Bezoek

Goedenmorgen Nederland,


Twee weken zijn alweer voorbij. Het was super vermoeiend, verfrissend, frustrerend en gezellig.. ik ga proberen weer wat sappigs te schrijven. Maar ook in deze blog weer problemen met mijn telefoon.  Al mijn aantekeningen en foto's  (die me meestal herinneren aan alles) zijn even niet te bereiken want mijn telefoon gaat niet meer aan. Ik weet niet wat het is, maar eline Uganda en telefoons werken niet zo goed samen. 


Steven mijn grootste hulp op de boerderij, de gene die mij vroeger heel wat kopzorgen heeft bezorgd.  Maar inmiddels echt de fijnste werker. Hij gaat erg goed om met feedback, koppelt bijna alles terug en overlegt en denkt goed mee. Maar goed, net zoals Suzan was Steven getroffen door buiktyfus.  Alleen had Steven er ook nog Malaria bij. Best een heftige combinatie, waar hij goed ziek van was. Ik zou die middag alleen naar kampala reizen om Bojoura en Jacco op te halen de volgende ochtend, dus het was even een beetje stress. In de ochtend gewerkt en gezorgd dat alles oké was om achter te laten, want het klinkt grappig maar soms lijkt het wel alsof ik niet eens voor een dagje afwezig kan zijn. 


Daarna ben ik naar kampala gereden. Ik vond het best spannend, ik heb al vaker naar de hoofdstad gereden, maar nog nooit alleen. Alles ging gelukkig helemaal goed! Ik sliep hij een vriendin en toen in de ochtend vroeg naar het vliegveld. Ik was stik zenuwachtig, of gewoon hartstikke excited. Het verkeer en de wegen in Uganda zijn bizar. Dit kun je je pas voorstellen als je hier echt ben geweest en je weet nooit hoelang je over een bepaald tripje kan doen. Ik was optijd weggegaan maar de weg naar het vliegveld werd omgeleid dus echt 1 minuut voordat ze uit de deur kwamen lopen was ik er! Gelukkig maar


Bojoura en Jacco zijn alles behalve gespaard met hun Africa ervaring. In de 2 weken dat ze hier waren hebben ze geen douche gehad, zelf hun water gaan halen in de put. Vreselijk, maar echt super warm en ze hebben het zo super cool gedaan. Ze waren erg relaxed en dat maakte het voor mij wel makkelijker.  Je voelt je toch een beetje opgelaten als er gasten zijn en je kunt ze geen douche aanbieden, de wc kan niet normaal worden doorgetrokken enzovoort. 


De eerste week was super druk. Ik werkte tot 1 uur en dan smiddags nam ik ze vaak mee naar mooie plekjes, leidde ik ze rond enzovoort. Maar ook in de ochtend hielpen ze mee op de boerderij. Mijn kinderen genieten er altijd vreselijk van als er nieuwe mensen komen van wie ze lekker veel aandacht krijgen. Die foto's van ze maken en natuurlijk nieuwe dingen die ze nog nooit hebben gezien. Zo kwam merci vol angst naar me toe, auntie wat is er gebeurd... Jacco heeft een ring in zijn buik. Haha ja ga maar eens uitleggen in kindertaal wat en waarvoor een tepelpiercing is. Bojoura was helemaal in haar element en knuffelde met alle dieren en kinderen. Ik denk dat het ook voor de kinderen een leuke break was van het normale 'schoolleven'. Maar goed smiddags dus vaak op stap en dan moet je koken, want ja je hebt gasten. Als ik alleen ben eet ik al makkelijk wat heel simpels voor avondeten.. beetje studenten leven lijkt het af en toe op. Eitje met noodles en jahoor. Prima avond maaltijd.  Ook savonds ging ik allicht later slapen dan normaal, dus ja dan ga je het best wel voelen. Maar aan de andere kant is het ook zo leuk om je leven toch wat meer te kunnen delen met mensen uit Nederland, de positive reacties en complimenten doen je toch goed. 


Afgelopen maandag zijn wij begonnen met planten. Rode paprika, bloemkool, maïs, groene peppers/paprika allemaal in de kluitjesmaker. Dit keer deed ik het met de vrouwen. Anna mixte de aarde en mest samen en ik perste de kluitjes uit. Merci deed met alle precisie de zaadjes erin. Het is erg leuk om de kinderen te betrekken bij het zaaien. Zo maak je ze enthousiast en blijven ze betrokken. Vanaf die dag waren de meiden elke dag te zien bij de kluitjes. Water geven, mij laten zien dat het er nog steeds het zelfde uitziet enzovoort. Na 4 dagen kwamen er al kleine groene puntjes uit de kluitjes en alsof er baby'tje geboren waren zo keken m'n 2 meiden ernaar. 


Op vrijdag kwam er een sponsor langs. Deze mevrouw heeft een aanzienlijk hoog bedrag aan de boerderij geschonken waarmee wij moeten investeren. Hoe we dit precies gaan doen is nog niet bekend. Hierover ben ik nog aan het bomen met Rinty  (mijn business adviser) De mevrouw kwam samen met haar broer die graag portret foto's van de kinderen wilde maken. Sochtends ben je toch een beetje gespannen, je wil dat alles goed gaat, de kinderen zich gedragen enzovoort. Maar dat loopt uiteraard nooit zoals je het hoopt. Ogutu had vandaag wat moois gevonden. Zo'n grote snorkelbril waar dus ook je hele neus in zit. Hij liep de hele ochtend rond als een duiker gestrand op het land. Er is natuurlijk niets verkeerds mee, maar niet echt de beste outfit voor een mooi portret. Helaas is het me niet gelukt om de duikbril af te praten... de kinderen deden het overigens geweldig.  Allemaal hebben ze een stukje van de boerderij laten zien, uitgelegd hoe we bepaalde dingen doen en geen ruzie gemaakt;) de mensen waren erg enthousiast dus ook dit is weer geslaagd.  


Leven van sponsoring is niet altijd makkelijk. Je kiest er zelf voor en ik heb er nog nooit spijt van gehad dat ik voor dit leven heb gekozen. Maar er zijn soms momenten dat het niet heel gemakkelijk is. Het geld wat ik krijg voor mijn levensonderhoud is genoeg voor eten, drinken e.d. maar er is weinig voor eens een keer wat extra's.  Gelukkig heb ik Shepherd en als we samen wat inleggen en sparen kunnen we af en toe uit eten ofzo.  Als er dan vrienden komen wil je toch wat extra's kunnen doen zonder op hun portemonnee te leven.  

Bojoura en Jacco wilde uiteraard ook op safari, maar met z'n 2e is dat best duur. Ga je met een georganiseerde reis mee betaal je nog meer voor een gids, auto, salaris e.d. als bedankje voor alles en als handige hulp, drivers en kenners van het land namen ze ons mee op safari zaterdag. Heerlijk om dat te kunnen doen, inmiddels heb ik het al een paar keer gedaan maar het blijft toch een bijzonder gevoel als je een olifant op 3 meter afstand van je auto hebt. Het was een heerlijk weekend om de tijd samen af te sluiten, prachtige natuur gezien en de machtigste dieren. 


Dit verslag schrijf ik al hobbelend in de auto onderweg naar huis. Het normale leventje begint weer. Zal vast wel even stil zijn weer alleen in mijn huis, maar deze week heb ik GENOEG dingen te doen om me lekker druk te houden. We beginnen met kalisha. Zijn oma heeft hem op een normale school gezet. Heel goed voor Ugandese begrippen, want het is zo'n beetje het beste wat je je kind hier kan bieden, onderwijs. Maar wij weten wel dat een kind met het syndroom van down, die niet/nauwelijks spreek in een klas met 70 andere kinderen en 2 juffen niet het beste is voor kalisha.  Ik ga mijn best doen om haar hiervan te overtuigen.  Als jullie willen, bid voor begrip en wijze beslissingen.  En regen !! 


Allemaal een lieve groet van mij en tot horens.


Eline