Visums en een mysterieuze zaak

Goedemorgen nederland, 


Na 1 blog geskipt te hebben hoop ik dat jullie er allemaal weer zijn! Mogelijk hebben jullie je afgevraagd waarom er geen blog verscheen, dat wil ik jullie uit gaan leggen. Er is zoveel gebeurd de afgelopen maand, en ik heb het zelf benoemd tot de meest moeilijke maand in mijn Ugandese bestaan. 


Natuurlijk hoop ik dat het met jullie allemaal heel goed gaat. Heb gehoord over heerlijke voorjaarsdagen! Dat beloofd veel goeds. 


Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de lieve berichtjes, gebeden en bemoedigende woorden rondom de verdwijning van Richard. Een ruime maand verder is hij nog steeds niet terug. We hebben 'alles' wat mogelijk is in Uganda gedaan en het blijft helaas angstvallig stil. Erg moeilijk.. we blijven bidden dat hij veilig is en hij toch ooit weer thuis mag komen. Maar ook het normale leven gaat door. Hoe raar dat ook is. Het is echt zoeken naar een spelt in een hooiberg. 


Dan was er nog mijn visum. Die verliep. ongeveer een hele week moest ik elke dag naar Kampala (de hoofdstad) dat is een reis van bij elkaar meer dan 6 uur in een klein, krap en oncomfortabel taxibusje over de hobbelige wegen. En dan heel veel corruptie. Het is triest maar waar, de meeste kantoren die bij de overheid horen zijn zo corrupt als de neten. Helaas heb je ze op dat moment nodig, want als ik bijdehand ga doen, krijg ik de papieren niet die ik nodig heb en snij ik mijzelf in de vingers. Mannetjes die je wel willen helpen, als je maar hun lunch betaald. Andere die je zeggen dat het wel 5 weken kan duren om een bepaalde brief te krijgen, tenzij je wat extra geld betaalt, dan heb je het binnen 2 dagen. Heel frustrerend.. gecombineerd met het wachten, onbeleefd behandeld worden en vaak begreep ik de helft van de dingen ook gewoon niet. 


Ik denk door al deze lastige en stressvolle situaties alles gewoon even niet zo lekker te behappen was. Er zijn bepaalde dingen hier in Uganda die niet altijd even leuk zijn, bijvoorbeeld het alleen zitten in mijn huisje, als ik gewoon sterk en lekker Eline ben is daar niets mis mee. Maar als het allemaal even niet zo lekker loopt lijken die dingen nog wel lastiger. 


Gelukkig was daar tussendoor het paasfeest. Wat ik dit jaar als extra bijzonder heb ervaren. Op eerste paasdag kwamen we als kerk om 06.30 bij elkaar en zongen we aanbiddingsliederen terwijl we aan Lake Victoria keken naar de opkomende zon. Daarna hadden we om 8 uur een openlucht dienst met daarna een brunch met de hele kerk. De kinderwerker legde het paasfeest heel eenvoudig uit, maar dit greep mij erg. Ze had een wit tshirt aan en hierop had ze haar zonden van die week opgeschreven. Met verschillende manieren probeerde ze de woorden uit te wissen van het tshirt maar dit werkte niet. Het bleef zichtbaar.. Jezus gaf haar een nieuw wit tshirt en trok haar tshirt aan.. 


Verder heb ik heel veel nagedacht. Inmiddels ben ik alweer bijna een jaar echt weg uit Nederland. Waar sta ik nu? Ik ben er achter gekomen dat ik me veel meer moet focussen op de boerderij. Dit doe ik wel qua werk.. maar in gedachten voelt het vaak zo klein. Maar als ik nadenk over wat we het afgelopen jaar hebben bereikt op de boerderij is dit echt geweldig. Ik kan me dan als persoon soms heel alleen voelen, klein of zielig. Maar ik ben hier voor de boerderij en dat gaat meer dan goed. Mijn tante zei; focus je op waarom je hier bent. Daar staat God achter.. en dat is zo! 


Met de kinderen gaat het erg goed! Ik heb zelf een hondje aangeschaft die nu de neiuwe beste vriend is van iedereen. Elke dag mag iemand anders er voor zorgen en dat vinden ze geweldig. De hele boerderij staat ingezaaid en met de contstante regen groeit het allemaal buitengewoon. Wij zijn dan ook veel bezig met onkruid wieden, planten beschermen tegen de zon en uitdunnen of uitplanten. Ook hebben we wel 20 baby konijntjes, wat natuurlijk uitermate schattig is. 


Afgelopen week is er wat gebeurd waarbij ik zo hard heb gelachen dat mijn hele maand getreur weer goed heeft gemaakt. Zoals jullie weten is stelen een ding hier. Er wordt veel gestolen/meegenomen. Soms dingen die me geen klap uitmaken, maar soms ook wel waardevolle dingen. Zeker met mijn kinderen praat ik hier vaak over, en ze weten allemaal dat er wat zwaait als ze het toch proberen. Inmiddels ben ik er bijna van overtuigd dat mijn kinderen niets stelen maar toch blijf je scherp. 


Donderdag kwam merci naar mij toegerend, compleet in paniek. Auntie Eline, Ben is wat aan het stelen. Nu wil ik van bijna iedereen geloven dat ze stelen, maar Ben is echt 1 van de liefste en kalmste jongens bij mij op de boerderij, dus ik was best wel verbaasd. Uiteraard liep ik wel met Merci mee om te kijken wat Ben dan wel gestolen had... aangekomen wijst merci naar zijn broek, waar inderdaad wat uitstak. Maar dit was geen voorwerp wat gestolen was. Dit was een lichaamsdeel van Ben wat even was gaan staan... Oh my... ik ben weggelopen en heb zo hard gelachen en daarna aan mij de schone taak om aan Merci uit te leggen wat dit precies was. Met wat mooie termen, die ik jullie zal besparen zijn we allemaal weer heel wat wijzer geworden op deze donderdag! haha


Verder is er nog een heel positief punt. Dat Shepherd een visum heeft gekregen om samen met mij naar nederland te gaan. 29 mei zullen we aankomen in Nederland en samen 6 weken blijven. Hier kijk ik erg naar uit. 

Als het je leuk lijkt als ik bij jullie in de kerk/bedrijf/jeugdgroep wat kom vertellen over mijn werk? Contact me gerust... 


Voor nu, allemaal een lieve groet en goede weken toegewenst. 


Eline