Een hele goede dag lieve mensjes, hier live voor jullie uit Uganda Muzungu alla auntie Eline,

er is weer een week voorbij gevlogen en ik vind het super leuk om al jullie reacties te lezen, het leventje wat ik hier heb is echt zo divers dat het elke keer weer lastig is wat ik nou moet schrijven, ik maak zoveel mee, zie zoveel dingen, maar ook besef ik dat sommige dingen voor mij nu al normaal worden, dingen die eigenlijk voor ons nederlanders helemaal niet normaal zijn. Daarom als jullie vragen hebben ofzo schrijf het gerust onder mijn blog en dan zal ik die beantwoorden!

Deze week begon voor mij wat minder, ik was ziek. Aan de rees (zoals we dat ik lekkerland zeggen), misselijk en vreselijk moe. Ik denk dat het door het eten van zondag kwam (eten van de lokale markt), erg lekker, maar totaal niet wat ik gewend ben om te eten. Ik probeerde rustig aan te doen, maar dat hielp niet echt dus probeerde ik maar zoveel mogelijk te doen en zo min mogelijk te denken aan de wc. Maandag en dinsdag verliepen een beetje schommelend dus.
Het regende hier af en toe deze week, het is dan nog steeds warm. Grappig dat de mensen in Uganda dan gelijk doen alsof het winter is, truien aan/lange broeken en het liefst nog een winterjas. Ook denken mensen hier dat ze ziek worden van regen, gelukkig is dat niet zo want dan zou de helft van nederland de meeste tijd van het jaar ziek zijn. Mensen hier gaan dus niet snel naar buiten als het regent, dus als je om 8 uur moet beginnen op je werk, wacht je gewoon rustig tot het droog wordt en dan loopt je op je gemakje naar je werk. Dit schijnt overal zo te zijn, niet alleen bij de aunties die voor onze stichting werken, maar ook voor de advocaten, doctors enzovoort.

In afrika zijn voor een tijdje, was een droom voor mij. Net zoals het vlechten van mijn haar. Dus nadat ik dinsdag op woensdag ruim 12 uur had geslapen en me een stuk beterder voelde ging ik met Auntie Jacinta, die naast haar werk bij ons ook nog een haar salon heeft mee. Ik wilde vlechten. Om 10 uur begonnen er 2 vrouwen enorm hard te trekken aan mijn haar, in de hoop dat het langer werd?! Haha. de vrouwtjes waren gruwelijk snel en ik verkrampte overal, mijn nek werd alle kanten op geslingerd en er verdwenen 4 zakken nephaar van 75 gram in mijn haar. Denk je af te vallen in Afrika, nou totdat je je haar gaat vlechten dus. Langzamerhand veranderde ik in een echte Afrikaanse Muzungu en na 5 uur was ik er flink klaar mee en gelukkig de vrouwen ook. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf amper, haha, maar ik vind het erg leuk. Wel moet ik erbij zeggen dat het vreselijk kriebelt en de eerste nacht sliep ik niet zo lekker. Het voelt de hele dag alsof ik een handdoek op mijn hoofd heb.
Woensdag hield ik een rustig dagje en we deden wat spelletjes in de tuin van familie Otim.

Donderdag is altijd een leuke dag, sochtends doe ik extra werk, dus bijvoorbeeld kamers verven/dingen opruimen/of verzin het maar zo gek. Donderdagochtend was dat het tellen en in zakken doen van ruim 2000 plastic flesjes. Als je deze flesjes spaart en ze inlevert krijg je hier een klein bedrag voor. De kinderen sparen deze dus en inmiddels nam deze verzameling een hele kamer in beslag. Deze kamer moest leeg gemaakt worden omdat er aanstaande woensdag een Fysio uit NL komt voor 3 maanden en susan wilde dat ze een eigen kamer kreeg.

Op donderdagmiddag gaan Suzan en ik altijd wat leuks doen om even te ontspannen. Soctends was er een heel klein jongetje genaamd Vincent op bezoek bij de fysio op ons terrein, Suzan zag dit jongetje en schrok van hem. Ze bood de moeder aan om hen af te zetten bij het ziekenhuis in Jinja die middag. Dus gingen Suzan en ik, samen met moeder en vincent naar Jinja. Vincent is een erg klein jongetje van 3 jaar, die eruit ziet als een baby (zo klein en licht). Hij heeft een beperking en hij eet slecht. Zo slecht dat hij nu 500gram lichter woog dan het gewicht waarmee hij 2 jaar geleden uit het ziekenhuis was ontslagen. Achter het kinderziekenhuis is een bepaalde kliniek alleen voor ondervoede kindjes. Hier brachten we Vincent en moeder heen. Het kliniekje was erg klein er er stonden zeker 30 bedjes met allemaal broodmagere kindjes. Terwijl Suzan Vincent en moeder voorstelde en de situatie uitlegde wachtte ik buiten, omdat er gewoon simpel weg geen plek was in de kleine ruimte. In Uganda maak je geen afspraak, maar kom je naar het ziekenhuis als dat nodig is. Dit zorgt ervoor dat mensen soms wel 5 tot 8 uur moeten wachten buiten het ziekenhuis met hun zieke kind. Buiten zag ik echt de meest vreselijke dingen, brood magere kindjes, letterlijk vel over bot, hele dikke kindjes, waarvan de huid was gesprongen van het oedeem. Ik werd er bijna onpasselijk van en het maken een enorm diepe indruk op mij. De dokters wilde vincent onderzoeken en Suzan en ik gingen even wat drinken in town. Suzan is een gezellige vrouw en ik kan leuk met haar praten, zo intressant om met haar te spreken. Daarna kochten we spullen voor een taart en kadootjes voor Brechje want de was zaterdag jarig.

Toen we teruggingen naar het ziekenhuis, hoorde we dat vincent moest worden opgenomen om hem extra te voeden. Nu is het hier dus zo, als je opgenomen wilt worden in het ziekenhuis moet je zelf voor de benodigde spullen zorgen. De moeder had hier natuurlijk niet op gerekend en dus geen spullen bij haar. Wat ze nodig had was: injectienaalden, wcpapier, 2 bekers, een wasbak en een grote fles. Ik was heel blij dat ik dit voor hen kon kopen, zo had ik toch het idee dat ik Vincent (een van de vele trieste gevallen van de kliniek) kon helpen. 's avonds had ik ruim te tijd nodig om alles wat ik die dag had gezien een plekje te geven.

Omdat er dus aanstaande woensdag een nieuwe fysio komt, is er meer plek voor kinderen die fysio nodig hebben. Suzan had daarom de lokale radio gevraagd om een oproep te doen en de mensen vrijdag te laten komen voor een intake. Ik had gevraagd of ik bij de intakes mocht zitten en uiteraard was dit goed. Vrijdagochtend na de devotion zette ik de kinderen aan het schilderen en daarna ben ik weer lekker op de boerderij gaan werken met Richard. Het is leuk om te zien hoe de kids genieten van kleine dingen en een klein beetje aandacht. Ondertussen kwamen er overal mensen, een oma die haar kleinzoon als wees wilde afgeven, een moeder met 2 kerngezonde kinderen, een vrouw die werk zocht, maar niemand die fysio nodig had. 'Smiddags kwam er 1 man met een kindje die op ongeveer minuten met de auto afstand van ons terrein woonde die wel fysio nodig had en dat kindje konden we gelukkig aannemen. 'S middags regende het weer en bouwde we samen met de kinderen een tent in de dagbesteding en speelde we wat bal bespelletjes. Savonds was ik de babysitter bij familie Otim.

Zaterdag/gisteren was dus de verjaardag van Brechje, Suzan, die overigens een ware keukenprinces is en bijna elke ochtend/middag wat lekkers maakt had een heerlijk ontbijt gegeven. Ik gaf Brechje mijn kadotjes (duikbril en een zwemband) en ze vondt ze zichtbaar leuk. Het is zo'n schatje! Suzan maakte een taart en smiddags vierde we de verjaardag met taart/kados en zang! Het was erg gezellig. We wilden gaan zwemmen, maar het regende dus dat ging niet door. 's Avonds heb ik gezellig bij Suzan en Zenon gezeten en gekletst over vanalles en nog wat!!

De dierendokter kwam weer langs en hij was verbaasd over hoe goed mijn kitten het doet! Ze wordt steeds mooier en actiever, ik geniet van haar gezeldschap!

Hieronder voor jullie nog wat foto's, ook dat is lastig uit te kiezen welke ik ga plaatsen.

Op naar een nieuwe week en een nieuwe huisgenoot!

Lieve groet,
Eline