Zon, zweten en zwaar werk

Een hele goede dag allemaal,

Vanuit Uganda, auntie Eline a.k.a. boss a.k.a. director a.k.a. muzungu (blanke)

Dit zijn namen die ik dagelijks hoor, voel je vrij om nog wat aan het lijstje toe te voegen ;) ik kan veel hebben.

Vorige week zondag dacht ik, hmm is dat wel slim elke 2 weken een blog schrijven? Zal ik het niet gewoon wekelijks blijven doen.. het duurt nog zolang en ik heb zoveel te vertellen. Maar nu dacht ik, oh help het is alweer bijna zondag... Ik moet wat op papier zetten, maar hier istie dan. Vers van de pers.

Deze 2 weken zijn gevlogen! Dat krijg je als je lekker bezig bent. Ik keek enorm uit om weer te beginnen met het ‘werk’. Nog wel zonder de kinderen maar ik zou ze weer gaan zien, tijdens de huisbezoeken.
De eerste zondag ben ik naar een nieuwe kerk gegaan, Worship Harvest. Best wennen om weer ergens als stranger binnen te komen, niemand te kennen en alles is nog een beetje vreemd, maar voor ik het weet voel ik me vast helemaal thuis. Deze kerk is erg van het samen praten, bijbelteksten en standaard gezegde worden met de hele kerk gezegd. Ik hoorde een erg leuke voorbij komen, is een beetje de quote van de gemeenschap; Church begins on Monday and Sunday it’s garage time. Of te wel; kerk ben je de hele week en op zondag kom je voor je service naar de garage. Leuk om in je achterhoofd te houden.

Vol goede moed begon ik dan ook maandag aan mijn enorme lijst en dat was nog best lastig, want alles moest weer opgestart worden. En de meeste dingen kun je niet in 1 dag afronden. Ik ben maar begonnen met de gesprekken met ‘mijn’ werkers. Op dit moment zijn dat er 2. Uncle Steven (bekend voor de mensen die mijn eerste blogs hebben gelezen) hij is voornamelijk voor de dieren en de groente tuin. En uncle Jeoffrey, verantwoordelijk voor de grotere stukken land & de (fruit) bomen. Samen met hen heb ik een contact opgesteld met daarin hun taken en daginvulling en hebben we wat onderlinge afspraken gemaakt. Uncle steven is erg blij dat ik weer terug ben en is erg enthousiast. Zo enthousiast dat hij als welkomskado midden op de boerderij tussen de hokken zoete aardappels had geplant... Dit lijkt erg lief, maar nu moeten jullie weten dat zoete aardappels hier in uganda op een soort bergjes worden geplant en ik dus middenop de boerderij 80 heuveltjes had. Niet echt handig. En als kers op de taart kwam hij me ook nog vertellen dat ik degene was die mocht betalen voor de arbeid & de zaden... ZUCHT. Gelijk het eerste functioneringsgesprek gehad haha, maar ik vermoed dat mijn kritische noot duidelijk is geworden.

Ook heb ik al het land opgemeten samen met Suzan & Zenon en een kapotte rolmaat, dus dat ging lekker soepel uiteraard. Daarna met elkaar een plan gemaakt over wat we gaan planten. We hebben besloten om veel fruitbomen te planten, deze zijn makkelijk te verzorgen en geven je over ongeveer anderhalf jaar elk seizoen een hoop vruchten. En het goede is, dat je onder de bomen gewoon nog bonen o.i.d. kan planten, dit geeft juist weer voedingsstoffen aan de bomen. Uitgerekend hoeveel we konden planten & de begonnen met het uitmeten en graven van de gaten.

De gehele boerderij is opgemeten, alle hokken nagetekend op paint, zodat we het verbeterplan kunnen beginnen te maken. Hiervoor maken we gebruik van de buurman, hij is een architect, en erg aardige man, die mij nu elke keer erg vriendelijk groet, want hij ruikt ook wel dat als hij aardig doet we mogelijk nog veel gebruik van hem kunnen maken.
Toen ik alle dieren en gereedschappen ging tellen moest ik wel een paar keer slikken, van de ooit 15 geiten zijn er nog maar 3 over, waar ze zijn of wat er is gebeurd schijnt niemand te weten. We hebben alleen nog maar mannetjes konijnen en de kippen en eenden zijn dakloos dus die scharrelen rond over de boerderij. Met als gevolg dat de kleine kuikentjes gegrepen worden door mevrouw arend, die via de buurtkrant te horen heeft gekregen dat onze kippen dakloos zijn en dus contstant boven de boerderij vliegt. Genoeg om te doen op dit punt dus.. maar work in progress.

Het is erg grappig om te zien hoe verbaasd de mensen zijn als ze mij/een blanke, rond zien lopen met kaplaarzen, een meetlint, bomen of een schop. Volgens mij denken ze dat wij gebouwd zijn zonder kracht of gemaakt zijn voor kantoorbaantjes, maar werken op het land, hmmm dat is moeilijk te begrijpen. Nog grappiger is de reactie van iedereen die mij weer ziet; Aaaah Eline, you where lost. Haha ik ben weer gevonden! Terug op de boerderij.

Die week heb ik me ook beziggehouden met de mappen van de kinderen van de zorgboerderij, me ingelezen over hun families/ziektebeelden e.d. Ook deze zijn behoorlijk verouderd dus zullen vernieuwd moeten worden. Samen met Steven heb ik een brief geschreven in Luganda voor de ouders met de nodige informatie over mij en de zorgboerderij.
Samen met Steven ben ik naar een kippenboerderij geweest in de buurt om ideeen op te doen. Zo trots als een kip liet hij me alles zien en vertelde me hoe mooi het zou zijn als we dit ook op onze boerderij konden doen... wie weet. De contacten van de boss gekregen en mocht er geld over zijn kunnen we misschien de kippen uitbreiden en hier geld mee gaan verdienen. Ook hebben we palen laten maken zodat we een passievrucht stellage kunnen gaan maken.

In de loop van de week kreeg Steven door dat alles wat over de boerderij gaat nu op mijn bordje ligt en heb ik dus vanaf 06.30 tot ongeveer 17.00 elke 5 minuten steven voor mijn neus. My boss, sorry for interrupting, but...... Haha hier moet ik ook wel weer aan wennen. Net zoals aan het wachten, OP ALLES. Afspraken die telaat komen, je wisselgeld, je taxi, dingen die je nodig hebt om verder te gaan.. En het zware werk, lichamelijk zwaar werk. Je bent veel in de zon, zweet me eigen een ongeluk en dat maakt je moe. Vaak ben ik rond 15.00 al helemaal uitgeblust.. en dan denk ik, pff Elien, in Nederland werk je veel harder... haha. En vroeger kon ik met gemak 2 jerrycans van 25 liter dragen. Nu droeg ik er 1 en de volgende dag had ik spierpijn. HELP.

Op zaterdag had ik een verlovingsfeest van een vriend, wat erg traditioneel was. Wat in mijn ogen betekend, saai en langdradig. Natuurlijk zijn alle rituelen en gebruiken leuk om te aanschouwen, maar het duurt zo lang. Allereerst begon het al 3 uur later dan gepland. En natuurlijk was nederlandse eline netjes optijd. Dus eerst wacht je tot iedereen er is en het feest kan beginnen, dan zit je op een stoel en kijk je naar allerlei grappige rituelen, maar begrijpen doe je het niet echt omdat bijna alles in Luganda werd gesproken. Gelukkig legde ze af en toe uit wat er gebeurde haha.

Zondag was ik jarig en dat was een dag met ups en downs. Leuke verrassingen, zoals een mooie taart die al zingend door het personeel werd binnengebracht in het restaurantje waar ik even wat ging drinken.. het alleen voelen, missen van je familie & vrienden die je normaal om je heen hebt en een hele gezellige BBQ met Suzan, Zenon & de kids. En natuurlijk de 30 tekeningen vol met lieve woorden zoals; je bent de liefste auntie, je ziet eruit als een prinses en we houden heel veel van je. Je snapt dat mijn hele huis nu verplicht vol hangt met kindertekeningen.
Maandag en dinsdag hebben we de passievrucht stellage gemaakt en de bomen geplant. Ik was even vergeten dat het zonnetje best wel fel is in Uganda en eindigde als een tomaat... Ook dat lesje weer geleerd, nooit vergeten te smeren Eline. Ook ben ik maandag begonnen met de eerste home visits.

Kaloli & Ogutu waren naar HSH gekomen maandag, dus samen zijn we terug gelopen naar huis & heb ik met de ouders/verzorgers gepraat en de brieven overhandigd. Het was niet helemaal de bedoeling om te wandelen, aangezien ze best ver wonen. Maar nogmaal gesproken kom je wel taxi’s tegen, maar natuurlijk dit keer niet haha. Inmiddels hadden we Ogutu thuis afgezet en bezocht en liep ik samen met Kaloli verder. Kaloli is een man van in de 35 met een forse verstandelijke beperking. Hij kan engels praten, maar kan niet zo goed betekenis geven aan zijn woorden of begrijpen wat je zegt. Dit is soms erg grappig, want als je hem vraagt of hij 6 nachten niet geslapen heeft zegt hij YEEESSS, of als je zegt, Kaloli; ben ik de allerdikste vrouw in de wereld... YESSSSS. Hahah Maar goed, daar liep ik dus met de lieve man,. Vroeger had ik hem 1x thuisgebracht, maar helemaal precies wist ik niet meer waar het was. Na ongeveer 2 uur lopen dacht ik, hier moet het ergens zijn. Ik vroeg hem; Kaloli, where is your house. En hij antwoorde; That side auntie. Terwijl hij de andere kant op wees. Waren we dus gewoon ruim 2 km voorbij zijn huis gelopen. Achja, schouders ophalen en lachen. Erg tof om te zien hoe blij en verrast de kinderen zijn om mij weer te zien. De dankbaarheid en beleefdheid van de ouders maakt je warm!

Donderdag & vrijdag druk bezig geweest het planten van de fruit bomen, de andere kinderen thuis opgezocht en de uitnodigingen bezorgd. Het ontwerpen van de nieuwe hokken en heb ik alle spray & medicatie gekocht voor de dieren en het gewas.

Jullie weten dat het verkeer en de wegen in Uganda drama zijn he, overal hobbels, gaten en onverharde wegen. Vrijdagochtend reed ik terug naar huis, het had hard geregend, en er was dus veel modder en veel plassen. Wat het dan nog lastiger maakt, is dat je niet ziet hoe diep de gaten zijn in de weg, want die staan dan vol met water. Ik reed dus terug naar huis en er liep een eend op de weg, mijn ogen waren dus geconcentreerd op de eend, want die wilde ik niet doodrijden, daardoor lette ik even niet zo goed op de hobbels & plassen, waar door ik in een gat reed. Met als gevolg dat er een enorme moddergolf van een meter hoog over de mevrouw die naast de weg liep. OEPS. Later hoorde ik dat dit in Uganda een misdrijf is. Haha. Kom ik weer mooi mee weg.

Achja, ik denk dat jullie zo weer redelijk op de hoogte zijn, ik wens jullie allemaal een hele week!


Liefs, Eline