Regen, Rihanna en Rot situaties

Goedemorgen koud Nederland, 


Vanuit een koud uganda (rond de 20 graden) groet ik u alle vriendelijk. Ik weet dat ik totaal niet mag zeuren met jullie temperaturen, maar van 35 graden droogte seizoen naar 20 graden in het regenseizoen is ook een grote overgang hoor. Al vond ik het heerlijk om weer eens met dikke sokken, trui en een joggingbroek aan te zitten. 


Mijn vorige verslag vroeg ik jullie te bidden voor regen. Nou dit is verhoord. De regen is gekomen en hoe. Bijna dagelijks (meestal in de nacht ) regent het een paar uur flink. Heerlijk om na 3 maanden weer te kunnen douchen en natuurlijk enorm goed voor onze tuin. Een ander fijn iets aan de regen hier, dat als het regent overdag, alles stil ligt. Als ik wakker wordt en het regent weet ik dat ik voorlopig nog kan blijven werken, want niemand gaat naar buiten door de regen. Dus er zijn geen kinderen en geen werkers. Dit is ook niet gek, want de wegen zijn tijdens de regen en vlak er na niet te begaan. Dat maakt het best wel chill eigenlijk. 


Volgens mij had ik jullie verteld over de schildpad, onze nieuwste aanwist op de boerderij. Nu denk ik dat de mensen in het dorp hoorde dat ik geld heb betaald voor een schildpad, want ja die dingen pluk je natuurlijk zo uit de Nijl. En nu komen er dus aan de lopende band mensen met schildpadden aan op de boerderij om te vragen of ik die wil kopen. 1 schildpad zag ik als een leuk iets voor de kinderen maar wat moet ik met meerdere schildpadden in vredesnaam?! Afgelopen zondag was ik niet around en was er dus weer iemand gekomen met een schildpad (4x zo groot als degene die we hadden) De werkers hadden gezegd dat de vrouw op maandag maar terug moesten komen en met mij moesten praten. De vrouw heeft de schildpad in het hok gezet en is nooit meer teruggekomen :( help. We hebben nu dus 2 schildpadden en een officiele schildpadden stop uitgeroepen. 


Een stop op kinderen die zich aanmelden voor de zorgboerderij is er niet. De aanvragen blijven binnen komen en we kijken per kind of het mogelijk is, want veel van de kids die nu al een poosje meelopen hebben steeds minder aansturing en begrenzing nodig dus dat geeft ruimte. Dit keer kwam Rihanna. Een meisje van 8, erg klein. We zijn er nog niet achter wat ze precies mankeert maar er is wel degelijk wat mis. Eerst dacht ik dat ze mogelijk autisme had, maar na wat simpele testjes bleek dit niet. Rihanna is denk ik haar hele leven een beetje losgelaten en heeft nog nooit deelgenomen aan iets wat ook maar structuur heeft. Dit maakt het erg moeilijk voor haar. Luisteren gaat voor geen meter, dingetjes die ik haar laat doen gaan goed voor 1 minuut en dan gaat ze zelf weer op verkenning uit. Wat maakt dat ze soms de andere kinderen weer boos maakt. Zo was anna heel keurig aan het vegen en Rihanna veegt zo alles de andere kant op. Auntie Eline was heel netjes alle jonge maisplanten in de grote tuin aan het planten en Rihanna trekt ze er 1 voor 1 weer uit. Oef toen moest ook ik even tot 10 tellen. Ze weet bijvoorbeeld ook nog niet wanneer ze naar de wc moet, iets waar ik helemaal niet van op de hoogte was. Dus de eerste dag poepte ze in haar broek... Inmiddels zet ik netjes elke 2 uur een wekker om even met haar naar de wc te gaan en zijn er al een stuk minder ongelukjes. Een mooi iets vond ik wel toen ik even met Steven aan het overleggen was, hij zei; ach Eline, erger dan dit kan het niet en bij de andere kinderen hebben we ook heel vaak met de handen in ons haar gezeten en nu is het meeste ook goed gekomen. Voor nu heb ik tegen haar moeder gezegd dat we het 2 weken zullen proberen en ik dan zal zeggen of ze geschikt is. Mogelijk is ze nog iets te jong, maar ik hoop deze week gewoon verbetering te zien en dat we officieel weer een nieuw lid op onze boerderij hebben. 


Door de regen zijn we erg druk bezig om alles te planten, wat volgens mij best goed gaat. Tomaten, kroten, mais, groene en rode paprika, aubergine en bloemkolen zitten al in de grond. Deze week zijn de kolen, sla en bonen aan de beurt. Het is enorm tof om te zien hoe de kinderen helpen en al zoveel weten. Omdat ik zo druk bezig was met alle verschillende zaadjes en dergelijke heb ik in mijn hoofd het een en ander door de war gehaald. Toen er een bezoeker kwam vertelde ik heel trots dat dit de net opgekomen rode paprika planten waren, waarop Merci zei; nee hoor dit is mais. En ja, ze had gelijk. haha


Een klein beetje een droevig verhaal, wat ik vind dat ik met jullie moet delen. Allereerst ben ik super dankbaar wat ik, met hulp van heel veel lieve mensen die ons steunen, kan doen voor de kinderen hier. Ik ben er nog steeds van overtuigd en zie de vruchten dagelijks, dat een zorgboerderij hier in Uganda een enorme toevoeging is voor de ontwikkeling van gehandicapte kinderen. Wij mogen ze opvangen voor 5 dagen in de week, waar ze per dag 2 maaltijden krijgen, drinken, eventueel medicatie of een checkup in het ziekenhuis als we vermoeden dat ze ziek zijn. Helaas blijft dit een 3e wereld land waar de leefsituaties in veel gevallen lang niet volledig zijn. Ik vind het soms erg lastig om dit te zien, je zou vaak zoveel meer willen doen wat je simpel weg niet kan. Ogutu vroeg mij 2 weken geleden of hij ook in het weekend mocht komen, want er was thuis geen eten, dus als hij dan zou werken met de boeren hij misschien de maaltijden mee kon eten. Dit brak mijn hart. Heel fijn dat Ogutu weldegelijk in staat is om met de mannen te werken en ik dit ook gewoon kon toestaan. Maar zovaak dat er trieste dingen gebeuren waar ik persoonlijk gewoon niets aan kan doen. Vorige week is er een sloppenwijk in Jinja compleet afgebrand, waar meer dan 150 mensen in 1 nacht al hun bezittingen, huizen en bedrijfjes kwijt waren. Laats sprak ik met een vriendin die een basisschool heeft en zij vertelde mij dat er alleen op haar school al jaarlijks 5 kinderen overlijden aan tetanus, omdat er simpelweg geen anti virus is optijd. Deze zijn alleen verkrijgbaar in de hoofdstad. En een andere vriendin stuurde me een link waarin een moeder uit Uganda verteld hoe ze uit pure onwetendheid haar gehandicapte kind van 3 jaar heeft gedood. Je kunt het hele stuk hieronder lezen:


https://www.mo.be/opinie/Moeders-getuigen-over-genademoord%20in-Oeganda


Het lijkt wel of deze afgelopen 2 weken vol zaten met verschikkelijke verhalen, schrijnende situaties en je voelt je zo waardeloos. Maar ik heb besloten om dankbaar te zijn, dankbaar met het geld wat we krijgen, de hulp en de zorg die wij aan deze kleine groep kunnen geven. 


Deze weken wordt er fruit verkocht en de opbrengst zal zijn voor de zorgboerderij. Ik beveel dit van harte bij jullie aan. Ookal begrijp ik en zie ik zelf dat er zoveel goede doelen zijn. Mocht je interesse hebben en je hebt geen formulier gezien op facebook/instagram of de kerkbode, neem dan gerust contact op met mij, Corine van Krimpen, Feikje de Koning of mijn moessie. Bea Verhaar. 


Ik wens jullie allemaal het beste voor de komende 2 weken en als je je even niet chill voelt bedenk dan dat er heel veel mensen zijn in de wereld die het veel slechter hebben dan jij! Wees dankbaar voor alles wat je hebt, de liefdevolle mensen om je heen en je leven op zichzelf !


Veel liefde,

Eline