Help, de bloemkool is weggespoeld.

Dag lieve allemaal!

Live vanuit Oeganda, ben ik er weer! Ik kan jullie zeggen dat ik ZO trots ben op hoe alles gaat met de boerderij.. We hebben zoveel plezier met elkaar en bijna alles gaat goed... Erg fijn, ik merk dat ik hierdoor ook minder bezig ben met Nederland. Een paar weken geleden schreef ik dat ik het lastig vond om niet te weten wanneer ik naar Nederland ga of wanneer er iemand op bezoek komt.. En hierin scheelt het zo erg dat het werk goed gaat. Hier besteed ik toch het meeste van mijn tijd en dat is fijn.

Elke dag is een verrassing op dit moment, en dit hangt allemaal af van het weer, of zeg maar beter REGEN. Heel cool om te beseffen hoe afhankelijk je bent van het weer, de regen, de zon of er tussen in. Want teveel is natuurlijk nooit goed. In Nederland geloof ik ook dat er veel mensen meer afhankelijk zijn van het weer, maar ik persoonlijk had dat niet zo erg. Natuurlijk is het heel vervelend als je op de fiets naar school moet, of je een boer bent of je eigen moestuintje hebt. Dit seizoen zijn we zo bewust bezig met het planten, de groei van al onze speciale groentes en het verzorgen dat ik het gewoon intens vind, haha. Elke morgen kijken we naar het weer, heeft het geregend de nacht hiervoor? Nee, dan moeten we eerst water geven aan ALLE planten. Gelukkig zijn we met veel en is het water uit de waterpomp pompen een leuke taak dus is het vaak binnen 2 uur wel geregeld. Van de week hadden we op dinsdag alle bloemkool plantjes overgeplant en had het zo hard geregend de nacht erna dat alle plantjes waren weggespoeld. Ze stonden namelijk op een beetje schuin omdat we op een berg wonen. De frustratie was serieus net zo groot als dat er in Nederland wat fout was gegaan met het storten van mijn salaris. Maar aan de andere kant is het weer net zo tof dat de kleine sla plantjes, inmiddels al echt op kroppen sla beginnen te lijken, de aubergines het hele land bedekken en de grote gele bloemen prachtig opkomen! Echt een leuk proces. Zeker ook om te zien dat we dit allemaal beleven. Soms staan de kinderen me allemaal al op te wachten om een vordering (bijvoorbeeld een bloem) te laten zien!

De regen zorgt er ook voor dat alle fruit soorten aan de bomen weer lekker gaan groeien. Sinasappels, papayas, guava’s en mango’s de kinderen kunnen er niet genoeg van krijgen!

De vorige blog volgens mij schreef ik dat Anna (17 en het downsyndroom) voor 2 dagen per week zou gaan helpen in de keuken. DIT IS MISLUKT. Anna vind het namelijk zo geweldig dat ze zelf heeft besloten dat ze dit elke dag wil doen. Als een echt meisje zo blij zit ze in de keuken, sorteert ze de bonen, schilt ze de groentes, wast de pannen af en haalt water. Zo leuk om te zien, ze geniet echt. En de kok met wie ze dit doet is ook echt blij met haar, ze werkt erg precies. Enorm leuk dat dit zo is uitgepakt. Wat ook weer fijn is voor mij is dat de andere kinderen er ook goed op hebben gereageerd, want dat is soms nog wel eens een lastig puntje.. als de ene wat meer of wat anders mag dan de andere heb je voor dat je het weet ruzie.

Ja, want ook dat gebeurd best vaak. Daar schrijf ik natuurlijk niet te graag over, maar het is echt niet altijd gezellig. We zijn een grote en gezellige groep mensen met allemaal onze eigen bijzonderheden en kwaliteiten.. en dit gaat ook echt wel eens goed fout. Om wat voorbeeldjes te noemen; ruzie om wie er water mag pompen, ruzie om een ongelukje en de andere is compleet nat. Ruzie om de gereedschappen, er zijn blijkbaar betere harken en slechte harken. Maar wat nou juist zo mooi is aan mijn kinderen en aan onze groep is dat het altijd weer goed is. Vergeven zijn we goed in en goedmaken is onze favoriet, elke dag nemen we al lachend afscheid en zeggen we; tot morgen/maandag!! Afgelopen week kreeg Isaac een epileptische aanval op de boerderij. Natuurlijk is dit schrikken, maar bij Isaac gelukkig zo onder controle... Zo vertederend om alle geschrokken gezichtjes te zien, en iedereen was echt een beetje verdrietig voor Isaac. We hebben toen een poosje met elkaar bij de koeien gezeten en liedjes gezongen voor Isaac, die erg vermoeid was.. Ik zat met tranen in mijn ogen en dacht; ja, ze leren hier heel veel, maar nog belangrijker is dat we echt vrienden zijn met elkaar!

De afgelopen week ben ik begonnen aan een boek van Katie Davis Majors. Zij is een Amerikaanse vrouw die vlak bij ons woont, ik ken haar ook persoonlijk. Ze is een echt voorbeeld in de manier hoe ze leeft en ik ben ook echt dankbaar dat ze haar verhaal heeft gedeeld in het boek; Daring to Hope. (durf te hopen). Het boek gaat over de goedheid van God vinden in het gebrokenen en het mooie in dit leven. Katie is een voorbeeld als het gaat om leven met liefde voor de mensen om je heen.. En die liefde is iets waar ik echt mee bezig probeer te zijn. Mensen kunnen ze je kwetsen, je kan je moe voelen, je kan soms geen reet snappen van alles om je heen en het kan je zelfs zo boos maken. Maar in dit alles moeten we proberen vast te houden aan God en zijn beloftes. Katie doet dit door liefde te geven, soms kan ze zo boos zijn en zo in de war van alles wat er gebeurd, maar door de liefde die ze geeft aan anderen ziet ze altijd Gods goedheid weer terug. Ik vind het erg mooi om dit te lezen en hier mee bezig te zijn.. En het is altijd erg ‘verrassend’ dat deze dingen, zoals het lezen van dit boek, altijd precies op een moment komt dat je het nodig hebt!

Ik hoop dat jullie deze blog ook lekker kunnen lezen op een moment dat je het even nodig had & dat je dagelijks de liefde van God door andere mensen heen kan ervaren! & jullie horen van mij over 2 weken.

Heel veel liefs,
Eline