Groeiende boerderij & verlof

Dag lieve mensen,

Ik sta op nederlandse grond. Helemaal leuk en bere koud, maar daarover later. Allereerst mijn excuses voor de mensen die vorige week hebben gewacht op mijn blog. Ik was druk bezig met de voorbereiding van mijn verlof en dacht dat het leuker was om jullie van mijn thuiskomst ook te kunnen schrijven, dus vandaar een weekje later.

Om te beginnen de thuiskomst vanuit Kenia. De kinderen hebben nu 'zomervakantie' zoals ik jullie al had verteld en de werkers had ik achtergelaten met een enorm mooie planning. Toch vond ik het wel een beetje spannend toen ik terug kwam, want ik wist natuurlijk niet of het hen ook was gelukt om met de planning te werken. Maar goed nieuws. De boerderij zag er echt geweldig goed uit. Op paar kleine dingetjes was de gehele planning afgewerkt en de tuin lag er prachtig bij. Sowieso werd ik bere enthousiast van de tuin want alles wat gezaaid is kwam op in hele lieve kleine plantjes. Helemaal gelukkig en natuurlijk nog helemaal bewust ;) heb ik met paul en steven gepraat en hen grote complimenten gegeven over het werk.. Nu hoop ik dat dit hen motiveert om ook dit verlof weer zo te werken.

Wat minder gelukkig werd ik van mijn telefoon. Want hoe stoer ik vorige blog nog schreef dat het misschien wel lekker zou zijn zonder, hoe benauwd ik werd toen mijn telefoon van de ene op de andere dag niet meer werkte. Niet perse om de telefoon zelf, maar vooral voor al mijn foto die erop stonden en slimme eline uiteraard niet op een of andere cloud heeft gezet. Hopelijk krijg ik hem in NL weer aan de praat en heb ik de fotos terug. Nog minder gelukkig werd ik toen onze kruiwagen werd gestolen. Deze gebruiken we dagelijks en is ook het favoriete speeltoestel van de kinderen. Om niet weer in dezelfde kuil te stappen hebben we eerst heel goed gezocht, maar helaas was dit echt over duidelijk diefstal. De varkenspoepsporen lagen tot aan het hek en waarschijnlijk is hij in de nacht erover heen getild. WE hebben een nieuwe kruiwagen gekocht en het plan is om hem roze te verven, zodat we zeker zijn dat niemand hem wil stelen.

Nog een klein dingetje was dat we bezoek hadden van de armyworm. De naam army zegt het al... ze komen met een heel leger. Deze wormen houden van mais en eten dit langzaam maar zeker op. Gelukkig is er een heel simpel truckje om ze weg te jagen, as in de bloem van de maisplant strooien. Een hele middag in zak en as en de mais kan er voorlopig weer tegen aan.

De rest van de week heb ik me druk bezig gehouden met de boerderij voor te bereiden op mijn vertrek. Alle benodigdheden aangeschaft, voer besteld en betaald. Met de werkers gepraat en schema's gemaakt. Heerlijk druk, maar hoe dichter bij mijn verlof naar Nederland kwam hoe spannender ik het vond. Heel gek om terug te gaan naar 'mijn' land zonder dat daar jou plekje nog is. Want mijn werk, huis en al mijn bezittingen zijn nu in Uganda. En om dan op bezoek te zijn in Nederland vond ik best een gek idee.

Gelukkig gebeurde er nog wat heel leuks. Hannan is een 27 jarige rechercheur uit Nederland die via #uganda op mijn instagram profiel was gekomen. (instagramaccount; Inekebertine). Ze had me hierop 3 maanden geleden een berichtje gestuurd dat ze naar Uganda wilde komen voor een rondreis en graag langs wilde komen bij ons project. Uiteraard zeg je dan dat ze van harte welkom is, maar hierna had ik nooit meer wat van haar gehoord. Dus ik was het helemaal vergeten. Tot ze mij vrijdag belde dat ze in Uganda was en koffers met spullen voor ons had meegenomen. Na wat contact heb ik haar zondag opgehaald. Een superklein pittig dametje, helemaal alleen op reis met veel te veel bagage. Ik bracht haar naar mijn huis en die dag heb ik haar lekker rondgeleid. Rondje op de Nijl, uitzicht op Lake Victoria en ga zo maar door. Hannan had 2 mega grote koffers vol met spullen voor ons, kleding, tandenborstels, ballen, tandpasta, zaadjes en ga zo maar door. Echt zo enorm leuk,. EN het leukste vind ik nog dat ze mij dus gevonden had via social media... Onderschat de kracht niet.

De vliegreis en alles verliep prima. Ik kan altijd goed slapen in het vliegtuig en aangekomen stonden mijn Moeder, Marit en Piet me op te wachten. Heerlijk. Eenmaal thuis zat al snel het huis vol met opa's, tantes en vrienden. Heel fijn. Savonds lekker een prakje andijvie, met spekjes en toen was ik weer helemaal ingeburgerd.

De 2e dag in Nederland had ik vergadering met mijn thuisfrontcommissie. Goed om weer even met elkaar aan de tafel te zitten. Niet de meest leuke vergadering want we hebben serieus een probleem. Maandelijks krijgen we niet genoeg geld binnen om de toch nog redelijk hoge kosten van de boerderij en de zorg/school voor de kinderen te kunnen betalen. Dit hoge bedrag moet in de loop der tijd minder worden door de verkoop van het land e.d. maar op dit moment is dit nog niet dekkend voor de kosten van de boerderij. Het tekort werd opgevuld met donaties die we vooral in het begin veel hebben gekregen. Nu raakt dit spaarpotje op. En als er dus niets veranderd betekend dit dat we per februari niet meer genoeg geld hebben en de zorgboerderij dus niet kan blijven bestaan... dit zou natuurlijk vreselijk zijn, zeker voor de kinderen. Dus daarom moet ik zeker deze maand in Nederland hard aan de slag... hoe dat weet ik nog niet precies. Het lastige is natuurlijk dat er zo veel goede doelen zijn, die allemaal geld nodig hebben.. Ik hoop daarom dat er mogelijk mensen zijn die deze blog lezen en hierover ideeen hebben. Misschien netwerken met gerelateerde bedrijven, zorgboerderijen o.i.d. Mijn hersenen kraken natuurlijk in volle gang, hopelijk die van jullie ook. Laten we hopen en bidden dat God de juiste weg bekend maakt.

Een hele lieve groet,
Eline