Bewust aan de Keniaanse kust

Goedemorgen koud, winderig en regenachtig Nederland, 


Ditmaal vanuit Kenia, auntie Eline. De kinderen hebben hier nu zomer vakantie dus mijn dropjes zijn thuis, hopelijk hun ouders aan het helpen op het land en de dingen aan het laten zien die ze bij ons hebben geleerd. 

Suzan en Zenon gingen met de tent op vakantie in Kenia, en ik ben een paar daagjes met hun mee. Grappig om te zien hoe verschillend Kenia toch weer is van Uganda. Uganda is veel groener, meer bomen. Maar Kenia heeft veel meer bergen en ziet er droger uit. Kenia is kouder, door de bergen en een stuk groter, met meer wildlife. Prachtig om dit te mogen zien en zo weer een stukje meer van deze prachtige wereld te kunnen aanschouwen. Al vond ik het erg lastig om te gaan.. de boerderij zelf.. heb er de afgelopen maanden zoveel werk in gestoken en nu is het vertrouwen op de werkers... Wat niet makkelijk is.  Heb ze een kalender gegeven en daar per dag opgeschreven wat te doen. En dan nog een lijst met dingen die ik verwacht.. boven aan de lijst stond geen varkens verkopen. Voordat ik wegging heb ik nog uitgebreid alles besproken.. en dag 2 belt lieve Steven mij, auntie; kan ik 3 varkens verkopen. Zucht. Naja op hoop van zegen maar.. 


Nu de Kids er niet zijn heb ik van hun geen grappige verhalen.  Wel zijn er dingen in mijn leven hier die veel van jullie waarschijnlijk niet weten.  Dus ik dacht, laat ik deze blog maar gebruiken om hierover te schrijven. Ik woon in een mooi huisje, met net iets teveel slaapkamers (tel 4) voor mij. Maar goed genoeg ruimte om helemaal mijzelf te zijn haha. Mijn stroom komt van de zonnepanelen op mijn dak. Regenwater wordt hier in grote tanken op het terrein opgevangen dus de wc, water uit de kraan en de douche gebruiken allemaal regenwater. Bijkomend feitje is dat als er lang geen regen is we zonder water zitten. Wat de laatste maanden regelmatig is voorgekomen. Echt heel heel heel vervelend maar je went eraan, voor de meeste mensen in Uganda is dit overigens dagelijkse kost.. maar dit stukje luxe waardeer ik toch wel heel erg. Heb ik geen water, haal ik water uit de waterput 10 minuutjes lopen vanaf mijn huis. Een jerrycan van 20 liter. Hiermee doe ik dan alles, want ik heb geen zin om 6x per dag heen en weer te zeulen met zo'n zware jerrycan. Douchen doe ik vanuit een teiltje, waar ik steeds beter in wordt. Dit water vang ik op en daar trek ik m'n wc mee door. Afwas enzo ook allemaal met minimaal water, helemaal ecologisch bezig hiero! Mijn koelkast en stopcontacten werken ook op zonne-energie en als ik dan een dagje iets te actief m'n laptop heb opgeladen of m'n koelkast op vries standje heb staan gebeurt het wel eens dat ik savonds erg romantisch bij kaarslicht zit. Deze dingen maken je allemaal erg bewust.. maar realiseer me altijd dat als ik dan in Nederland ben ik het binnen een week weer vergeet. Gemak 


En dan de mensen. Hun bijna allemaal mooi donker gekleurd en ik lekker wit. Dit maakt dat ik altijd opval. Zo als je in Rotterdam lekker door de stad kan lopen en dat iedereen je met rust laat, zit er hier niet in. Denk dat het als vrouw ook nog wel wat erger is. Je valt overal op... kinderen die naar je zwaaien, je achterna lopen, bye muzungu bye roepen, je hand vast pakken en de hele buurtgroep erbij halen om te laten zien dat ze een blanke hebben gevonden. Dit Is natuurlijk schattig en soms speel ik even met ze. Maar soms is het ook wel eens vervelend. Zeker omdat het niet alleen bij de kinderen blijft.  Mannen die je na roepen, vrouwen die tegen elkaar beginnen te praten als je langsloopt. En soms snap je ook niet hoe schaamteloos sommige mensen zijn, wild vreemde mannen die vragen of ik getrouwd ben.. ik antwoord dan altijd; ja. En daarna vragen of ik een zusje heb.. dus Marit hou je vast. Haha 


In Uganda kan ik voor 3 euro savonds uit eten gaan. Voor 50 cent heb ik een lekkere lunch. Je hebt de meest prachtige plekken waar je gratis heen kan en de hele middag kan relaxen. Maar bepaalde dingen, de luxe, zijn bijzonder duur. Zo betaal ik ruim 5 euro voor shampoo, 12 tampons zijn 4 euro, koffie is 7 euro per pakje van 250 gram, Deoder voor 4 euro en dergelijke. Dit zijn dingen waar je normaal geen erg in hebt maar wel dingen die ik toch wel nodig heb en het leven soms weer duur maken.  


Laat ik nog wat met jullie delen. Ik ben een boek aan het lezen.. 'mijn leven in de wildernis'  geschreven door Miriam Lancewood. Zij schrijft over haar leven in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Hier heeft ze meer dan 6 jaar in de natuur geleefd samen met haar partner. Geleeft van planten, de jacht, terug naar de natuur in de echte puurheid. Drinken uit de rivier, douchen in de rivier, koken en jezelf warmhouden met vuur en ga zo maar door. Een echte aanrader om te lezen, hoewel ik me niet in alles kan vinden zet het me echt aan het denken. Deze wereld is perfect geschapen, we zijn van alles voorzien, maar maken van zo weinig pure dingen gebruik. In Uganda heb ik het gevoel dat ik al meer een puur leven heb, dat ik meer afhankelijk ben van de natuur, meer gebruik maak van de prachtige dingen die de natuur ons geeft en dichter bij mijzelf kan leven.  En ik weet dat dit in Nederland ook mogelijk is, maar zelf merk ik dat het zo makkelijk is om gewoon mee te leven met het leven. Hoe we het gewend zijn, hoe iedereen het doet en wat er van je verwacht wordt. Zo leeft Miriam met heel weinig bezittingen in de wildernis. Welke bezittingen heb ik, welke zijn echt nodig en welke maken me gelukkig.. welke zijn van levensbelang. Erg leuk om hier voor jezelf over na te denken. Ik besef dat wij als mensen weinig bezittingen nodig hebben, want God heeft ons alles gegeven, alles om goed voor onszelf te kunnen zorgen. Maar wij mensen denken het beter te weten en ondertussen maken deze dingen ons alleen maar anders, veranderen ze onszelf en de manier hoe we naar de wereld en ons leven kijken. Ik merk echt dat dit boek mijn ogen aan het openen is, zo reden we door Kenia van de ene plek naar de nieuwe bestemming.. de snelweg was midden door een nationaal park geknald.. een nationaal park waar alle wilde dieren in vrijheid leven. Langs de snelweg alleen maar plastic afval en voor de handigheid nog een enorme treinrails erbij. Ik merkte dat ik er gewoon boos van werd. Een ander ding, die ellendige telefoon. Heel fijn om in contact te zijn met mijn familie en vrienden, maar het maakt mijn leven zo klein in zoveel oppervlakken. Een week zonder internet was afkicken maar ik besefte me hoeveel tijd ik over had voor waardevolle dingen. En toen ik WiFi had en alle berichten en meldingen binnenkreeg voelde ik de hele onrust weer opkomen. Oh ik wil piet, mama, tante corine en Shepherd bellen.. hanneke updaten en ohja moet ook echt vragen hoe het  de zwangere manon is.. zo apart om te voelen en eerlijk ik had zin om dat ellendige ding weg te gooien. 

Maar ja, zo is het leven, zo is deze wereld. Ben alleen maar erg dankbaar dat ik tijd heb om over deze dingen na te denken, hoop dat ik jullie ook ergens mee heb verrijkt vandaag

... ik wens jullie het allerbeste en zie jullie snel op mijn verlof in oktober.  


Lieve en bewuste ;) groet van Eline