Blij dat ik leef.

Dag lieve mensjes in Nederland & omstreken,

Daar zijn we weer, levend & veilig. Ja daar ben ik extra blij om deze keer. Want de afgelopen week had dit zomaar anders kunnen zijn.

Ik heb de afgelopen 2 weken enorme vette dingen gedaan en mogen zien. Maar ben mezelf ook erg tegen gekomen, nog beter leren kennen, enorm geschrokken en mijn echte Afrika frustraties beleefd.

Over de boerderij heb ik dit keer wat minder spannende dingen te vertellen, maar ik beloof jullie die komen volgende blog volop aangezien de kinderen morgen (maandag) weer terugkomen  Wiehoe *vreugdedansje*. Ik kan niet wachten, elke dag zoveel lachen, heerlijk de kids om me heen en ze natuurlijk veel leren en een goede tijd hebben met elkaar. Omdat de kinderen nog steeds vakantie hadden hebben we de afgelopen 2 weken vooral gewerkt aan de plannen/begrotingen voor de nieuwe hokken, het maken van tekeningen, begroten van benodigde spullen enzovoort. Door de flinke regen groeien de groentes/fruit soorten en bomen geweldig goed, dus ook hier zijn we hard bezig.

Ook kreeg ik bezoek van mijn goede vriend Piet uit Nederland, wat natuurlijk geweldig leuk is. Super tof om alles te kunnen laten zien en te delen. Wat ook grappig is, dat sommige dingen voor mij al heel normaal zijn geworden en voor hem natuurlijk compleet nieuw zijn. Hierdoor krijg ik af en toe ook weer dat gevoel van ohja, dat is natuurlijk helemaal niet normaal.

En wat natuurlijk altijd leuk is, ik wordt van alle kanten uitgeprobeerd... voornamelijk om geld. Afgelopen week ben ik gewoon bijna gillend weggerend. Op straat gebeurd het vaker dat voornamelijk kinderen om geld vragen, want tja, dat is het beeld. Blank = rijk. Blank = hulp. Blank = achterlijk. Telefoontjes van vage kennissen die ziek zijn, en geen geld hebben om naar het ziekenhuis te kunnen. Werkers die onderling geld lenen aan elkaar en de ene dat niet terugbetaald en dan naar mij toe komen om dat oplossen. De architect waarvan alle kinderen ziek zijn. De tuinman die ‘probleem’ thuis heeft. En dit was allemaal op 1 dag binnen 3 uur. De eerste paar kon ik nog vriendelijk afhandelen, met nee, sorry, dat kan ik niet doen. Maar de 4e... oef, moeizaam om geduldig en begrip vol te blijven.

En dan de regen, iets waar ik hier altijd blij van wordt. Grappig is dat, want in Nederland wordt ik er over het algemeen bloed chagrijnig van. Goed voor de tuin, mijn opa zei dat altijd, maar zo ervoer ik dat niet. Maar nu, ik zelf mijn tuin heb kan ik inderdaad met hem instemmen, GOED VOOR TE TUIN. Minder goed voor de wegen in Uganda. Zo heb ik van de week voor het eerst vast gezeten met de auto in de modder. Wat eigenlijk best een grappige ervaring is. We konden geen kant meer op, voor uit, achteruit, we zaten vast. Iedereen uit de auto, in de modder en gelukkig reed ik, dus ik hoefde alleen maar gas te geven. Kei hard vast geven, dat er een modderregen ontstaat en de mannen maar duwen hahaha. Na een kwartier gingen we weer.

Met Piet heb ik de Karamojong stam bezocht, een van de oudste en nog meest traditionele stammen in Uganda. Wat een beleving, goeie grut. Vroeger had je dat televisieprogramma op SBS 6 volgens mij; Groeten uit de Rimboe. Nou daar was het precies mee te vergelijken. Heel onwerkelijk, bijzonder dat het nog bestaat. De mensen in deze stam leven in groepen waar ze hutjes van stokken in een cirkel plaatsen. Ze leven zonder geld, doen daden voor elkaar en verdienen hier weer dingen mee. Alles is erg primitief in onze ogen en ze houden er bijzondere tradities op na. Zo kunnen mannen met meerdere vrouwen trouwen, ongeveer 10. De mannen hebben een bijzonder dieet. Ze leven namelijk op koeienbloed & melk, eten verder niets. Kinderen gaan niet naar school. Koeien zijn alles. Hun poep is heilig. Bruidschatten worden betaald in koeien. Wie de meeste koeien bied kan trouwen met de vrouw. Bij de ontmoeting van een man/vrouw kan de geur van koeienpoep interessant zijn. Want hoe meer een man ruikt, hoe meer koeien hij kan hebben. Het werk van de mannen en kinderen is om de koeien te laten grazen en deze te bewaken. De vrouwen zorgen thuis voor de kleine kinderen en doen het hutjeshouden. Na de terugkomst van het ‘veld’ is er elke dag een dansritueel. Dit is een datingsdans maar ook een dans om de mensen fit te houden. Mensen van de Karamojong zijn namelijk erg fit, ze maken geen gebruikt van autos/fietsen of motoren. Alles te voet. Tijdens deze dans ziet iedereen er erg mooi en kleurrijk uit. Ze zingen en spelen verschillende soort van spellen. Achter elk spel zit een gedachten om je toekomstige partner te testen. Bijvoorbeeld het geheugen/kracht en lichaamsvoren. Dit duurt ongeveer 3 uur. Ik als blanke vrouw mocht ook mee doen op de dans die gehouden wordt op de binnenplaats van de woongroep. Op deze binnenplaats worden in de nacht de koeien gehouden. Uiteraard raden jullie het al; bij mijn eerste de beste dansmove sprong ik midden in de koeienpoep. Ook deden we een soort menselijk touwtrekken, waarbij je in plaats van een touw elkaar vasthield. Oh help, wat heb ik gelachen. De laatste dans was erg bijzonder, het filmpje staat op mijn facebook. De moeite waard om het even te kijken! Wat ik ook bizar vond is dat deze mensen zo ver van de ‘wereld’ leven. Ze hebben geen flauw idee wat er gebeurd in de rest van de wereld. Mijn oorbellen, tatoeages, telefoon, camera en mijn haar waren ook erg interessant. Een hele belevenis.

De terugweg was een lange reis, erg lang. Uren op een onverharde weg. Op een gegeven moment zei ik nog, haha we zijn in 2 uur nog niemand tegen gekomen. Wel mensen, maar geen andere autos. De wegen zijn hier onvoorspelbaar. Je kan soms lekker doortuffen en dan zit er ineens een enorm gat in de weg. Ik reed rond de 60km per uur en ineens veranderde de weg in allemaal kleine riggeltjes. Hier en door de snelheid kon de auto geen grip krijgen op de weg en verloor ik de macht over het stuur. We slingerde over de weg en ik probeerde bij te sturen en te remmen, maar dit werkt alleen maar averechts, want hard remmen op een onverharde weg laat je slippen. We vlogen over de vangrail (een grote heuvel naast de weg) en kwamen tot stilstand tegen een boom. Ik had geen gordel om, piet achterin ook niet en Shepherd voorin lag te slapen. De schrik van mijn leven en 3 seconden zie je heel je leven voorbij gaan. Wat een vreselijke ervaring. Ik was helemaal in shock. De voorruit was gebroken, bij Shepherd zijn hoofd, maar er niet uitgekomen. De mannen probeerde de auto uit de boom en terug op de weg te krijgen. Wat niet lukte. En hoe wonderlijk, binnen 3 minuten was er een auto die ons hielp. Wat nog wonderlijker was is dat we er alle 3 geen lichamelijke problemen aan over hebben gehouden, het had veel erger kunnen aflopen. Met de schrik kwamen we er vanaf. Ik wilde absoluut niet meer verder rijden. Totaal geen vertrouwen meer in die wegen hier. En na het ongeluk ben ik vreselijk bang. Zelfs de boda, waar ik vroeger van genoot is nu billenknijpen geblazen. Hopelijk slijt dit... In de ochtend voor vertrek hadden we gebeden of God ons wilde sparen op de weg. En dat heeft Hij gedaan. Ik ben ook nog nooit zo dankbaar geweest voor mijn leven. Want alles, alles is in Zijn hand.. en zonder hem had ik deze blog waarschijnlijk niet kunnen schrijven.

Daarom, alle eer aan God!

Ik wens jullie een hele fijne en goede week.

Liefs,
Eline