Pasen, visum en tuinprobleem

Hallo allemaal 

Fijn pasen gehad allemaal? En het weer wordt weer beter in nederland hoorde ik?

Mijn paaszondag was goed! We gingen eerst ’s ochtends met zn alle naar de kerk, waar we een fijne kerkdienst hadden. Alle mensen in de kerk hadden bloemen meegenomen, die staan voor het teken van leven. Na de dienst versierde we met zn alle het kruis wat we vrijdagavond daar hadden neer gezet. Het was een mooi gezicht. We maakte wat fotos (zie facebook) en gingen weer naar huis. Daarna even tijd om te relaxen, terwijl de kids een film keken. Eerlijk zeggen miste ik mn familie wel zondag, gewoon het gourmetten enzo. We hadden 150 snoepjes verstopt in de tuin van Suzan en Zenon en deze mochten de kinderen zoeken (soort paaseieren zoeken). Het was onvoorstelbaar hoe snel ze dit gevonden hadden haha. Ook auntie Eline zocht natuurlijk gewoon mee, want snoepjes lust ik wel.

Daarna schilde ik met Gift al het fruit wat ik had gekocht voor het dessert. Heerlijk heel mijn huisje rook naar vers fruit. Michel had de hele middag in de keuken gestaan om verse tortilla’s te maken. Ook hadden we gehakt en varkensvlees en allemaal andere lekkere dingetjes. Zenon had soda’s gehaald en buiten waren alle tafels gezet. Zo hadden we een echt dinner, het was super gezellig! Mijn dessert bevatte alle perfecte ingredienten, maar op een of andere manier was de combinatie vreselijk.. Maargoed, gelukkig zijn ze in Uganda dan weer zo aardig om dat niet (of in een andere taal) te vertellen. Haha

Maandag eerst lekker uitgeslapen en daarna eigenlijk vrij weinig gedaan. Goed gepraat met Suzan en Zenon over de dingen die op mijn hart lagen! Zo fijn dat we zo’n goed en intiem contact hebben met elkaar. Maakt mijn verblijf hier, en de moeilijke dingen soms, toch stukke makkelijker.
’s Middags gingen we op familiebezoek van Kawa. Ze is op haar 7e (volgens mij) uit haar ouderlijk huis gevlucht ivm huiselijk geweld. Daarna bij Home Sweet Home terecht gekomen. Ze woonde thuis met haar broertje die ze na dat ze is gevlucht kwijt is geraakt. En nu had de socialworker van Home Sweet Home dat broertje gevonden. Dus wij met Kawa daarheen. Ze was erg gespannen, wat natuurlijk helemaal niet gek is. Aangekomen, in een veelste klein hutje, was het toch wat ongemakkelijk. Ze herkende het broertje niet. Het broertje leefde bij een stiefzus. In het begin zei Kawa niet zo veel en het broertje vond het ook allemaal maar wat ongemakkelijk. Suzan stelde vooral vragen over de moeder van Kawa en haar verleden, familie, thuissituatie enzo. Later liet de stiefzus wat fotos zien. Toen herkende Kawa haar boertje! Uiteindelijk gingen ze ook samen praten enzo. Het was erg mooi om te zien! Daarna zijn we met gezin Otim en Kawa uit eten geweest. We hadden een gezellige avond!

Dinsdag was het weer Farmdag & ik had ze echt gemist na goede vrijdag en maandag. Maar omdat ik vandaag 3 maanden hier was moest ik mijn visum verlengen, dus kon ik maar tot half 11 blijven. Daarna even snel douchen en hophop naar de stad. Aangekomen daar kwamen we in een of ander onguur hokje. Zat een meneertje, beetje een flapdrol. Wat kom je doen? Ik kom mijn visum verlengen. Waarvoor ben je hier? Ik netjes: ik reis rond. Want als je zegt dat je vrijwilligers werk doet moet je een vrijwilligers visum en dat is veelste duur. Oke, heb je een bewijs wanneer je teruggaat? Nee meneer. Oke dat heb ik nodig. Prima. Ik naar internet cafe. Vliegticket uitgeprint en weer terug. Mevrouw ik heb 100 dollar nodig. Eehm, ja dat heb ik niet bij me. Want Suzan had pas gelezen dat het gratis was. En ik had alleen shillings bij me. Dus ik weer terug naar huis... geld halen. Voelde me toch wel een beetje zenuwachtig, want deze mensen hebben op dat moment gewoon jou lot in handen. En aangezien het hier allemaal zo corrupt als wat is, niet echt prettig idee. Naja ik geld opgehaald, en weer terug. Zijn de geliefde broeders lunchen... Ik wachten, wachten, wachten. Inmiddels was het 15.00 komen ze terug. Was mijn meneer, waar ik die ochtend mee had gepraat weg... Verdorie. Toen had ik een hele onvriendelijke, strenge en corrupte meneer. Joepie. Wat doe je hier? Ik wil mijn visum verlengen. Wat doe je hier (nog bozer). Ik Wil mijn visum verlengen. (nog bozer) WAT DOE JE HIER IN UGANDA BEDOEL IK. Ooh sorry, ik reis rond. Oke. Meneer keek me een beetje onbenullig aan. Dus ik hem vertellen dat ik vanochtend al 2 x was geweest en dat die andere meneer me had verteld dat ik geld moest halen. Toen ik het woord geld uitsprak werd hij helemaal gelukkig... (van binnen, want hij straalde pure agressie uit). GEEF JE GELD. Ik als een bang vogeltje wat geld gepakt en daarna kwam hij terug, met een stempel  JOEHOE. Ik ben weer legaal. Nee zonder grapjes, het was best een engig iets, maar er zit een leuk staartje aan.
Donderdag ofzo was ik mijn dollars aan het tellen en toen klopte er iets niet. Ik in mijn bangheid en haast geen 100 dollar maar 50 dollar aan die meneer gegeven. Haha. En aangezien het corruptiegeld is had hij alsnog niets te klagen, maar wel een grappig iets!

Woensdag sliep ik uit, waste mijn kleren en ging naar Jinja. Eerst even wat boodschappen gedaan, brieven gepost en geskyped en daarna bij een echt Ugandees gezin geweest. Het was in een stadje wat verder op en dan nog weer een heuvel op. Erg leuk om zo weer even met de echte Ugandese cultuur in aanraking te komen. Zo is het hier heel normaal als je gasten ontvangt, je ze eten geeft en zelf buiten of in een andere kamer gaat zitten. Zat ik dan, met mn veelste grote bord eten. Haha. En toen begon het ook nog eens vreselijk hard te regenen, waardoor ik op de terugreis lekker van de berg af glibberde. Want die zandpadjes hier worden echt spekglad als het heeft geregend. Daarna snel snel naar bijbelstudie, want deze bezoekjes duren altijd langer dan wij Nederlanders plannen.

Donderdag was het weer Farmdag! We hadden een goede dag met elkaar. Maar ik ben gewend aan hard werken, en doorwerken. Alleen ik begin er steeds vaker achter te komen dat dat niet echt handig is hier. Punt 1 omdat het veelste warm is op op te schieten en dat de kinderen daar ook niet echt van houden. Dus zaten we dan om 11 uur, al het werk voor de morgen klaar en iedereen helemaal versleten. Gelukkig waren de brooms aan het einde van hun latijn, dus konden we met alle kinderen erop uit om nieuwe brooms te gaan kopen. Gezellig is dat! We kochten brooms in de winkel van mama Betty en een leuke gelegenheid om Betty weer even te zien. En ze doet het goed! Haar haar groeit zelfs, en dat is een teken dat het goed gaat! Op de terugweg zag Nikolas de fiets van zijn opa staan ergens. Dus hij riep zijn opa, kwam die straalbezopen uit een huisje gezet (OM HALF 12 SOCHTENDS) Arme Nikolas liep maar snel door en ik probeerde de opa weer terug te sturen en de kinderen mee terug te nemen. Is hier overigens best normaal, veel mannen die niet werken zijn al heel vroeg op de dag dronken. Arme mensen.

Teruggekomen hadden we het volgende probleem. Met de boerderijcrew eten we elke dag op de boerderij. Maar de Aunties die hier werken hadden in de meeting aangegeven dat het schema wat ze hadden niet duidelijk genoeg was. Of eigenlijk, het was te veel en ze konden het allemaal niet aan. Onzin, want er is tijd genoeg. Maargoed, suzan een nieuw schema gemaakt waarin dus heel duidelijk beschreven stond wat ze moesten doen. Wij wachten op de farm, op ons eten, maar dat kwam niet. Ik naar de keuken gelopen en gevraagd waar het bleef. Ja sorry, staat niet op mijn schema dat ik eten moet brengen op de boederij. ZUCHT. Het werk/denk niveau is hier soms echt laag... Smiddags op de boerderij met de kinderen de grond onderzocht, wat voor diertjes er in de grond zitten enzovoort. Leuk om te doen.Smiddags waren alle kinderen die op school zitten thuis, omdat er een meisje van school overleden was, heel triest, aangereden door een taxi. Meisje van 6. We dronken gezellig met z’n alle thee en ik sprak met de kinderen over wat de reden is waarom wij op aarde zijn. Er kwamen hele leuke/goede antwoorden. Mijn moeder heeft donderdag de laatste chemo gehad en zal deze week nog even een lastige week hebben, maar daarna kan ze lekker gaan opknappen, met in het vooruitzicht dat ze samen met mijn vader mij opkomen zoeken en we samen terugvliegen naar nederland! Heel fijn vooruitzicht & een opluchting!

Savonds begon het echt vreselijk te regen wat het heel de nacht heeft gedaan.

Vrijdagochtend regende het nog steeds en ik baalde er eigenlijk een beetje van, want in Uganda gaat niemand naar buiten in de regen. Dus dat betekende geen Oncle Steven, en geen kinderen. MAAR, ze waren er allemaal  Ik helemaal gelukkig, want sommige moeten wel meer dan een uur lopen, en door de regen, betekend volgens mij dat ze het wel leuk vinden!  Deze ochtend alles lekker rustig aan gedaan en het was gezellig. Smiddags met alle kinderen op de akker gewerkt, waar we de tomatenplantjes gingen overpoten. Het was echt leuk, heerlijk om de kinderen echt te zien genieten van het werk. Ik had inmiddels baby Clara op mijn buik gebonden (als een echte afrikaan) en die lag heerlijk te slapen. Super lief. Het was nog best een karweitje, want er waren veel nieuwe dingen geplant en de kinderen moesten dus erg voorzichtig zijn waar ze liepen. Op een gegeven moment liep Richard echt dwars over alle net uitkomende uien heen. Zich van geen kwaad bewust, oncle Steven kreeg bijna een hartverzakking en ik kon alleen maar lachen toen ik het verbaasde gezicht van Richard zag.

Zaterdagochtend weer aflatoun. We maakte een aflatoun box. Deze mochten ze versieren met hun naam en allerlei plaatjes uit tijdschriften. Het hele jaar gaan ze hierin alles wat we maken bewaren. Het was erg leuk & druk haha. De kinderen uit de dorpen doen nooit zulke dingen en zijn daarom zo over enthausiast! Het was erg leuk om te zien wat voor plaatjes de kinderen uitzoeken voor op hun doos. De ene scheurt volledige pagina’s uit en wil dat op zijn doos plakken en een groepje jongens hadden alleen maar vrouwen uit gescheurd :p haha. Sommige zijn heel netjes en andere willen zo snel mogelijk klaar zijn om weer op de trampoline te kunnen spelen. Aan het einde van de ochtend was er een schaar kwijt. Niemand wist of iemand het had gestolen of dat hij gewoon kwijt was. Dat was een beetje jammer, maar goed.. het zijn kinderen denk ik maar.

Na Aflatoun was het mijn middag voor extra werk en deze middag zou ik kleding kastjes gaan schuren (en verven). Ik liep naar beneden in het dorp om schuurpapier te halen. De kinderen van aflatoun weten nu mijn naam en waren helemaal gelukkig om me na een half uur weer tegen te komen en riepen uit volle borst hoi Auntie eline, kent u mijn nog van Aflatoun. Eehm ja, maar wel jammer dat jullie zo hard mijn naam roepen dat nu alle (voornamelijk enge) mannen nu ook weten dat ik eline heet. En ik liever heb dat die me gewoon muzungu noemen in plaats van bij mijn eigen naam.. Haha. Daarna begonnen aan het schuren, wat nog wel een groter werk was dan ik dacht, maar ik had goed gezelschap van Opio die zijn rolstoel aan het schoonmaken was. Nadat ik mezelf niet meer herkende zo erg zat ik onder het zaagsel, maar even gedouched en toen was het alweer bijna zondag!

Fijne week allemaal!

Dikke knuffel van Eline