is helaas nog niet uitgevonden hier. Wilde ik pannenkoeken gaan bakken en dan met lekker veel suiker, was er nergens in de gehele omgeving melk te vinden. Zucht. Moeizaam ben ik door m'n hormonale schommelingen heen gekomen.

En dan eindelijk was het maandag! De kinderen waren rond 7 uur al aanwezig en totaal euforisch toen ik in m'n overal kwam aanlopen. Al moet ik zeggen dat ik ook echt super blij was om dat veel te grote, warme, zwarte en on charmante overal weer te rocken met mijn tijgerprint (ja je leest het goed) kaplaarzen. Een sponsor had voor alle Kids heerlijke dikke sokken gekocht voor in de laarzen en blij dat ze waren! Als prinsen en prinsessen liepen ze over de boerderij. Het was een fijne hereniging met m'n crew. En heerlijk om te zien hoe blij ze waren om weer samen te zijn. En alsof ze nooit waren weggeweest begonnen we aan de dag. Piet had ons uit Nederlanders veel zaadjes gebracht en om het nieuwe zorgboerderij seizoen goed te beginnen hebben we voor iedereen een moestuintje gemaakt. En hoe heerlijk langzaam we dat kunnen, verzamelde we eerst allemaal stokjes zodat we elk moestuintje konden afscheiden. Daarna de aarde zacht gemaakt, of hoe noem je dat? Schoffelen zijn m'n opa volgens mij vroeger altijd. Ja mijn opa heeft altijd een moestuintje gehad en hoewel ik daar vroeger geen bal aan vond denk ik nu dat het kleine beetje tuinierwijsheid daar vandaan komt. En ik wens dat ik wat beter had opgelet haha, maargoed al doende leert men. Daarna legde we heel precies en kieskeurig de zaadjes in de moestuin. Zo geweldig om te zien, alsof ze hun eerstgeborene in bed legden. Met zoveel precisie. Met een dekentje van mest en een paar liter water kon de broccoli gaan groeien. Kaloli ging er rustig naast zitten, maar helaas moest ik hem teleurstellen dat het nog wel een paar dagen ging duren voordat we wat gingen zien. Na de lunch wilde ik nog wat andere dingen doen op de tuin dus ik roep; kom op jongens, let's go to the garden. En voor ik het wist stonden ze allemaal netjes opgesteld naast hun eigen moestuin. De schatjes.

De eerste dag was ik helemaal afgedraaid, maar voldaan. Dit Is uiteindelijk waar we het allemaal voor doen. Helaas kreeg ik die avond koorts en na een simpele bloedtest bleek ik malaria te hebben. Gatsie wat een domper was dat. Ben je eindelijk echt begonnen, wordt je ziek... en goed ziek, want dat is Malaria. Het ene moment is er niets aan de hand en het volgende moment ben je hondsberoerd. De dagen daarna knapte ik niet echt op, wat gek was want met medicatie moet je je na 2 dagen alweer een stuk beterder voelen. Toen ik de 41 graden koorts aantikte op mijn thermometer was ik her zat en ben ik maar naar het ziekenhuis gegaan. Het was avond en uiteraard was er geen dokter, dus die moest eerst gebeld worden en van thuis komen. Door het uiterst steriele ziekenhuis liepen de zwerfkatten vrolijk rond. Overigens is dit 1 van de beste ziekenhuizen in Jinja, maar ik voelde me er nou niet echt gesterkt door. 3 uur, een bacteriële infectie en antibiotica kuur verder hobbelde ik weer naar huis over de vreselijke weg. En geloof me, dan wil je gewoon lekker bij je moesje zijn en je gruwelijk aanstellen. Maar gelukkig zorgde ze hier ook goed voor mij, had ik regelmatig lieve kindjes aan m'n raam en kreeg ik bijna elke dag van Anna een lief briefje of tekening.

Vrijdag voelde ik mezelf opknappen, wat fijn was want zaterdag zou ik naar een seminar in Kampala gaan van Andrew Wommack. En wat was dat fijn. Het ging over het plan van God in je leven en hoe je dat kunt weten, volgen en vertrouwen, aan de hand van 1 koningen 17. 1 voorbeeld van wat me echt raakte was het moment dat Elia naar de woestijn werd gestuurd door God en dat God zei; ga maar, ik zorg dat er raven zijn om je te voeden. En zo probeer ik dit alles ook te zien. Ik geloof dat dit het plan van God is en ook al weet ik niet hoe het gaat lopen of maak ik me soms zorgen over geld o.i.d. God heeft alles al uitgestippeld en gaat voor mij zorgen. Ik moet gewoon in vertrouwen zijn weg volgen.

Maandag was ik extra blij om weer helemaal beter te zijn en weer op de boerderij met m'n Kids te kunnen zijn. En de broccoli komt op. Dus gingen we eens even goed voor onze tuintjes zorgen. Na het water geven gaf ik de Kids de opdracht om het onkruid weg te halen. Na een poosje hoorde ik Anna en Ogutu gillen.. nee auntie, kijk nou. En daar stond Ben, met z'n vers opgekomen broccoli plantjes in zijn handen. Zich van geen kwaad bewust had hij al het groen van z'n tuintje verwijderd. Arm schaap. Snel maar wat radijsjes gezaaid, want die groeien snel. Ook had ik mijn eerste conflict. Er was een watermeloen gebarsten en gerot. Dus ik wilde alle zaadjes eruit halen en deze drogen. Ik had alle Kids een stuk gegeven en gezegd dat ze er niet van mochten eten, want dan zouden ze ziek worden. Merci kon dit niet laten en na 60x waarschuwen was ik het de 61ste keer zat. Dus vertelde ik haar dat ze minder eten zou krijgen tijdens de lunch. Want dat is echt een grote straf. Tijdens de maaltijd ging mevrouw volledig uit haar dakplaat en was ik de meest onaardige persoon op aarde. Ze zou moslim worden en ik mocht niet meer op haar verjaardag komen. En ik zou ontslagen worden door Suzan als ze hoorde van mijn onfatsoenlijke gedrag. Haha heerlijk die uitbarstingen. Smiddags hebben we het weer goed gemaakt en beloofde ze zich voor eeuwig te gaan gedragen. Soms is het best wel lastig want alle kinderen hebben regelmatig last van emotie uitbarstingen en dat botst dan met elkaar. Maar ook hier leren we weer van.

Dinsdag hebben we naast onze normale bezigheden een grote wandeling gemaakt en schriften en pennen gekocht. Blij dat ze waren, want nu zouden we echt school gaan doen. Auntie Eline veranderde in Juf en de kids werkte allemaal erg netjes in hun eigen schrift. Ik ben voornamelijk gaan onderzoeken wat ze weten. Wie kan zijn/haar naam schrijven, cijfers, letters enzovoort. En sommige verbaasde me echt. De meesten kunnen de cijfers en letters naschrijven, maar hier geen betekenis aan geven en anderen komen niet verder dan krassen. We gaan zien hoever we komen. Het is een iedergeval een succes van ze genoten erg en ze waren lekker rustig.

Op woensdag zijn de kids vrij en werk ik in de stad aan mijn verslagen/emails/financieen e.d. Meestal doe ik dit in een restaurant waar Wifi is. Ditmaal werd ik bediend door een erg aardige jongen man die erg beleefd ongeveer mijn hele leven uitvroeg. Toen hij terugkwam met de koffie zei hij; Ik wil graag beste vrienden met je worden. Ik schoot in de lach en zei; dat kan toch niet zomaar, is iets wat natuurlijk komt en groeit. Teleurgesteld droop de jongen af en ik grinnikte nog even na. Kun je je voorstellen dat dit in Nederland gebeurd? haha

Donderdag was een heerlijke dag, een beetje bewolkt en niet zo warm. De kinderen vroegen om 8 uur al wanneer we weer school gingen doen. De dierenarts kwam langs, wat natuurlijk bere interessant is. De gehele boerderij is ontwormt en heeft een vitamine shot gehad. We hebben een nieuw soort apparaat wat het water uit de put pompt. Het is een soort crosstrainer met 2 steps die je 1 voor 1 naar beneden trapt. In de ochtend mogen de kinderen altijd kiezen wat ze die dag willen doen; qua dier, schoonmaken en voederen. En Ogute wilde donderdag water halen. Hij en overigens alle kids vinden het helemaal geweldig om zo water te halen. En zoals mijn goede vriend Ruben zei; dit is pas echt Fit For Free. Het ultieme fitnessapparaat. Ook kwam ik erachter dat vrijdag een nationale feestdag was in Uganda en dus iedereen vrij is. Hero's day. Beetje jammer vond ik het wel, want ik had enorm genoten van deze week.

Zaterdag ben ik samen met Shepherd naar Iguluibi geweest, de village van Anastasia. Haar moeder bezocht, wat levensmiddelen gebracht en heerlijk met de kinderen gespeeld. Zie fotos op facebook. Echt genieten is dat altijd. Zo fijn om mensen zo blij te kunnen maken met zulke kleine dingen.

Nou dat was hem weer voor vandaag. Ik wens jullie allemaal een goede week & geniet van de kleine dingen.

Lieve groet,
Eline