Warm Welkom

Hallo vriendelijke mensen,

Daar ben ik weer, Auntie Eline en dit keer (bijna) live vanuit Uganda. Ik wil even 1 ding alvast kwijt: HET IS HEERLIJK OM WEER TERUG TE ZIJN.

Wauw, ik ben eigenlijk van plan om elke 2 weken te schrijven, maar ik heb alweer zoveel meegemaakt in 1 week waarvan ik jullie graag wil laten meegenieten.

Na een lastig afscheid ben ik begonnen aan mijn trip, best wel opgelaten van de spanningen en al de energy om eindelijk weer te beginnen met het werk waar mijn hartje zo warm van word. Het vliegtuig was om een of andere reden vertraagd, anderhalf uur, dus rond 12 uur steeg ik op. Over half Europa en Afrika richting Uganda. Mensen die mij kennen weten dat stilzitten en wachten niet mijn 2 sterkste eigenschappen zijn dus had ik maar wat slaappilletjes meegenomen. Maar zelfs 2 x temazepam 10mg kon mijn excitement niet dempen, dus zo wakker als een pannekoekje heb ik elke kilometer die ik aflegde gevolgd. Gelukkig bestaat er bij Brussels Airlines een goede service, dus ik kwam niets te kort. De vlucht was rustig & ging vlotjes. Op het vliegveld stond mijn liefje Shepherd op mij te wachten. Zo fijn om hem na al die maanden weer te zien <3

Aangekomen in mijn hotel de eerste nacht weinig geslapen door een enorme storm en raampjes met enkelzijdig glas waar je een mug nog aan de buitenkant hoorde zoemen. Dit resulteerde in een dinsdag van helemaal niets doen, behalve dan wat chillen in de tuin, slapen en mezelf voorbereiden op de reis naar huis, de volgende dag.

De volgende ochtend rond 10 uur sjouwde ik alle dozen weer naar de auto en vertrokken we naar Butema, waar ik woon. Eerst onderweg in Kampala (hoofdstad) nog wat dingen gekocht die je bij mij in de buurt niet kan kopen, zoals een wasmand, kattenvoer enzo. Het was gelukkig niet zo druk op de weg dus rond 15.00 belde ik Suzan welke weg naar het dorp ik het beste kan gebruiken. Nu zijn er 3 wegen die naar Butema leiden, de ene wat beter begaanbaar na regen, maar langer en andersom. Toen ik van de heuvel af kwam rijden stond daar zo’n beetje iedereen op mij, al gillend en juichend te wachten. Wat een heerlijk warm ontvangst. Ik voelde me weer welkom. Dankjullie. Suzan heeft me gelijk geholpen om alles uit te pakken, heerlijk was dat, gelijk alles en ingeruimd. Daarna bijgekletst onder het genot van thee, zon & veel lieve kinderen die de hele tijd auntie eline roepen en met allerlei onnozele vragen en het laten zien van niet belangrijke dingen laten zien dat ze me enorm hebben gemist. HOE TOF!

Mijn huisje, waar ze de afgelopen maanden aan hebben gewerkt is prachtig, helemaal ik. En ik had nog een enorm leuk welkomskado, mijn katje, die ik in mijn allereerste reis heb gevonden had jongen gekregen, dus nu ben ik officieel oma van 4 enorm schattige katjes. Dat maakt het gelijk wel wat makkelijker, want ik moet best wel weer wennen aan het grote, stille huis. Al heb ik genoeg lieve mensen en kinderen op de compoud zijn er toch ook veel tijden dat je alleen bent, en van het gehaaste, drukke, ubersociale leven in NL terug naar het warme, gezellige, maar ook wel stille en relaxte Uganda is toch wel wennen.

Donderdag was het koningsdag, allemaal nog van harte gefeliciteerd met onze Koning. In Uganda hadden alle Nederlanders, en ook ik  een uitnodiging gehad van de ambassade om samen met alle andere nedelerlanders in Uganda koningsdag te vieren. En dat sla je natuurlijk niet af als nederlander, een gratis feestje. Donderdagochtend begonnen Suzan en ik onze trip naar Kampala, met een Costa, dat is een taxi, ongeveer de grote van een halve Arriva bus, waar ze in Uganda de inhoud van 3 arrivabussen in stoppen. Deze rijden ook niet op tijd, maar gewoon wanneer hij vol is, stampvol. Wachtend in de bus werd Suzan gefotografeerd door een Ugandees, die zon blanke naast hem in de bus toch wel leuk vond. Suzan alleen wat minder, logisch. Na anderhalf uur gewacht te hebben in een bloedhete bus, waren we nog steeds maar het 7 mensen. Ik vroeg de taxidriver wanneer hij dacht te gaan vertrekken, omdat we afspraken hadden.. Nee mevrouw, nog even geduld. Over 20 minuten gaan we ECHT. Oke, ik weer terug de bus in. Nou je begrijpt het al, na nog een 40 minuten te hebben gewacht, was de bus nog steeds niet vol, gaargekookt en helemaal nat van het zweet besloten suzan en ik maar met een Matatu te gaan. Een kleinere taxibus, die ze nog voller stoppen, nog gammeler zijn en net iets onveiliger, maar wel sneller. Daar had ik weer een fixe discussie met de taxidriver, die het leuk vond om ipv 3 mensen 4 mensen op mijn rij te duwen. Dat geeft niet zo erg als je een ritje hebt van 20 minuten, maar op een reis die wel eens 4 uur of langer kan duren, is dat niet heel relaxt. Maarja, hoe meer mensen, hoe meer inkomsten en deze vriendelijke man trok zich dan ook niets aan van mijn beklag. Blij dat we eindelijk reden, en lekker platgestampt kon de reis beginnen. Ik zeg er maar 1 woord over; DRAMA.

Aangekomen in Kampala haalde we Rinty op, een andere Nederlandse vriendin en met zn 3e gingen we naar de ambassade. Het feest was in de tuin van de ambassadeur en we werden hartelijk onthaald door hemzelf, zijn vrouw en nog wat andere vriendelijke pipo’s. De gehele tuin was versierd met Orange en rood, wit, blauw. Er veel Nederlanders waren er. En na een korte toespraak en het zingen van het Wilhelmus begon het feestje. Heel veel lekkere Nederlandse hapjes, en alhoewel ik daar niet zo heel lang geleden van heb kunnen genieten smaakte het prima. Haring, bitterballen, sate, kaas en ga zo maar door kwam aan de lopende band voor bij. Erg leuk om zoveel Nederlanders bij elkaar te hebben en te spreken over wat ze hier precies doen. Goede contacten kunnen leggen en heerlijk gelachen.
Vrijdag gingen we weer terug naar huis, wat ik helemaal fijn vond. Het was best gek om dan zo kort even ‘thuis’ te komen en dan gelijk weer op stap te gaan. De terugreis was wederom weer erg lang en warm. Savonds heb ik nog even mijn huisje schoongemaakt, want ja, leuk zo op jezelf in Uganda wonen, maar helaas hoort dat er ook bij.

Zaterdag ben ik begonnen met ‘werk’. De kinderen van de zorgboerderij hebben nu vakantie, en dat geeft mij goed de kans om alles voor te bereiden. Ik heb een lijst gemaakt voor wat ik de komende weken wil gaan doen. Dit bestaat vooral uit het opruimen, organiseren en aanschaffen van spullen op de boerderij. Het repareren van de hoognodige dingen. Gesprekken voeren met de werkers en alle kinderen bezoeken thuis en hen de nodige informatie geven. Ook zullen we plannen gaan maken over hoe we de komende periode zullen gaan zaaien/ wat te planten enzovoort. Genoeg te doen & ik kan niet wachten om maandag weer echt te beginnen.
Verder heeft het de hele dag geregend en dus heerlijk zompig hier.

'S middags moest ik nog even wat groente e.d. kopen dus ben ik al glibberend op mijn kaplaarzen naar beneden (het dorpje – mijn huis staat op een berg) gelopen. Ook daar waren de mensen blij verrast me weer te zien. 1 iemand zij zelf, he, jij blijft terugkomen he. Ook wilde ik nog even langs Betty, maar die was helaas niet thuis. Hopelijk kan ik jullie volgende week over haar schrijven. Onderweg kwam ik veel kinderen van aflatoun tegen die me allemaal al springend begroeten. Al snel deed ik niet meer alleen boodschappen, maar met een stuk of 7 gezellige kindjes.

Kortom: ik heb een heerlijk ‘thuis’komen gehad. Volgende week meer.


Lieve groet,
Eline