Losse flodders
Door: Auntie Eline
Blijf op de hoogte en volg Eline
11 November 2018 | Oeganda, Jinja
Hellooo lieve vrienden in Nederland,
hier ben ik weer, zoals iedere 2 weken met mijn nieuwe update. Deze week ga ik lekker met losse flodders schieten, want er zijn veel dingen gebeurd, die uiteraard allemaal niets met elkaar te maken hebben. Zo is het leven wel eens, en aangezien deze blog over mijn leven in Oeganda gaat vandaag een bij elkaar geraapt zooitje van verschillende korte verhaaltjes die zich hebben afgespeeld de afgelopen 2 weken.
Langzamerhand, soms wat groter, soms wat kleiner, maken we heel veel ontwikkelingen door op de boerderij. Gelukkig maar, ander zou het betekenen dat ik hier geen ene reet uitvoer. Soms is het moeilijk om de ontwikkelingen echt goed te zien voor mij, omdat ik er middenin zit, maar gelukkig zijn er soms grotere stappen die je dan echt even een goed gevoel geven! Zo is daar het verhaal van de grasmachine. Elke dag hakken 3 van mijn werkers voor ruim 2 uur gras/mais voor onze koeien. Die dingen eten namelijk bizar veel. Dit kost veel tijd en energie. Ook kopen we elke week voer voor de andere dieren wat maisbran heet. Dit is eigenlijk vermalen mais met wat vitaminen en dergelijke. Nu hebben we met een investering een vermaal machine aan kunnen schaffen. Dit betekent dus dat we ons eigen voer kunnen gaan maken en dus heel veel geld gaan besparen. Maar ook dat mijn mannen die 2 uur per dag dus ‘vrij’ zijn voor andere werkzaamheden. Erg fijn om op dit punt te komen en zo ons verder te kunnen ontwikkelen. De machine is best gevaarlijk en daarom moesten er goede regels opgesteld worden en ook alle werkers moesten een training krijgen over hoe de machine gebruikt/schoongemaakt moet worden. Allemaal leuke werkjes voor auntie Eline.
In Oeganda wonen er veel Amerikanen. Deze vieren op 21 november Thanksgiving. Een van de meest belangrijke vieringen in Amerika, waar ze altijd kalkoen eten. Laat het nou zo zijn dat wij kalkoenen hebben en we deze dus rond deze tijd goed kunnen verkopen. Een vriendin kwam haar 2 kalkoenen ophalen met de auto & reed bij ons in de straat in de sloot. Of het nou een ongelukje was of dat ze niet aan het opletten was laten we even in het midden, maar geloof me, de auto zat muurvast in de modder. Eerst het een en ander zelf geprobeerd maar al snel realiseerde we ons dat we de auto nooit zonder hulp eruit kregen. Ik vroeg 2 jongetjes die langs liepen of ze wat mensen wilden roepen en binnen 5 minuten waren er 40 dorpelingen aan het duwen en trekken aan de auto. Dit was natuurlijk 1 grote chaos. De ene helft zei vooruit, de andere helft achteruit en dan weer een ander groepje zei optillen die auto. Na een uur getrek en gesjor stond de auto nog steeds in de sloot & werd er een vrachtauto ingeschakeld om ons eruit te trekken. Dit lukte gelukkig binnen 5 minuten. Pfoe, wat een gedoe. Wat ik wel cool vond om te realiseren is dat ik erg rustig was. Als dit zou gebeuren in het begin van mijn tijd in Oeganda zou ik volledig in de paniek raken. Mijn vriendin woont hier nu 3 maanden en deed dit ook. Ik heb inmiddels wel geleerd dat hoe onhandig of vervelend de situatie ook is, hier in Oeganda komt altijd alles goed. Hoe dan ook. Soms duurt het alleen wat langer. Je moet gewoon alles zien als een avontuur & dan is het een stuk makkelijker te behappen allemaal.
En toen was het Shepherd zijn 30ste verjaardag. Mijn verloofde. Haha, zo officieel. Ik weet niet of dat alleen bij mijn (aanstaande) man is, of dat elke man daar last van heeft… Maar hij wist niets voor zijn verjaardag. Ergens vaag herinner ik me dat mijn vader ook altijd niets wist of de meest gekke dingen vroeg zoals een autopyjama.. Maar goed ik zat in dubio. Toen besloot ik om te gaan sparen (wat erg lastig is hier) en samen 2 daagjes weg te gaan. Dit was de beste beslissing ooit. We hebben een heerlijke tijd samen gehad, goed gesproken over van alles en nog wat en echt gerelaxed. Heerlijk.
En als klap op de vuurpijl is Piet ook nog eens gekomen. Ja jullie vragen je vast af, ALWEER?! Ja, hij heeft de smaak lekker te pakken en dit is nu de 3e keer al dat hij me opzoekt. Altijd fijn om hem hier te hebben, zeker omdat hij altijd een hele koffer vol met lekkers en nuttigs meeneemt. Lieve tekeningen en brieven van familie en kaas. Fijn met Piet is dat we gewoon de normale dingen doen, maar dat het veel leuker is om dat allemaal samen te doen. Gezellig samen op de boerderij met de kinderen, naar de markt, motorritjes en eten!
Over 2 weken hopelijk een meer aan een lopend verhaal. Voor nu, allemaal lieve groetjes & Tot horens.
Liefs,
Eline
hier ben ik weer, zoals iedere 2 weken met mijn nieuwe update. Deze week ga ik lekker met losse flodders schieten, want er zijn veel dingen gebeurd, die uiteraard allemaal niets met elkaar te maken hebben. Zo is het leven wel eens, en aangezien deze blog over mijn leven in Oeganda gaat vandaag een bij elkaar geraapt zooitje van verschillende korte verhaaltjes die zich hebben afgespeeld de afgelopen 2 weken.
Langzamerhand, soms wat groter, soms wat kleiner, maken we heel veel ontwikkelingen door op de boerderij. Gelukkig maar, ander zou het betekenen dat ik hier geen ene reet uitvoer. Soms is het moeilijk om de ontwikkelingen echt goed te zien voor mij, omdat ik er middenin zit, maar gelukkig zijn er soms grotere stappen die je dan echt even een goed gevoel geven! Zo is daar het verhaal van de grasmachine. Elke dag hakken 3 van mijn werkers voor ruim 2 uur gras/mais voor onze koeien. Die dingen eten namelijk bizar veel. Dit kost veel tijd en energie. Ook kopen we elke week voer voor de andere dieren wat maisbran heet. Dit is eigenlijk vermalen mais met wat vitaminen en dergelijke. Nu hebben we met een investering een vermaal machine aan kunnen schaffen. Dit betekent dus dat we ons eigen voer kunnen gaan maken en dus heel veel geld gaan besparen. Maar ook dat mijn mannen die 2 uur per dag dus ‘vrij’ zijn voor andere werkzaamheden. Erg fijn om op dit punt te komen en zo ons verder te kunnen ontwikkelen. De machine is best gevaarlijk en daarom moesten er goede regels opgesteld worden en ook alle werkers moesten een training krijgen over hoe de machine gebruikt/schoongemaakt moet worden. Allemaal leuke werkjes voor auntie Eline.
In Oeganda wonen er veel Amerikanen. Deze vieren op 21 november Thanksgiving. Een van de meest belangrijke vieringen in Amerika, waar ze altijd kalkoen eten. Laat het nou zo zijn dat wij kalkoenen hebben en we deze dus rond deze tijd goed kunnen verkopen. Een vriendin kwam haar 2 kalkoenen ophalen met de auto & reed bij ons in de straat in de sloot. Of het nou een ongelukje was of dat ze niet aan het opletten was laten we even in het midden, maar geloof me, de auto zat muurvast in de modder. Eerst het een en ander zelf geprobeerd maar al snel realiseerde we ons dat we de auto nooit zonder hulp eruit kregen. Ik vroeg 2 jongetjes die langs liepen of ze wat mensen wilden roepen en binnen 5 minuten waren er 40 dorpelingen aan het duwen en trekken aan de auto. Dit was natuurlijk 1 grote chaos. De ene helft zei vooruit, de andere helft achteruit en dan weer een ander groepje zei optillen die auto. Na een uur getrek en gesjor stond de auto nog steeds in de sloot & werd er een vrachtauto ingeschakeld om ons eruit te trekken. Dit lukte gelukkig binnen 5 minuten. Pfoe, wat een gedoe. Wat ik wel cool vond om te realiseren is dat ik erg rustig was. Als dit zou gebeuren in het begin van mijn tijd in Oeganda zou ik volledig in de paniek raken. Mijn vriendin woont hier nu 3 maanden en deed dit ook. Ik heb inmiddels wel geleerd dat hoe onhandig of vervelend de situatie ook is, hier in Oeganda komt altijd alles goed. Hoe dan ook. Soms duurt het alleen wat langer. Je moet gewoon alles zien als een avontuur & dan is het een stuk makkelijker te behappen allemaal.
En toen was het Shepherd zijn 30ste verjaardag. Mijn verloofde. Haha, zo officieel. Ik weet niet of dat alleen bij mijn (aanstaande) man is, of dat elke man daar last van heeft… Maar hij wist niets voor zijn verjaardag. Ergens vaag herinner ik me dat mijn vader ook altijd niets wist of de meest gekke dingen vroeg zoals een autopyjama.. Maar goed ik zat in dubio. Toen besloot ik om te gaan sparen (wat erg lastig is hier) en samen 2 daagjes weg te gaan. Dit was de beste beslissing ooit. We hebben een heerlijke tijd samen gehad, goed gesproken over van alles en nog wat en echt gerelaxed. Heerlijk.
En als klap op de vuurpijl is Piet ook nog eens gekomen. Ja jullie vragen je vast af, ALWEER?! Ja, hij heeft de smaak lekker te pakken en dit is nu de 3e keer al dat hij me opzoekt. Altijd fijn om hem hier te hebben, zeker omdat hij altijd een hele koffer vol met lekkers en nuttigs meeneemt. Lieve tekeningen en brieven van familie en kaas. Fijn met Piet is dat we gewoon de normale dingen doen, maar dat het veel leuker is om dat allemaal samen te doen. Gezellig samen op de boerderij met de kinderen, naar de markt, motorritjes en eten!
Over 2 weken hopelijk een meer aan een lopend verhaal. Voor nu, allemaal lieve groetjes & Tot horens.
Liefs,
Eline
-
11 November 2018 - 08:29
Piet:
Ik zit nu naast je en je hebt net je blog aan me voorgelezen. Heerlijk! Wederom een heerlijke verhaal! We gaan nog een paar toffe dagen beleven hiero. XP -
11 November 2018 - 08:29
Piet:
Ik zit nu naast je en je hebt net je blog aan me voorgelezen. Heerlijk! Wederom een heerlijke verhaal! We gaan nog een paar toffe dagen beleven hiero. XP -
11 November 2018 - 09:48
Irma:
Zo leuk om je op deze manier te volgen Eline. -
11 November 2018 - 11:22
Wil Metske:
twee weken zijn voorbij dus weer een blog van mij
Je bent je zo te horen al aardig op de Sint aan het richten,
dus zal ik ook proberen enige regels te dichten.
Ik volg je nu alleen met mijn verstand,
want jij bent vertrokken naar dat mooie land.
En ja, het was niet te vermijden
je hebt nu een verloofde aan je zijde.
Je kent het spreekwoord wel, wat je ver haalt is lekker
jij baalt in ieder geval niet als een stekker.
God heeft jou geroepen om voor Zijn kinderen te zorgen,
niet alleen van daag maar ook morgen en morgen en morgen.
Je voelt je daar thuis, maar ondanks al je zangen,
zul je toch wel eens naar dit kikkerlandje verlangen.
Tenslotte heb je hier je lieve ouder en een broer en 3 zusjes,
Dat kost je als je weer komt dan ook heel wat kusjes.
Er wordt vanaf de Middelweg 113 a aan jou gedacht en voor je gebeden,
ik ga nu verder geen aandacht hier meer aan besteden.
Oudere mensen doen ook wel eens gek,
als je dit niet waardeert zeg dan maar hou je .....
Groetjes Wil Metske -
12 November 2018 - 09:12
Riet:
Een gezellig verhaal van een best al goed ingeburgerde dame! Wat leuk om dat te merken, het is ook wel nodig denk ik maar het gebeurd pas als het echt moet he! Krijg je nu ook wel weer eens nieuwe kinderen op je boerderij of blijft het steeds en altijd het zelfde groepje? -
12 November 2018 - 15:28
Joke:
Juist die losse flodders geven ons (mij in ieder geval) een gevoel van: die is thuis! Lekker ongecompliceerde taal. En dat je zo rustig was Eline: dat is de leeftijd, écht, je wilde haren zijn aan het uitvallen denk ik. Dus er is nog hoop ;-). Nog gefeliciteerd met Shepherd en je hebt idd een goede keuze gemaakt. (Jan vraagt altijd sokken, drank of after shave.... zó saai). Bedankt weer voor het vermaak en we wensen je Gods nabijheid en zegen. Groetjes -
16 November 2018 - 08:36
The Blackies:
Leuke losse flodders hoor Eline! en ja inderdaad de meeste mannen weten niks te vragen, dus ik kies meestal ook iets uit waar ik zelf ook wat aan heb haha. liefs weer van ons allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
