Ik ga weg uit Oeganda
Door: Auntie Eline
Blijf op de hoogte en volg Eline
22 Augustus 2019 | Oeganda, Jinja
Lieve mensen!
De titel zegt het al. Ik ga weg uit Uganda. Heftig, snel, verwarrend en bijzonder.
Ik snap dat dit voor heel veel mensen als een verrassing komt. En een verrassing was het voor mij ook. Niet perse dat, maar vooral de snelheid.
Ik weet het zelf nog maar heel kort, maar omdat jullie mij de afgelopen 3 jaar altijd zo trouw hebben bijgestaan en gesteund vond ik dat ik het nu met jullie moet delen. Ik weet dat er veel verhalen rond zullen gaan en misschien ook wel verwarring of vragen zullen zijn. Vandaar dat ik het in deze blog eerlijk zal uitleggen.
Begin dit jaar merkte ik dat mijn werkzaamheden op de boerderij afnamen. De afgelopen jaren is er veel aan de boerderij gesleuteld, veranderd, bijgekomen en ook gestabiliseerd. Ik ben gezegend met een grote groep werkers, een deel boeren, een deel begeleiders voor de kinderen, een kok en een bewaker voor in de nacht. Iedereen heeft zijn eigen taken en verantwoordelijkheden. Uiteraard zijn er wat ontslagen geweest, narigheid, maar ook echte groei. Zo is de groep werkers die ik nu heb al een goed jaar stabiel en betrouwbaar. Dit zorgde er in eerste instantie voor dat de boerderij qua dagelijkse bezigheden mij minder nodig had omdat de basis goed was.
Daarna ben ik gaan uitbreiden. Zo hebben 2 werkers de aanschaf en inkopen van spullen, eten en dierenvoer overgenomen. Ook maken zij wekelijks een begroting, ik gaf ze geld en aan het einde van de week kreeg ik alle bonnetjes weer terug. Ook is er een vaste dierenarts die elke maand langskomt voor ontwormingen en checkups.
De juf en meesters maken elke ochtend een planning voor wat er met de kinderen gedaan kan worden die dag en begeleiden hen daarin.
80% van de werkzaamheden die ik de afgelopen maanden heb gedaan waren puur omdat ik het enorm leuk vind, maar niet omdat het nodig was. Zonder mij loopt de boerderij goed en dat is aan de ene kant een groot compliment voor mijzelf en de andere werkers. Maar ook wel weer lastig. Je wil je nuttig voelen. Ik hou enorm van de boerderij en de kinderen, maar ben eigenlijk ook heel trots dat het zo is. Ook al zal ik het enorm gaan missen.
Ook vond ik dat ik eerlijk moest blijven tegenover mijzelf. Ik kost de boerderij ook geld qua salaris/verzekeringen en jaarlijkse verlof tickets. Als ze het werk nu ook zonder mij kunnen kan dat geld weer gebruikt worden voor andere zaken in en rondom de boerderij.
Ik ben toen een beetje gaan oriënteren op banen in NL, maar niets geforceerd. Ik wilde iets wat ik echt leuk vond en waarvoor ik heb geleerd. Na het bezoek van de groep had ik via via gehoord van een vacature bij het Leger des Heils. Hierop gereageerd en binnen no time was alles geregeld. Veel sneller dan ik ooit had gedacht. Een baan waarvoor ik heb geleerd, genoeg uren, in de doelgroep die ik het leukste vind. Kan ook geen toeval zijn toch?
Eerlijk gezegd ook echt wel een beetje een schok. Toen ineens werd het allemaal echt werkelijkheid. Ik moet de boerderij in vertrouwen achterlaten. Paul, mijn ugandese rechterhand die inmiddels al 2.5 jaar op de boerderij werkt zal het grootste gedeelte van de werkzaamheden gaan doen en hierdoor krijgt hij ook weer wat extra salaris. Zenon zal de leidinggevende taken doen zoals werknemers gesprekken en de financiën.
Hoe gaat het nu verder?
De boerderij is wel een beetje mijn kindje. Je laat je kindje niet achter als je niet weet dat het voor zichzelf kan zorgen toch? Ik hoop dat jullie mij daarop vertrouwen. Ik hou veel teveel van de boerderij en van wat we de afgelopen jaren met elkaar hebben opgezet als ik niet het grootste vertrouwen had in de voortgang en het welzijn van de kinderen.
Gelukkig mag ik een plaatsje innemen in het bestuur van de stichting Home Sweet Home en zo kan ik, op afstand, toch nog dicht bij het project betrokken blijven en me er voor blijven inzetten.
De komende maand zal ik alles netjes over gaan dragen aan Paul en Zenon en afscheid nemen.
Na de bruiloft in Uganda zullen Shepherd en ik rond 3 of 4 oktober in NL aankomen. Dan trouwen we in het gemeentehuis in Nederland en zal ik eind oktober mijn werkzaamheden bij het Leger des Heils in Rotterdam starten. Als alles goed gaat krijgt Shepherd een visum voor 3 maanden en mag hij tot begin januari blijven. Dat zou erg fijn zijn want dan hoef ik in ieder geval het eerste (lastigste) gedeelte niet helemaal ‘alleen’ te doen.
In die tijd zal ik ook opzoek gaan naar (tijdelijke) woonruimte en iets voor Shepherd om in die 3 maanden te doen. We zullen voor hem het proces beginnen om in Nederland te komen wonen. Dit is een vervelend, lang en lastig proces maar helaas moet dit. Er is GEEN mogelijkheid om het over te slaan. Niet als we 5 jaar getrouwd zijn, niet als je 4 kinderen hebt. Dit is een proces wat je hoe dan ook, waar je vandaan komt of hoelang je elkaar al kent moet doen. Makkelijk wordt het niet. Leuk al helemaal niet. Maar we proberen goede moed te houden. Ik ben er wat minder positief over. Maar Shepherd zegt; als we het nu doen en volhouden kunnen we over een poosje voor altijd samen zijn, waar dan ook in de wereld. En dat is waar.
Zo het is eruit. Lastig wel. Ergens ben ik bang voor de reacties, de toekomst en alles wat mij/ons te wachten staat de komende tijd. Maar ergens weet ik ook dat het de juiste keuze is. Een eerlijke keuze. En weet ik dat ik gedragen wordt en zal worden. Deuren openen zich op wonderlijke manieren en dit zie ik als een teken dat het goed is zo en dus ook goed zal komen.
Ik kijk enorm op tegen het afscheid en de omschakeling weer van het wonen en werken in Nederland, maar ook dit komt allemaal vanzelf en daar gaan we doorheen.
Mochten er mensen nog vragen hebben over dit alles. Vraag het alsjeblieft. Je kunt me altijd bellen/ mailen of appen. Mijn telefoonnummer is +256781863052 en e-mail elineverhaar96@hotmail.com. Dit heb ik liever dan dat er straks de gekste verhalen rondgaan ;)
Ook tips voor woonruimte en eventuele werkgelegenheid voor Shepherd zijn van harte welkom
Ik wil iedereen enorm bedanken voor alle steun en support in de afgelopen jaren. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest en daar zal ik voor altijd dankbaar voor zijn. De boerderij heeft de sponsoring nog steeds nodig en ik zal garant blijven staan voor een goede besteding van jullie geld!
De blog stopt (nog) niet. Ik zal jullie blijven schrijven elke 2 weken over de boerderij, het trouwen, de omschakelingen en ontwikkelingen.
Heel veel liefs,
Eline
De titel zegt het al. Ik ga weg uit Uganda. Heftig, snel, verwarrend en bijzonder.
Ik snap dat dit voor heel veel mensen als een verrassing komt. En een verrassing was het voor mij ook. Niet perse dat, maar vooral de snelheid.
Ik weet het zelf nog maar heel kort, maar omdat jullie mij de afgelopen 3 jaar altijd zo trouw hebben bijgestaan en gesteund vond ik dat ik het nu met jullie moet delen. Ik weet dat er veel verhalen rond zullen gaan en misschien ook wel verwarring of vragen zullen zijn. Vandaar dat ik het in deze blog eerlijk zal uitleggen.
Begin dit jaar merkte ik dat mijn werkzaamheden op de boerderij afnamen. De afgelopen jaren is er veel aan de boerderij gesleuteld, veranderd, bijgekomen en ook gestabiliseerd. Ik ben gezegend met een grote groep werkers, een deel boeren, een deel begeleiders voor de kinderen, een kok en een bewaker voor in de nacht. Iedereen heeft zijn eigen taken en verantwoordelijkheden. Uiteraard zijn er wat ontslagen geweest, narigheid, maar ook echte groei. Zo is de groep werkers die ik nu heb al een goed jaar stabiel en betrouwbaar. Dit zorgde er in eerste instantie voor dat de boerderij qua dagelijkse bezigheden mij minder nodig had omdat de basis goed was.
Daarna ben ik gaan uitbreiden. Zo hebben 2 werkers de aanschaf en inkopen van spullen, eten en dierenvoer overgenomen. Ook maken zij wekelijks een begroting, ik gaf ze geld en aan het einde van de week kreeg ik alle bonnetjes weer terug. Ook is er een vaste dierenarts die elke maand langskomt voor ontwormingen en checkups.
De juf en meesters maken elke ochtend een planning voor wat er met de kinderen gedaan kan worden die dag en begeleiden hen daarin.
80% van de werkzaamheden die ik de afgelopen maanden heb gedaan waren puur omdat ik het enorm leuk vind, maar niet omdat het nodig was. Zonder mij loopt de boerderij goed en dat is aan de ene kant een groot compliment voor mijzelf en de andere werkers. Maar ook wel weer lastig. Je wil je nuttig voelen. Ik hou enorm van de boerderij en de kinderen, maar ben eigenlijk ook heel trots dat het zo is. Ook al zal ik het enorm gaan missen.
Ook vond ik dat ik eerlijk moest blijven tegenover mijzelf. Ik kost de boerderij ook geld qua salaris/verzekeringen en jaarlijkse verlof tickets. Als ze het werk nu ook zonder mij kunnen kan dat geld weer gebruikt worden voor andere zaken in en rondom de boerderij.
Ik ben toen een beetje gaan oriënteren op banen in NL, maar niets geforceerd. Ik wilde iets wat ik echt leuk vond en waarvoor ik heb geleerd. Na het bezoek van de groep had ik via via gehoord van een vacature bij het Leger des Heils. Hierop gereageerd en binnen no time was alles geregeld. Veel sneller dan ik ooit had gedacht. Een baan waarvoor ik heb geleerd, genoeg uren, in de doelgroep die ik het leukste vind. Kan ook geen toeval zijn toch?
Eerlijk gezegd ook echt wel een beetje een schok. Toen ineens werd het allemaal echt werkelijkheid. Ik moet de boerderij in vertrouwen achterlaten. Paul, mijn ugandese rechterhand die inmiddels al 2.5 jaar op de boerderij werkt zal het grootste gedeelte van de werkzaamheden gaan doen en hierdoor krijgt hij ook weer wat extra salaris. Zenon zal de leidinggevende taken doen zoals werknemers gesprekken en de financiën.
Hoe gaat het nu verder?
De boerderij is wel een beetje mijn kindje. Je laat je kindje niet achter als je niet weet dat het voor zichzelf kan zorgen toch? Ik hoop dat jullie mij daarop vertrouwen. Ik hou veel teveel van de boerderij en van wat we de afgelopen jaren met elkaar hebben opgezet als ik niet het grootste vertrouwen had in de voortgang en het welzijn van de kinderen.
Gelukkig mag ik een plaatsje innemen in het bestuur van de stichting Home Sweet Home en zo kan ik, op afstand, toch nog dicht bij het project betrokken blijven en me er voor blijven inzetten.
De komende maand zal ik alles netjes over gaan dragen aan Paul en Zenon en afscheid nemen.
Na de bruiloft in Uganda zullen Shepherd en ik rond 3 of 4 oktober in NL aankomen. Dan trouwen we in het gemeentehuis in Nederland en zal ik eind oktober mijn werkzaamheden bij het Leger des Heils in Rotterdam starten. Als alles goed gaat krijgt Shepherd een visum voor 3 maanden en mag hij tot begin januari blijven. Dat zou erg fijn zijn want dan hoef ik in ieder geval het eerste (lastigste) gedeelte niet helemaal ‘alleen’ te doen.
In die tijd zal ik ook opzoek gaan naar (tijdelijke) woonruimte en iets voor Shepherd om in die 3 maanden te doen. We zullen voor hem het proces beginnen om in Nederland te komen wonen. Dit is een vervelend, lang en lastig proces maar helaas moet dit. Er is GEEN mogelijkheid om het over te slaan. Niet als we 5 jaar getrouwd zijn, niet als je 4 kinderen hebt. Dit is een proces wat je hoe dan ook, waar je vandaan komt of hoelang je elkaar al kent moet doen. Makkelijk wordt het niet. Leuk al helemaal niet. Maar we proberen goede moed te houden. Ik ben er wat minder positief over. Maar Shepherd zegt; als we het nu doen en volhouden kunnen we over een poosje voor altijd samen zijn, waar dan ook in de wereld. En dat is waar.
Zo het is eruit. Lastig wel. Ergens ben ik bang voor de reacties, de toekomst en alles wat mij/ons te wachten staat de komende tijd. Maar ergens weet ik ook dat het de juiste keuze is. Een eerlijke keuze. En weet ik dat ik gedragen wordt en zal worden. Deuren openen zich op wonderlijke manieren en dit zie ik als een teken dat het goed is zo en dus ook goed zal komen.
Ik kijk enorm op tegen het afscheid en de omschakeling weer van het wonen en werken in Nederland, maar ook dit komt allemaal vanzelf en daar gaan we doorheen.
Mochten er mensen nog vragen hebben over dit alles. Vraag het alsjeblieft. Je kunt me altijd bellen/ mailen of appen. Mijn telefoonnummer is +256781863052 en e-mail elineverhaar96@hotmail.com. Dit heb ik liever dan dat er straks de gekste verhalen rondgaan ;)
Ook tips voor woonruimte en eventuele werkgelegenheid voor Shepherd zijn van harte welkom
Ik wil iedereen enorm bedanken voor alle steun en support in de afgelopen jaren. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest en daar zal ik voor altijd dankbaar voor zijn. De boerderij heeft de sponsoring nog steeds nodig en ik zal garant blijven staan voor een goede besteding van jullie geld!
De blog stopt (nog) niet. Ik zal jullie blijven schrijven elke 2 weken over de boerderij, het trouwen, de omschakelingen en ontwikkelingen.
Heel veel liefs,
Eline
-
22 Augustus 2019 - 17:34
Lydia:
Enorm veel respect voor wat je doet en hebt gedaan!! Bewonder je werk en inzet. Voorbeeld voor mij en voor anderen, denk ik zo. -
22 Augustus 2019 - 17:36
Piet Moerenhout:
Lieve Eline. Ik ben zo ontzettend trots op jou. Zo trots hoe jij hetgeen hebt aangepakt, op poten hebt weten te zetten en kracht hebt kunnen geven om nu, zonder jouw, verder te kunnen gaan en hopelijk ook nog verder groeien. Deze ervaring pakt niemand meer van jou af. Ik kijk er naar uit om je weer vaker te zien en te spreken en leuke dingen met elkaar te doen. Bovendien kan je op me rekenen, jij niet alleen, maar Shepherd ook. Over een aantal weken zien we mekaar weer in Oeganda en dan gaan we genieten, zoals al die andere drie keren. Lieffie. Love you. Heb nog een fijne tijd daar. -
22 Augustus 2019 - 17:38
Jouw Trotse Tante:
Lieve dappere nicht!
Wees maar heel trots en houd je rug recht en je mooie koppie omhoog!
Jij hebt zoveel moois neergezet daar en de kinderen zoveel geleerd en de boerderij zo enorm laten groeien!
Natuurlijk wordt het lastig, het afscheid, het loslaten en om je leven in Nederland weer op te pakken.
Maar met Gods hulp gaat het goedkomen! Vertrouw op Hem ... hoe stond het ook alweer op de kaart die ik je als laatste gaf? "Hij zal je paden recht maken!"
Dikke kus...en wat kijk ik er naar uit om je te omhelzen en dit alles recht in je gezicht te zeggen!
XXX
-
22 Augustus 2019 - 18:00
Andere Trotse Tante!:
Ik ben er niet zo goed in om mn gedachten te verwoorden maar ik wil je toch laten weten dat ik ontzettend trots op je ben. Je hebt in de afgelopen jaren zoveel bereikt en gedaan. Ons huis zal altijd open staan als er iets is en als ik je ergens mee kan helpen laat dan alsjeblieft weten! Hou van jou! -
22 Augustus 2019 - 18:01
Opa De Zwart:
Ik sluit me aan bij je trotse tante, als trotse Opa knuffel en dikke kus.
-
22 Augustus 2019 - 18:20
Corrie Van Stenis:
Lieve Eline, wat heb jij hard gewerkt om dit allemaal te realiseren
Vol energie en liefde deed je dat. Nu laat je het achter
als een goed bedrijf. Ik denk dat iedereen heel
trots op jou is , ik zeker. Lieve Eline sterkte verder
en heel veel geluk met jou Sheperd.
-
22 Augustus 2019 - 18:22
Joke:
Hoi Eline, ... en ik maar denken dat je daar zo heerlijk kneuterig bezig loopt te zijn, te genieten van heel je leventje daar.... maar meid, wat moet je het moeilijk hebben gehad met jezelf! Natuurlijk sluit ik me ook aan bij al die mensen die trots op je zijn en je moedig vinden. Ik weet verder echt niet wat ik er van moet vinden, hoewel ik er natuurlijk niets van hóef te vinden. Ik vertrouw er gewoon op dat het goed komt; met jou én met de boerderij. Ik blijf je volgen en wens je kracht van God voor alles op je pad, maar in het bijzonder nu om alles af te sluiten. Groetjes en liefs. -
22 Augustus 2019 - 18:25
Amanda Felty:
How exciting for new doors to open! God bless you with health and safety during your move and much wisdom in the process! Love! -
22 Augustus 2019 - 18:26
Irma:
Lieve stoere Eline, ik heb zo onwijs veel respect voor jou. Je mag echt ontzettend trots zijn op alles wat je in Uganda bereikt hebt. Eigenlijk is het ern groot conpliment azn joy dat de boerderij zelfstandig verder kan draaien. En natuurlijk is de dag om alles vastwel te zeggen eigenlijk een te grote stap op dit moment. Eg komt teveel te gelijk op je bordje nu. Goodbye Uganda en trouwen . Twee hele grote stappen in een veel te kort tijdsbestek. Lieve Eline , je bent en blijft een kanjer en ik weet zeker dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Afscheid nemen wat je met herl je ziel en zaligheid hebt gedaan, is altijd onwijs moeilijk. Maar je kan terugkijken op een fantastische tijd met ups en downs, maar je hebt t wel gedaan en iets groots opgebouwd. Wees daar masr super trots op. Kijk nu masr uit naar een prachtige trouwdag en ern mooie tijd samen met Shephard in Nederland met ook weer veel lieve familie en vrienden om je/ jullie heen. Veel liefs en dikke knuffel van mij -
22 Augustus 2019 - 18:39
Wilma:
Lieve Eline,
Wat een beslissing heb jij genomen zeg!
Met Gods Hulp heb je een mooi project opgezet.
Samen met Shepherd een goede afronding toegewenst.
Liefs van ons
-
22 Augustus 2019 - 18:39
Wilma:
Lieve Eline,
Wat een beslissing heb jij genomen zeg!
Met Gods Hulp heb je een mooi project opgezet.
Samen met Shepherd een goede afronding toegewenst.
Liefs van ons
-
22 Augustus 2019 - 18:52
Kimberly:
Hé Eline,
Waarom je je zorgen maakt over de reacties snap ik niet, ik lees alleen maar hele positieve reacties! En ja aan dit soort projecten komt ook een eind als je het goed kunt overdragen en er staat je weer een nieuwe uitdaging te wachten. Je hebt het supergoed gedaan als je uiteindelijk de zorg rondom dit project kan overdragen. Nu nog even genieten en je trouwerij plannen en beleven!
Groetjes Kimberly -
22 Augustus 2019 - 20:57
Je Ouders:
Een reactie van je ouders -
22 Augustus 2019 - 21:42
Bea:
Een reactie van je ouders -
22 Augustus 2019 - 22:44
Henriette:
Lieve Eline, alleen maar respect voor wat je allemaal gedaan hebt. En dan nu, na zoveel mooie jaren daar, mag je je gaven weer op een andere plek tot uiting brengen. Ook weer een mooie plek, maar dichter bij je familie en (meeste) vrienden. Dat lijkt me voor jou ook heerlijk! Ik hoop dat Sheppard ook gauw voor vast mag komen. En dat jullie hier gelukkig mogen worden. Succes met de laatste loodjes! -
22 Augustus 2019 - 22:44
Therese:
Lieve, lieve Eline, nadat ik eerst 3x moest stoppen met lezen om mijn tranen te drogen heb ik nu nog eens diep adem gehaald en ben ik zover dat ik je dit berichtje kan schrijven... Wat een dappere, mooie en bijzondere beslissing om te stoppen op de boerderij... En ja, dat was ooit het plan maar dat moment is er nu ineens heel snel... zo trots op je dat je gewoon weer het diepe inspringt en in Nederland je leven met Stepherd gaat opbouwen..
Ik hoop je gauw weer te zien en als ik ook maar iets voor je kan doen... laat je me dat dan weten?? Dikke -
23 Augustus 2019 - 09:30
Gerdien:
Enorm veel bewondering voor wat je doet en gedaan hebt! Mooi dat je deze keuze neemt omdat je voelt dat dit het juiste is om te doen! Sterkte met loslaten en afscheid nemen! -
23 Augustus 2019 - 16:02
Wil Metske:
Je mag trots op jezelf zijn Eline. Ook bij het Leger des Heils zijn mensen die jou nodig hebben. Dat alles zo vlotjes gaat is vast een stukje voorzieneing. Wekom in Holland. !!
-
27 Augustus 2019 - 15:33
The Blackies:
Hi Eline, sorry voor mijn late reactie :-) maar beter laat dan nooit he?! Je moet ten eerste nooit bang zijn van wat andere van je denken (wijze les die wij ook hebben moeten leren) want het gaat erom wat God van je denkt; en dat weet je! Maar dat het een moeilijke stap is snappen wij natuurlijk ook, je moet het nu toch los gaan laten, iets waar je heel je ziel en zaligheid ingestoken hebt, das nie nix. ten tweede gaat er bij elke deur die je sluit ook weer een deur of raam open, iemand met zoveel passie ziet altijd kansen, dus daar zitten we ook niet over in! Voor nu, vooral genieten van de tijd die je nog hebt daar met de kinders en we kijken weer uit naar je volgende story.... dikke knuffel uit the Blackies Cottage xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
